Σχόλιο για το οικονομικό κόστος που προκύπτει από την άρνηση ορισμένων πολιτών να εμβολιαστούν κατά του κορωνοϊού.
Υπάρχει μια, αρκετά δημοφιλής, άποψη σύμφωνα με την οποία δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα απολύτως για τους ανεμβολίαστους συμπολίτες καθώς εμείς, ως εμβολιασμένοι, είμαστε προστατευμένοι και τα υπόλοιπα είναι δουλειά της «φυσικής επιλογής». Πρόκειται για μια κατανοητή αντίδραση στην αντιεμβολιαστική παράνοια και το θράσος των φορέων της. Κατανοητή αλλά εντελώς λανθασμένη.
Βλέπετε, το κόστος των ανεμβολίαστων, όπως κάθε τι που συμβαίνει σε ένα κομματι της κοινωνίας, βαραίνει την κοινωνία. Η επιμονή κάποιων συμπολιτών να μείνουν απροστάτευτοι απέναντι στον κορωνοϊό κοστίζει (μεταξύ άλλων) σε ορφανά παιδιά, σε χαροκαμένες οικογένειες και σε ένα υπερφορτωμένο σύστημα υγείας. Ένα σύστημα υγείας που εξουθενωμένο από τη μάχη να σωθούν οι ζωές των άμυαλων συμπολιτών, αναπόφευκτα δεν θα είναι σε θέση να προσφέρει την περίθαλψη που θα έπρεπε να έχουν οι υπόλοιποι που μπορεί να χρειαστούμε νοσηλεία για οτιδήποτε άλλο.
Αλλά αυτά όλα τα κόστη λίγο ή πολύ τα γνωρίζουμε. Ακόμα κι αν τα ξεχνάμε, τα ξεχνάμε για λίγο καθώς πολλά άρθρα και πολλές συζητήσεις τα επισημαίνουν ξανά και ξανά.
Αντιθέτως, κανείς δεν συζητάει για το χρηματικό κόστος αυτής της ανεύθυνης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Ξέρουμε τι κοστίζουν οι ανεμβολίαστοι συμπολίτες σε κρούσματα, ξέρουμε τι κοστίζουν σε θάνατο, υποψιαζόμαστε τι κοστίζουν στη λειτουργία του συστήματος υγείας, αλλά κανείς δεν μας λέει πόσο κοστίζουν στην τσέπη μας.
Καταλαβαίνω πως σε μια χώρα που λεφτά πάντα υπάρχουν το οικονομικό είναι δευτερεύον, αλλά δεν είστε λίγο περίεργοι να μάθετε ποιο είναι το κομμάτι, από το σύνολο των φόρων που πληρώνετε στο ελληνικό κράτος, που χρησιμοποιείται για τη νοσηλεία και τη θεραπεία των ανεμβολίαστων συμπολιτών;
Πόσο μας κοστίζει ένα κρεβάτι ΜΕΘ την ημέρα;
Πόσο μας κοστίζει κάθε μέρα νοσηλείας σε ένα δημόσιο νοσοκομείο;
Πόσο μας κοστίζουν οι υπερωρίες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού;
Πόσο κοστίζουν οι πληρωμένες άδειες των νοσηλευομένων;
Πόσο θα μας κοστίσουν οι πιθανές επιτάξεις γιατρών και ιδιωτικών κλινικών;
Και πόσο θα μας κοστίσουν όλα τα άλλα που επειδή δεν είμαι ειδικός στην οικονομία της υγείας δεν πάει ο νους μου να ρωτήσω; (Και δεν αναφέρομαι καν σε χαμένες εργατοώρες, κόστος κλειστών καταστημάτων και περιοριστικών μέτρων)
Με λίγα λόγια δεν είστε λίγο περίεργοι να μάθετε πόσο πάει ο λογαριασμός από την άρνηση κάποιων συμπολιτών να κάνουν το μόνο λογικό και να εμβολιαστούν; Και δεν θεωρείτε πως είναι απαραίτητο να γνωρίζετε αυτό το κόστος προκειμένου να αξιολογήσετε την πολιτική της κυβέρνησης;
Θέλω να πω πως μπορεί το κόστος να είναι τόσο χαμηλό που να μην δικαιολογεί την επιμονή με την οποία κάποιοι προτείνουμε επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού και αυστηρή επιβολή των μέτρων (ή μήπως πρέπει να πω απλώς επιβολή;). Μπορεί το κόστος να είναι εύκολα διαχειρίσιμο και η πολιτική ακραίας ανοχής που ακολουθεί η κυβέρνηση να είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δεν πρέπει να ξέρουμε; Δεν πρέπει να μας πει η κυβέρνηση; Δεν θα είναι η συνειδητοποίηση του κόστους ένα μέσο πίεσης στους ανεμβολίαστους;
Όμως φαίνεται πως η κυβέρνηση μας αντιμετωπίζει όπως οι γονείς τα ανήλικα παιδιά τους και δεν μας ενημερώνει για το πώς ακριβώς διατίθενται/ξοδεύονται/σπαταλούνται (πού να ξέρω ποιο ρήμα είναι σωστό;) τα χρήματα μας στη μάχη εναντίον της αντιεμβολιαστικής παράνοιας. Αν και κάτι μου λέει πως ακόμα κι ένα ανήλικο παιδί καταλαβαίνει πως ένα εμβόλιο κόστους λίγων ευρώ είναι πολύ πιο συμφέρον από μια νοσηλεία κόστους πολλών (πόσων άραγε;) χιλιάδων. Από την άλλη, συγκρινόμενο με το κόστος κατάστρωσης και επιβολής σχεδίου, μπορεί να συμφέρει λιγότερο. Και μπράβο του.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
19°
