Φώφη Γεννηματά: Η συγκλονιστική εξομολόγηση το 2020 για τον καρκίνο που αντιμετώπισε και νίκησε.
Η Φώφη Γεννηματάνοσηλεύεται από το βράδυ της Δευτέρας στον «Ευαγγελισμό» με συμπτώματα ατελούς ειλεού και, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του νοσοκομείου, «μετά από εκτενείς εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι η κατάσταση οφείλεται σε υποτροπή της βασικής της νόσου».
Δεκατρία χρόνια μετά τη μάχη με τον καρκίνο, από την οποία βγήκε νικήτρια, η Φώφη Γεννηματά είναι πάλι έτοιμη να δώσει ακόμη έναν αγώνα, που θα την αφήσει εκτός κούρσας για την ηγεσία στο Κίνημα Αλλαγής.
Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είχε συγκινήσει τον Ιούνιο του 2020 όταν, φιλοξενούμενη στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη στον ALPHA, είχε μιλήσει για το πώς ο καρκίνος είχε «μπει» στην οικογένειά της και τις άσχημες σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό της.
Φώφη Γεννηματά: Η εξομολόγηση για τον καρκίνο
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου, να μη θυμάται καν πώς είσαι, να μη θυμάται τη φωνή σου, να μη θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου», είχε πει η Φώφη Γεννηματά, τον Ιούνιο του 2020.
Πρόσθεσε στη συνέχεια, «εμείς (σ.σ. η ίδια και η αδερφή της) ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».
Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ είχε εξομολογηθεί, πως έχασε τους γονείς της με επτά μήνες διαφορά: «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρονών. Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη "καρκίνος". Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια».
Για το δικό της πρόβλημα υγείας, είχε πει: «Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Δεν νιώσαμε ποτέ στο σπίτι ότι είχαμε έναν άρρωστο άνθρωπο.
Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν. Όλα αυτά είναι πράγματα που εμένα με έχουν στιγματίσει. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο αυτό που βιώσαμε. Ειδικά για εμένα γιατί δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Βυθίζεσαι. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει για την απώλεια.
Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα».
12°
