Σχόλιο για τον θαυμασμό προς τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την απέχθεια για τη δυτική Δημοκρατία
Προφανώς η Δημοκρατία δεν είναι το προτιμότερο πολίτευμα για όλους. Εδώ άλλοι δεν τρώνε φέτα και άλλοι βάζουν ανανά στην πίτσα. Θέλω να πω πως οι άνθρωποι διαφέρουν κι έτσι, ενώ οι περισσότεροι δεν βάζουμε φρούτα στις πίτσες μας και προτιμάμε να ψηφίζουμε για τους κυβερνήτες μας, κάποιοι θα προτιμούσαν να ζουν σε καθεστώτα απολυταρχικά όπου το να διαφωνείς με τον Ηγέτη σημαίνει από φυλάκιση μέχρι αυτοκινητιστικό δυστύχημα την ώρα που κάνεις μπάνιο στη θάλασσα.
Παλαιότερα αυτούς τους συμπολίτες μπορούσες να τους ξεχωρίσεις επειδή στις κουβέντες με τους άλλους θαμώνες του καφενείου ολοκλήρωναν τη σκέψη τους με ένα «πού ’σαι Γιώργη Παπαδόπουλε». Τα χρόνια όμως πέρασαν και η χούντα των συνταγματαρχών απέχει μισό αιώνα. Η κωμικοτραγική φιγούρα του δικτάτορα Παπαδόπουλου δεν λέει τόσα πολλά σε όλους και δεν μπορεί πια να χρησιμοποιηθεί ως σημείο αναφοράς των απανταχού αντιδημοκρατών. Και δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί οι συμπολίτες που η πρώτη τους επιλογή δεν είναι η δημοκρατία έχουν βρει καινούργιο είδωλο στο πρόσωπο του Ρώσου δικτάτορ... προέδρου.
Πρόκειται για επιλογή που έχει και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: ένεκα Ρωσίας εκφράζει και τους ακροδεξιούς και τους αριστερούς αντιδημοκράτες οι οποίοι με θαυμασμό βλέπουν τον Βλαδίμηρο να κάνει επίδειξη δύναμης στην ασθενική Ουκρανία εκμεταλλευόμενος το ότι οι δημοκρατικές και ευημερούσες χώρες της Δύσης, ακριβώς επειδή είναι δημοκρατικές και ευημερούσες, έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από μια ευθεία σύγκρουση παρά να κερδίσουν. Φυσικά κάνει το λάθος που έκανε και ένας άλλος αντίστοιχός του στο παρελθόν: δεν καταλαβαίνει ότι η Δύση μπορεί να αποφεύγει τη σύγκρουση, αλλά έτσι και αποφασίσει να συγκρουστεί δεν θέλεις να είσαι απέναντι. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα που δεν έχει σχέση με την γοητεία που ασκεί στους αντιδημοκρατές ο δικτάτορ... ο προεδρος της Ρωσίας.
Γοητεία που γίνεται ακόμα πιο έντονη καθώς οι φαν των αυταρχικών καθεστώτων καταλαβαίνουν, ή έστω διαισθάνονται, ότι στο στόχαστρο της δράσης του αγαπημένου τους δυνάστη είναι, περισσότερο και από την Ουκρανία, η δημοκρατία.
Η Ουκρανία προφανώς δεν μπορεί να απειλήσει στρατιωτικά τη Ρωσία. Αυτό που μπορεί να απειλήσει είναι αυτό το οποίο απειλεί και η Δύση: τον ίδιο τον Πούτιν και το απολυταρχικό του καθεστώς. Μια ευημερούσα και δημοκρατική Ουκρανία μπορεί να γίνει το κακό παράδειγμα για τους κατοίκους της απολυταρχικής και όχι και τόσο εύρωστης οικονομικά Ρωσίας. Μπορεί να γίνει ο γείτονας που τα κατάφερε επειδή αγκάλιασε τη Δύση κι ένας τέτοιος γείτονας είναι για τον Πούτιν και το καθεστώς του πολύ πιο απειλητικός από δεκάδες μεραρχίες και εκατοντάδες πυραύλους.
Και για όσους δεν καταλαβαίνουν πόσο μια δημοκρατική Ουκρανία φοβίζει τον ατρόμητο Βλαδίμηρο, ας ξαναβάλουν το παραλληρηματικό διάγγελμα του κι ας ξανακούσουν τις καταγγελίες του για τον «δυτικό τρόπο ζωής» που σύμφωνα με τον ίδιο ενστερνίζεται η Ουκρανία και απειλεί τη Ρωσία. Δεν εννοεί τα μπέργκερ, τα σνίκερ και το ροκ ‘ν’ ρολ. Εννοεί τη δημοκρατία.
Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που εδώ και χρόνια βάζει βόμβες στα θεμέλια όλων των χωρών της Δύσης. Η δημιουργία διαύλων (κυρίως σάιτ, αλλά και κομμάτων) μέσω των οποίων, εκτός από την ρωσική προπαγάνδα, περνούν τα φεικ νιούζ των φεκασμένων και των αγανακτισμένων (των αντιεμβολιαστών και των αντιευρωπαϊστών ας πούμε), σκοπό έχει την αποσταθεροποίηση των δημοκρατιών της Δύσης των οποίων η ευημερία δεν είναι καλό παράδειγμα για τους κατοίκους μιας χώρας που θα μπορούσε να είναι οικονομικός γίγαντας αλλά, χάρη στον Βλαδίμηρο, έχει μια οικονομία μεγέθους μισής οικονομίας της Ιταλίας.
Ο Πούτιν είναι ένας απολυταρχικός ηγέτης ο οποίος μη μπορώντας να εξασφαλίσει ευημερία για τους κατοίκους της χώρας του προσπαθεί να βάλει εμπόδια στην ευημερία των κατοίκων των δημοκρατικών χωρών.
Προπαθεί να βάλει εμπόδια στην ευημερία που θα κάνει τους Ρώσους να σκεφτούν ότι με τη Δύση και τη δημοκρατία η ζωή θα είναι καλύτερη. Με λίγα λόγια, ο αγώνας του δεν είναι εναντίον της Ουκρανίας ή του ΝΑΤΟ, αλλά εναντίον της δημοκρατίας. Είναι να μην πίνουν νερό στο όνομά του οι νοσταλγοί του Παπαδόπουλου και του Τείχους του Βερολίνου; Και μπράβο τους.
14°
