Σχόλιο για το ΚΙΝΑΛ και τις υποψηφιότητες των Φώφης Γεννηματά, Ανδρέα Λοβέρδου και Νίκου Ανδρουλάκη για την ηγεσία του κόμματος
Πόσο μικρό κόμμα είναι το ΚΙΝΑΛ; Η προφανής απάντηση στην ερώτηση δίνεται με μια απλή υπενθύμιση του αποτελέσματος των τελευταίων εκλογών και μια ματιά στις δημοσκοπήσεις: αρκετά. Δεν είναι τόσο μικρό όσο, ας πούμε, το ΜΛ ΚΚΕ (ή έχει μείνει μόνο το ΚΚΕ ΜΛ... δεν τα προλαβαίνεις αυτά τα παρακλάδια), αλλά δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε το εκλογικό του αποτέλεσμα να είναι ένα νούμερο με δύο ψηφία.
Αυτό φυσικά από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Ο πρόγονος του ΚΙΝΑΛ, το ΠΑΣΟΚ, υπήρξε μεγάλο κόμμα και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα το ΚΙΝΑΛ να επανέλθει στην κορυφή. Μόνο που καλό είναι να μη στοιχηματίσετε σ’ αυτό. Γιατί το ΚΙΝΑΛ δεν είναι απλώς ένα μικρό κόμμα με βάση τα μέχρι στιγμής αποτελέσματά του. Έχει και τη νοοτροπία ενός μικρού κόμματος. Είναι ένα κόμμα που πιστεύει τόσο λίγο στο παρόν και το μέλλον του, ώστε να κολλάει με μανία στο ένδοξό του παρελθόν.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα τρία κορυφαία στελέχη του.
Η Φώφη η Γεννηματά δεν είναι απλώς κολλημένη στο παρελθόν. Είναι το παρελθόν. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της ταξιδεύουμε πίσω στη δεκαετία του '80, στα λαϊκίστικα και απολύτως κενά περιεχομένου συνθήματα του Αντρέα του Παπαντρέου. Καθόλου περίεργο αν σκεφτούμε πως το βασικό της πολιτικό προσόν είναι το επώνυμο που κληρονόμησε και υπό αυτή την έννοια στην Φώφη δεν χωράει και πολύ κριτική για την παρελθοντολαγνεία της. Δεν ξέρει κάτι άλλο.
Ο Αντρέας ο Λοβέρδος όμως, που υποτίθεται πως ξέρει, έφτιαξε ένα σποτάκι για να αναγγείλει την υποψηφιότητά του για την αρχηγία του κόμματος, το οποίο με τι μουσική λέτε ότι το έντυσε; Μα φυσικά με μια «μοντέρνα» εκδοχή εκείνου του κομματιού από τα Κάρμινα τα Μπουράνα που κάνει κάθε παλαιοπασόκο να ανατριχιάζει. Και ποιο hashtag λέτε πως χρησιμοποιεί για την υποψηφιότητά του; Μα φυσικά το #Andreas. Έτσι σκέτο ίσως γιατί το #Loverdos δεν θυμίζει σε τίποτα Παπανδρέου. Μπορεί να μην το έκανε συνειδητά, αλλά το όνομα στο σάιτ της υποψηφιότητάς του green-revolution.gr (μτφ. πράσινη-επανάσταση) είναι ό,τι πιο ταιριαστό. Η ανακύκλωση είναι το μόνο που φαίνεται να προτείνει.
Ο δε νεότερος, ο Νίκος ο Ανδρουλάκης, σκέφτηκε ότι είναι κρίμα να λείπει από αυτό το ωραίο πάρτι της παρελθοντολαγνείας και πριν λίγες ημέρες πρότεινε να δοθεί το όνομα του Αντρέα του Παπαντρέου σε μια αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Δεν ξέρω αν το σκεπτικό ήταν να τιμηθούν οι αγώνες του μακαρίτη προκειμένου να μην μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ (αν είναι έτσι, είναι κρίμα να μην ακολουθήσει και μια αίθουσα στην έδρα του ΝΑΤΟ αφού, αν θυμάστε, ήταν το ίδιο συνδικάτο), αλλά ξέρω πως το κόλλημα με το ένδοξο (από εκλογικής απόψεως) μακρινό παρελθόν, δεν αφήνει περιθώρια για πολλές ελπίδες ανάκαμψης.
Για αρχή δείχνει ότι δεν έχεις να πεις τίποτα για το μέλλον και αναγκάζεσαι να το ρίχνεις στη νοσταλγία και στο «αχ, τι ωραίες εποχές τότε με τον Αντρέα που έφαγε ο κόζμος κρέας». Μόνο που η πολιτική δεν είναι εμπόριο ρούχων και το βίντατζ δεν μπορεί να σε πάει πολύ μακριά. Στην πολιτική, ακόμα και οι λιγότερο ευφυείς πολίτες, ακόμα και οι πιο ψεκασμένοι, ψηφίζουν αυτόν που λέει κάτι. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το κάτι να είναι απεχθές ή βλακώδες, αλλά είναι κάτι. Και το ΚΙΝΑΛ δεν λέει απολύτως τίποτα, ή τουλάχιστον τίποτα που να δίνει συγκεκριμένο στίγμα.
Απλώς βολοδέρνει προσπαθώντας να κρατήσει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Προσπαθώντας και να παραστήσει το σύγχρονο μεταρρυθμιστικό κόμμα, αλλά και να γοητεύσει τους νοσταλγούς του Παπανδρεϊσμού. Και να τιμήσει το «σοσιαλιστικό» του παρελθόν, αλλά και να μην ξεχάσει την εκσυγχρονιστική του περίοδο. Βρίσκεται σ’ ένα διαρκές «ναι μεν αλλά» που δεν το οδηγεί πουθενά. Και το χειρότερο είναι πως οι δυο χώροι στους οποίους ταυτοχρόνως απευθύνεται καλύπτονται ήδη. Ο ένας από το κεντρώο, το Μητσοτακικό κομμάτι της ΝΔ, και ο άλλος από το πασοκικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά, η μόνη πλευρά από την οποία θα μπορούσε να πάρει κάτι είναι αυτή των κεντρώων ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να αφήσει πίσω του το παπανδρεϊκό παρελθόν, τα Κάρμινα τα Μπουράνα και τα «σήκω Αντρέα για να δεις». Στο κάτω - κάτω αυτοί που γοητεύονται από αυτό το παρελθόν είναι ήδη ψηφοφόροι του μίμου του Αντρέα του Παπαντρέου και, αν το ΚΙΝΑΛ στραφεί σε αυτούς, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να χάσει κι αυτούς που τώρα το ψηφίζουν και οι οποίοι είναι πιο κοντά στην κυβέρνηση παρά στην αντιπολίτευση. Και μπράβο του.
10°
