Σχόλιο για την υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής και τα tweets που ποστάρει.
H καλύτερη είδηση του 2021, για τη δουλειά μου, ήταν η υποψηφιότητα του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου για την ηγεσία του κόμματος από το οποίο έφυγε όταν δεν μπορούσε να το κουμαντάρει. Ήταν η καλύτερη είδηση γιατί, όσα χρόνια ασχολούμαι επαγγελματικά με τους πολιτικούς και τα κατορθώματά τους, ποτέ δεν έχω συναντήσει άλλον πολιτικό που να μη χρειάζεται καμία σατιρική διαμεσολάβηση. Ποτέ δεν έχω συναντήσει άλλον πολιτικό που ο λόγος του να είναι από μόνος του σατιρικός. Τόσο σατιρικός μάλιστα που έχω αρχίσει να πιστεύω οτι ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου είναι ένα τρολ που απλώς σπάει πλάκα μαζί μας.
Μέχρι προφάτως αυτό συνέβαινε κυρίως όταν μιλούσε (τον θυμάστε να υπόσχεται πως «σύντομα η Ελλάδα θα είναι πρώτη στην πληφορική στην Ευρώπη σχολεία» ή να λέει πως είναι κατάλληλος για ηγέτης του ΚΙΝΑΛ επειδή πια έχει πολλές εμπειρίες αφού επισκέφτηκε και την Κίνα;) αλλά τελευταία με χαρά βλέπω πως ένα κομμάτι της σατιρικής του ιδιοφυίας περνάει και στα τουίτ του.
Ιδού 6 σπουδαία δείγματα των τελευταίων ημερών:
1. Ο άνθρωπος για τον οποίο κάποιοι κακεντρεχείς λένε πως αν είχε άλλο επώνυμο πιθανόν να έκανε καριέρα κλητήρα σε δημόσια υπηρεσία (αν είχε καταφέρει να βρει κάποιο μέσο για να προσληφθεί), αντί να προσπαθεί να μη θυμίζει διαρκώς το ποιος είναι ο μπαμπάς του, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Και το κανει προσποιούμενος πως έχει ξεχάσει ότι σε αντίθεση με τον μπαμπά του το 74, εκείνος έχει ήδη υπάρξει πρωθυπουργός.
2. Εδώ όχι μόνο θυμίζει (με ομολογουμένως έξυπνο τρόπο) ότι δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την ΜΙΑ μεγάλη κρίση που του έκατσε, αλλά, προκειμένου να απογειώσει το κείμενο, χρησιμοποιεί και το ρήμα «ατσαλώνω» για να περιγράψει τον εαυτό του. Ιδανικά θα έπρεπε να συνοδεύεται με φωτοσοπιά τoυ προσώπου τoυ στη στολή του Iron Man.
3. Αυτή είναι μια σπουδαία (σατιρικώς) δικαιολογία για να μη συμμετάσχει σε ένα ντιμπέιτ με τους αντιπάλους του, αν και κατά τη γνώμη μου, ακόμα καλύτερο (πάλι από σατιρικής απόψεως) θα ήταν να παραδεχόταν ευθέως πως όταν πουλάς πριγκιπηλίκι δεν καταδέχεσαι να πέσεις στο επίπεδο των κοινών θνητών ιδιαιτέρως όταν φοβάσαι ότι θα φανείς πολύ λίγος δίπλα τους. Δηλαδή κάτι σαν «Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να μπουν σε ντιμπέιτ με έναν Παπανδρέου και σε τι γλώσσα θα μιλάνε;»
4. Εδώ έχουμε ένα εκπληκτικό τρολάρισμα στον Βαρουφάκη τον οποιο φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ καλά.
5. Το αγαπημένο μου τουιτ. Εδώ ο ΓΑΠ κάνει κάτι σατανικό: προσποιείται ότι ασχολείται με ένα από τα ενδιαφέροντα θέματα του δημόσιου διαλόγου στο εξωτερικό (όπου κι εκεί βέβαια ακούγονται φοβερά πράγματα όταν γίνεται προσπάθεια να ερμηνευτεί και να οριοθετηθεί η νέα οικονομία με όρους της παλιάς) αλλά το παρουσιάζει εντελώς πασαλειμματικά, με τον ίδιο τρόπο που θα παρουσιάζε το Παρίσι κάποιος που το έχει μπερδέψει με τη Λάρισα.
6. Εδώ ο ΓΑΠ κάνει υψηλή σουρεαλιστική τέχνη και στην υψηλή σουρεαλιστική τέχνη τα λόγια είναι περιττά. Και μπράβο τους.
12°
