Ρεπορτάζ από τη συγκέντρωση των αντιεμβολιαστών στην πλατεία Συντάγματος, τα συνθήματα που ακούστηκαν και τα επεισόδια
Τέλη Ιουλίου, βράδυ Σαββάτου. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας θα μπορούσε να παραπέμπει σε πίνακα βιρτουόζου του σουρεαλισμού. Η λεωφόρος Αμαλίας είναι μούσκεμα μετά το πέρασμα της αύρας της ΕΛ.ΑΣ. Στην ατμόσφαιρα παραμένει η μυρωδιά του δακρυγόνου. Άνδρες των ΜΑΤ βρίσκονται τριγύρω στην πλατεία, ενώ εντός παραμένουν ελάχιστοι αντιεμβολιαστές που τσιρίζουν, βρίζοντας όσους... δεν μπορούν να καταλάβουν. Την ίδια ώρα, ακριβώς στο ίδιο σημείο, η ζωή συνεχίζεται κανονικά - κόσμος βγαίνει από το Μετρό, οι δρόμοι γέμισαν με ΙΧ, ένα κανονικό σαββατιάτικο βράδυ με παράπλευρα γεγονότα.
Ήταν λίγο μετά τις 21.00 όταν οι δυνάμεις των ΜΑΤ που βρίσκονταν στην Αμαλίας, στο ύψος του σταθμού του τραμ, δέχθηκαν επίθεση με καπνογόνα, μολότοφ και κροτίδες. Ήδη υπήρχε ένταση στην ατμόσφαιρα και οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ είχαν βάλει μπροστά την αύρα, φορώντας τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τους. Στο ύψος του Αγνώστου Στρατιώτη παρέμεναν μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών που τράπηκαν σε φυγή προς κάθε κατεύθυνση, καθώς ο αέρας γέμισε με τη δυσάρεστη οσμή των δακρυγόνων. Λίγα μέτρα πιο κάτω, σε γνωστό wine bar, ο οίνος συνέχιζε να ρέει, δείχνοντας ότι η ζωή στην πόλη κινείται με διάφορες ταχύτητες...
Ο χορός των τεράτων
Η ώρα είναι 19.15. Δύο άνδρες με μαύρες φανέλες βρίσκονται στη Σταδίου, στο ύψος των Χαυτείων. Κρατάνε ένα πανό που γράφει «Κούλη Φασίστα» και παρουσιάζει μια εικόνα του πρωθυπουργού με τα χαρακτηριστικά του Χίτλερ. Μια ηλικιωμένη κυρία, κρατώντας μια μικρή ελληνική σημαία, στέκεται περιχαρής στο πλευρό τους και φωνάζει: «Τα είπατε όλα!»
Από πίσω τους, με φόντο τους πίδακες από το συντριβάνι της Ομονοίας, εκτείνεται ένα αρκετά πυκνό πλήθος που κραδαίνει ελληνικές σημαίες, δεν φοράει μάσκες και φωνάζει με πάθος μια σειρά από υβριστικά συνθήματα. Το κάλεσμα της συγκέντρωσης αφορά –υποτίθεται– την αντίθεση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, ωστόσο μόλις ένα σύνθημα ανταποκρίνεται σε αυτό το πρόταγμα. Όλα τα άλλα είναι υβριστικά εναντίον του πρωθυπουργού (και της «χούντας» του), κατά της κυβέρνησης (που την καλούν να παραιτηθεί), κατά των πολιτικών εν γένει (που είναι «προδότες και μασόνοι») και κατά των δημοσιογράφων. Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που τα συνθήματα κατά των δημοσιογράφων ήταν όσα και κατά των πολιτικών – δεν ήταν εύκολο να καλύψεις δημοσιογραφικά αυτή τη διαδήλωση, το έβλεπες στα τρομαγμένα βλέμματα των φωτορεπόρτερ...
Περί τις 20.00 ο κύριος όγκος έχει συγκεντρωθεί μπροστά από τη Βουλή, έχοντας κλείσει την Αμαλίας. Φέιγ βολάν για το κόμμα του Κασιδιάρη έχουν καλύψει μέρος του δρόμου, ενώ άνδρες με μαύρα ρούχα στοιχίζονται στο δεξιό κομμάτι όπως κοιτάς το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Φωνάζουν συνθήματα περί... μπολσεβίκων, αναβιώνουν τους Αγανακτισμένους του 2011, ζητώντας να καεί η Βουλή, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα κάποια ψάλλουν τη «Υπέρμαχω» και μετά τον εθνικό ύμνο. Κατά διαστήματα το πλήθος λαμβάνει γηπεδικά χαρακτηριστικά, φωνάζοντας εν χορώ «Ελλάς, Ελλάς».
Γύρω γύρω και μέχρι τα σκαλάκια που οδηγούν στην πλατεία σχηματίζονται πηγαδάκια –ίσως το πιο ενδιαφέρον ακρόαμα της συγκέντρωσης. Όποιος κοντοσταθεί ακούει τις λέξεις ελευθερία, δικαιώματα, εμβόλιο, αναμεμειγμένες με τις λέξεις πείραμα, μασόνοι, χούντα, αντίχριστος...
Οι διαδηλωτές που αρνούνται να εμβολιαστούν, δεν φορούν στην πλειονότητά τους μάσκα, αγωνίζονται για να ρίξουν τη... χούντα και κατ' επανάληψη ζητούν να «πάρουν» (κάποιοι...) «τα χέρια από τα παιδιά τους», χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Αυτό που τραβά την προσοχή, πάντως, αφορά στην ανθρωπογεωγραφία του συγκεντρωμένου πλήθους, την οποία δεν συνθέτουν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι με τα μαύρα ή τα ράσα, αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θα μπορούσαν να συχνάζουν οπουδήποτε. Άνθρωποι πέραν κάθε υποψίας υποστηρίζουν κραυγαλέες θεωρίας συνωμοσίας, αναμασώντας fake news.
Στις 22.20 η πλατεία Συντάγματος είναι όπως τη φαντάζεται κάνεις ένα σαββατιάτικο βράδυ του Ιουλίου. Μια παρέα με πιτσιρικάδες συζητάει απέναντι από τη Μεγάλη Βρετανία και ο πιο άτακτος φωνάζει: Ήταν οι ψεκασμενοι εδώ! Ενώ το λέει, σηκώνει το μανίκι του, χτυπάει το μπράτσο του και λέει γελώντας: «Εδώ έχω Pfizer!»
Ήταν κι αυτό μια πρόσθετη εικόνα στη σουρεαλιστική αυτή σύνθεση. Ίσως θα μπορούσε να δέσει άψογα με εκείνη ενός συνομήλικού τους, που συμμετέχοντας νωρίτερα στην πορεία φόρεσε τη μάσκα του λέγοντας στον διπλανό του: «Ποτέ δεν ξέρεις...»
18°
