Ο όχλος έξω από την πόρτα και η «ενημέρωση» που τον ταΐζει
Το αν μια μάνα σκότωσε ή όχι το παιδί της είναι κάτι που αφορά και επηρεάζει έναν στενό κύκλο ανθρώπων και το μόνο στοιχείο που έχει σημασία για μας τους άσχετους είναι η στάση και οι πιθανές παραβλέψεις των αρχών απέναντι στο έγκλημα
Υπόθεση Πάτρας: Ο θάνατος των τριών παιδιών και ο εξαγριωμένος κόσμος που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου.
Λίγα πράγματα είναι τόσο τρομακτικά όσο ο όχλος που διψάει για αίμα. Οι συμπολίτες που, τάχα για να τιμωρήσουν εγκλήματα, θέλουν οι ίδιοι να γίνουν δολοφόνοι σκοτώνοντας δράστες. Συμπολίτες σαν κι αυτούς που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι της οικογένειας της κατηγορούμενης για τη δολοφονία των παιδιών της στην Πάτρα ζητώντας αίμα. Η κατηγορούμενη ήταν ήδη στη ΓΑΔΑ αλλά ο όχλος εκεί. Σαν ζόμπι που διψούν για σάρκα και αίμα.
Μπορώ να νιώσω τον άνθρωπο που θέλει να εκδικηθεί τον χαμό ενός πολύ δικού του ανθρώπου. Ξέρω πως αυτό που κάνει είναι εντελώς λάθος, αλλά μια κατανόηση την έχω. Για τον άνθρωπο που θέλει να «αποδώσει δικαιοσύνη» για μια άσχετη με τον ίδιο υπόθεση το μόνο που καταλαβαίνω είναι το πόσες ενοχές κουβαλάει και προσπαθεί να διασκεδάσει. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι πρέπει να έχει κάνει τόσο άσχημα πράγματα στη ζωή του, ότι πρέπει να νιώθει τόσο άσχημα με τον εαυτό του που ο μόνος τρόπος που βρίσκει να ανακουφιστεί είναι παριστάνοντας τον αυστηρό εκδικητή του δικαίου. Άνθρωποι βουτηγμένοι στο σκοτάδι, που για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους, βρίσκουν κάποιον πιο σκοτεινό να επιτεθούν μπας και φανούν οι ίδιοι φωτεινοί. Άνθρωποι που θα σκότωναν για να παραστήσουν ότι είναι φωτεινοί.
Τα ίδια πάνω-κάτω σκέφτομαι και για όλους τους άσχετους που μαζεύονται έξω από τα δικαστήρια για να φωνάξουν εναντίον κατηγορουμένων και δραστών σε υποθέσεις που αφορούν και επηρεάζουν μόνο έναν στενό κύκλο στον οποίο δεν ανήκουν*. Συμπολίτες τέρατα που εκτονώνουν τα προσωπικά τους απωθημένα εναντίον άλλων, μάλλον χειρότερων αλλά πια ακίνδυνων με τις χειροπέδες στα χέρια, τεράτων, τα οποία, αν ήταν ελεύθερα και δυνατά, καθόλου δεν αποκλείεται οι ίδιοι οι «οργισμένοι» να υπηρετούσαν. Συμπολίτες που, έχοντας χάσει κάθε αυτοεκτίμηση, νομίζουν ότι μπορούν να ξαναβρούν λίγη, παριστάνοντας τους καλύτερους από ανθρώπους που είναι δύσκολο να είσαι χειρότερος. Ψυχοσυνθέσεις σπασμένες που νομίζουν θα επισκευαστούν με κόλλα το μίσος.
Όχλος που, αντί για πυρσούς, κρατάει κινητά. Όχλος που τον ταΐζουν, όπως ο μπάρμπα Μπρίλιος τον γάλο του, κάποιοι επαγγελματίες που παριστάνουν ότι ενημερώνουν, ενώ στην πραγματικότητα πουλούν αιματηρά ριάλιτι.
Βλέπετε,ενημέρωση είναι οι πληροφορίες για θέματα και γεγονότα που επηρεάζουν τη ζωή μας. Είναι οι πληροφορίες που θα βοηθήσουν τους ανθρώπους να πάρουν σωστές αποφάσεις, να κάνουν σωστές επιλογές, να προφυλαχθούν ή να εμπιστευτούν. Η απάτη μιας εταιρείας ενέργειας στους λογαριασμούς είναι είδηση γιατί δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να προστατευτούν. Η ανοχή των ελεγκτικών αρχών σε αυτή την απάτη είναι είδηση γιατί δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα να αποκτήσουν καλύτερη αντίληψη του περιβάλλοντος τους. Η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης είναι είδηση που γίνεται όλο και μεγαλύτερη όσο διευρύνεται ο κύκλος των θυμάτων της. Το κλείσιμο δρόμων λόγω έργων είναι είδηση και γίνεται όλο και σημαντικότερη όσο διευρύνεται ο αριθμός των οδηγών που τους χρησιμοποιούν. Το αν μια μάνα σκότωσε ή όχι το παιδί της είναι κάτι που αφορά και επηρεάζει έναν στενό κύκλο ανθρώπων και το μόνο στοιχείο που έχει σημασία για μας τους άσχετους είναι η στάση και οι πιθανές παραβλέψεις των αρχών απέναντι στο έγκλημα. Το ίδιο το έγκλημα είναι μόνο για να γαργαλιούνται οι συμπολίτες που τους αρέσει να βλέπουν ριάλιτι θανάτου και υποκριτικά να κάνουν ότι δεν αντέχουν αυτά που βλέπουν ενώ, αν στ’ αλήθεια δεν άντεχαν, δεν θα κοίταγαν (εγώ -και φαντάζομαι και πολλοί από σας- αν δω ένα αληθινό διαμελισμένο πτώμα, θα κλείσω τα μάτια. Αν κάθομαι και το κοιτάζω με τις ώρες μάλλον κάποια ικανοποίηση παίρνω από το θέαμα).
Όμως όλα αυτά είναι αδιάφορα για δημοσιογράφους που έχουν μεγαλώσει με το «είδηση δεν είναι όταν ο σκύλος δαγκώνει άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος δαγκώνει σκύλο». Ένα ρητό που μπερδεύει την είδηση με το αξιοπερίεργο και την ενημέρωση με το freak show. Κι αυτοί οι δημοσιογράφοι είναι που ταΐζουν τον όχλο σε μια σχέση που περισσότερο από την (πολύ βολική) σχέση της κότας με το αυγό, μοιάζει με τη σχέση ναρκομανή με τον πρεζέμπορα. Και μπράβο τους.
* για τον γνωστό κίνδυνο των κουτοπόνηρων να πω πως υποθέσεις όπως π.χ. αυτή της Χρυσής Αυγής δεν εντάσσονται σ’ αυτό που περιγράφω καθώς είναι υποθέσεις που αφορούν όλη την κοινωνία, όχι φιλολογικά, όχι όπως μας αφορά ένα σίριαλ που παρακολουθούμε, αλλά πρακτικά.
4°
