Σχόλιο για την ΕΦΕΕ, τους φοιτητές, τα πανεπιστήμια και την αντιπαλότητα των κομμάτων
Τα αρχικά ΕΦΕΕ δεν θα λένε πολλά πράγματα σε έναν σημερινό φοιτητή. Στους νέους εκτός πανεπιστημίου θα αποτελούν κάτι το τελείως άγνωστο. Μια παράξενη δημόσια υπηρεσία, πιθανώς ανάμεσα στον ΕΦΚΑ και στο ΚΕΦΙ. Πού η δική μας εποχή των 60ρηδων και βάλε, οι δικές μας μνήμες για την «ηρωική» ΕΦΕΕ και τους αντιδικτατορικούς αγώνες του φοιτητικού κινήματος.
Κανείς βέβαια δεν έκλαψε για την απώλειά της. Ο θάνατός της ήταν επιβεβλημένος, απόρροια της συμπεριφοράς των φοιτητικών παρατάξεων. Παρά τα μεγάλα λόγια για την οφειλόμενη τιμή, φρόντισαν να την απαξιώσουν καθώς ποτέ δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν στο παραμικρό. Ούτε καν στα στοιχειώδη, στα αποτελέσματα δηλαδή των φοιτητικών εκλογών.
Το φαινόμενο δεν προβλημάτισε ποτέ κανέναν. Όπως είπαμε, πήγε άκλαυτη. Να όμως που σήμερα, ένα ανάλογο σύνδρομο απειλεί συνολικά το πολιτικό μας σύστημα. Τα κόμματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο αντιπαλότητας που ακόμα στα πιο μικρά και ανούσια, σχεδόν διαδικαστικά, όχι μόνο δεν μπορούν να συμφωνήσουν αλλά στήνουν ομηρικούς καυγάδες λες και κρίνεται το μέλλον της χώρας. Για τα σημαντικά καλύτερα να μη μιλήσουμε. Τα παραδείγματα άπειρα, με τελευταίο την παταγώδη αποτυχία της διασφάλισης ψήφου των αποδήμων. Ένα ζήτημα που αφορά θεμελιώδες, συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών κι έχει λυθεί στις περισσότερες δημοκρατίες του κόσμου, στην χώρα μας έχει σταθεί αφορμή για κωμικοτραγικές αλληλοκατηγορίες και σενάρια φαλκίδευσης της λαϊκής ψήφου. Άλλο παράδειγμα των ημερών η αδυναμία να συμφωνήσουν στη σύνθεση του ΑΣΕΠ και οι κατηγορίες για «άλωση» και «συμπαιγνία» που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και στο ΚΙΝΑΛ. Θυμίζει την παλαιότερη περιπέτεια του Ραδιοτηλεοπτικού για το οποίο επιτεύχθηκε συμφωνία μόνο κάτω από την απειλή να μείνουν τα κανάλια χωρίς τηλεοπτικές άδειες. Ακόμα και μη πολιτικά θέματα όμως γίνονται αντικείμενο άγριας αντιπαράθεσης όπως έδειξε το υποτιθέμενο «τσιμέντωμα» της Ακρόπολης, για να μην πάμε στα εμβόλια ή στην πανδημία.
Η ένταση της αντιπαλότητας δεν είναι εύκολα κατανοητή. Το αντίθετο, μετά το 2015, στα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής υπήρξε μια σύγκλιση στις θέσεις των κομμάτων. Στις διεθνείς σχέσεις Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική. Στην οικονομία πάλι, υπάρχουν διαφορές, το πλαίσιο ωστόσο το οποίο έχουν αποδεχθεί και τα δύο κόμματα, ορίζεται από τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο κ. Τσακαλώτος πέτυχε πλεονάσματα που θα ζήλευε και ο πιο ακραίος «νεοφιλελεύθερος». Ακόμα και στα εργασιακά οι διαφορές για τις απλήρωτες υπερωρίες δεν αφορούν την δυνατότητα καθαυτή αλλά την διαδικασία. Νομοθετήθηκε επί μνημονίων με τις υπογραφές του κ. Ραγκούση και τις κ. Ξενογιαννακοπούλου. Με άλλα λόγια θα περίμενε κανείς ότι, βγαίνοντας από την κρίση, η χώρα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις που έχει μπροστά της χωρίς τις «ψευδαισθήσεις» του κ. Τσίπρα που πληρώσαμε τόσο ακριβά.
Όμως όχι. Αν πιστέψουμε τον Θανάση Καρτερό, αρθρογράφο της Αυγής και εξ απορρήτων δημοσιογράφο του Αλέξη Τσίπρα, βρισκόμαστε σε «πόλεμο», δική του η λέξη. Ο λόγος; Η μεταμοντέρνα δικτατορία που έχει εγκαθιδρύσει ο Μητσοτάκης, η οποία μπορεί να μη στηρίζεται σε τανκς και σε κανόνια, χρησιμοποιεί ωστόσο άλλα μέσα, τα οποία ενδεχομένως να είναι «περισσότερο αποτελεσματικά». Ο Καρτερός στην πραγματικότητα λέει αυτό το οποίο πολλοί αριστεροί πιστεύουν ακόμα κι αν διστάζουν να το πουν ανοιχτά. Και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται αιτία για να συγκρουστεί με την κυβέρνηση. Ψάχνει απλώς την αφορμή.
Πώς να ερμηνεύσουμε αυτό το ρήγμα που διαπερνά όχι μόνο την πολιτική αλλά ως ένα βαθμό και την κοινωνία; Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδωσε την δική του ιστορική εκδοχή, με αφορμή την επέτειο της επανάστασης του 1821. «Τι είναι αυτά τα 200 χρόνια; Εγώ θα σας πω ότι είναι μία ιστορία επιτυχίας, ένα success story, δεν το πιστεύουν όμως αυτό οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους και εγκλωβιζόμαστε σε μία πρόσληψη της ιστορίας που δεν μας επιτρέπει να κινηθούμε στρατηγικά, με θάρρος και να πάρουμε αποφάσεις, γιατί οι αποφάσεις έχουν πολιτικό κόστος και κανείς δεν θέλει να αναλάβει τέτοιο πολιτικό κόστος». Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η ΕΦΕΕ μπορούσε να αφεθεί να χαθεί στη λήθη. Τον ρόλο της είχαν υποκαταστήσει οι κομματικές νεολαίες. Όταν ένα πολιτικό σύστημα όμως δεν μπορεί να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούνται, τότε υπάρχουν επιπτώσεις.
Το τέλος της πανδημίας και η προσδοκία για το πακέτο των 32 δισ. έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας. Στη χώρα ωστόσο δεν υπάρχει η παραμικρή συναίνεση για τις στρατηγικές επιλογές που πρέπει να γίνουν. Κι ακόμα κι εκεί που θεωρητικά υπάρχει, η αντιπαλότητα είναι τέτοια που η κάθε πλευρά θεωρεί υποχρέωσή της να υπονομεύσει τις πρωτοβουλίες της άλλης. Το χειρότερο; Καμία πλευρά δεν φαίνεται να προβληματίζεται από αυτή την κατάσταση. Επιδίδονται στους κομματικούς καυγάδες με όλο τους το είναι λες και δεν υπάρχει αύριο. Κι είναι πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα, που είχαν κάνει τα ίδια πράγματα στην ΕΦΕΕ. Ιδίως στον χώρο της αριστεράς. Αυτή την κατάσταση δεν τη γιατρεύουν 32 δισ. Άλλωστε πολύ πρόσφατα σπαταλήσαμε πολύ περισσότερα. Είμαστε ικανοί να το επαναλάβουμε.
20°
