Εκλογές ΣΥΡΙΖΑ: Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου σχολιάζει τη μοναδική υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος και τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα.
Όλοι πιστεύουν ότι η εκλογική διαδικασία στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένας υγιεινός περίπατος για τον Αλέξη Τσίπρα και ότι η προσφυγή στη βάση που πρόσφατα υιοθετήθηκε από την ηγεσία του, θα δικαιώσει τους εμπνευστές της. Δεν έχουν άδικο. Τα φώτα του συνεδρίου έσβησαν, οι «ομπρέλες» έκλεισαν, οι εντεταλμένοι καθοδηγητές καταγγέλουν «χρήσιμους ηλίθιους» και οι εσωκομματικοί δημοσκόποι πανηγυρίζουν προκαταβολικά για την επιβεβαίωση των προβλέψεών τους. Μικρό το ρίσκο που παίρνουν, αν σκεφτεί κανείς ότι ο υποψήφιος Πρόεδρος είναι ένας. Άλλωστε, όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν καλά ότι η επιλογή Τσίπρα είναι μονόδρομος για την πολιτική τους επιβίωση.
Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να είναι ο μοναδικός υποψήφιος, δεν είναι ωστόσο χωρίς αντίπαλο. Κι ο αντίπαλος αυτός δεν είναι άλλος από τον πρωθυπουργό Τσίπρα, από τον οποίο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποδεσμευτεί μέσω της επανεκλογής του, προκειμένου να διεκδικήσει ξανά την εξουσία. Αν κρίνει κανείς από τις τοποθετήσεις του κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, η αποδέσμευση αυτή θα σημάνει την ολική επαναφορά του αναβαθμισμένου από τη βάση Προέδρου σε διακηρύξεις και συμπεριφορές ανάλογες με εκείνες που μετέτρεψαν, το 2015, την αλλοπρόσαλλη συμμαχία των αγανακτισμένων σε συγκυβέρνηση εξουσίας.
Ο Πρόεδρος Τσίπρας θέλει να εξαλείψει από τη μνήμη των πολιτών τον μνημονιακό πρωθυπουργό Τσίπρα που έπαιρνε μέτρα και έβαζε φόρους. Ζητώντας την κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής για το ρεύμα και καλώντας τους πολίτες να μην την πληρώσουν, θέλει να ξαναζωντανέψει την αντιπολίτευση του «δεν πληρώνω» και των άλλων λαϊκιστικών διακηρύξεων που τόσο ακριβά πλήρωσε η χώρα. Η καταψήφιση, εξ άλλου, της συμφωνίας συνεργασίας με τις ΗΠΑ αποσκοπεί στο να εξορκίσει την εγκωμιαστική του στάση, ως πρωθυπουργού, απέναντι στον λαϊκιστή Τραμπ και να χαϊδέψει τα αυτιά των Πουτινιστών που, όπως και ο ίδιος άλλωστε, εξακολουθούν να απεχθάνονται τη Δύση.
Η ουσία είναι ότι ο προεξοφλούμενος θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα δεν θα προσφέρει τίποτα το καινούργιο στη συγκρότηση της «προοδευτικής συνεργασίας» με στόχο τη «δεύτερη φορά Αριστερά», όσους όρκους πίστης κι αν δώσει ο «νέος» Πρόεδρος στον Ανδρέα Παπανδρέου κι όσες συγγνώμες κι αν ζητήσει για τη στάση της Αριστεράς απέναντί του. Η έκκληση στελεχών της «γέφυρας» προς τον Κώστα Σημίτη να ηγηθεί του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική της απόγνωσης και του αδιεξόδου που υπάρχει.
Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει δημοσκοπικά καθηλωμένη χωρίς να μπορεί να καρπωθεί στο ελάχιστο τις κυβερνητικές απώλειες, σε μια τόσο δύσκολη για τη χώρα περίοδο. Κι αυτό επειδή δεν έχει την ικανότητα να αρθρώσει έναν στοιχειωδώς πειστικό και ρεαλιστικό πολιτικό λόγο. Από την άποψη αυτή, ο στόχος για «δεύτερη φορά Αριστερά» φαίνεται να απομακρύνεται συνεχώς, καθιστώντας αμφίβολο το κατά πόσον η επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα θα του εξασφαλίσει και την καταστατικά προβλεπόμενη προεδρική θητεία.
5°
