Σχόλιο για τις δηλώσεις του Γιάννη Λοβέρδου για τη Συνεπιμέλεια
Τα παιδιά, όταν είναι μικρά, μαθαίνουν ότι υπάρχουν τρεις σπουδαίες λεξούλες χάρη στις οποίες η ζωή γίνεται καλύτερη. Η λέξη «ευχαριστώ», η λέξη «παρακαλώ» και η λέξη «συγγνώμη». Είναι τρεις λέξεις που είναι απολύτως απαραίτητες για την εμπέδωση των υποχρεώσεων που έχει κάποιος που θέλει να είναι μέλος ενός συνόλου που το λέμε κοινωνία. Τρεις λέξεις που, ακόμα κι όταν λέγονται τυπικά, υπενθυμίζουν στο άτομο ότι όχι μόνο δεν είναι το κέντρο του κόσμου αλλά δεν μπορεί και να φέρεται σαν να είναι.
Δεν ξέρω για τις δύο πρώτες αλλά την τρίτη ο βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Λοβέρδος φαίνεται πως είτε δεν την έχει μάθει, είτε δεν μπορεί να την πει. Ό,τι κι αν συμβαίνει, το ότι δεν την έχει χρησιμοποιήσει ακόμα είναι ένα πρόβλημα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας της Δημοκρατίας αφού, αναπόφευκτα, η ατομική ποιότητα των βουλευτών μιας ΚΟ καθορίζει και την ποιότητα του συνόλου.
Για όσους δεν ξέρετε (ή θέλετε να το ξεχάσετε) να θυμίσω ότι μιλώντας από το βήμα της Βουλής στο νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια ο Γιάννης ο Λοβέρδος είπε: «...μια γυναίκα η οποία έπιασε τον άντρα της να την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άντρα της, όμως, παρ’ όλα αυτά, έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δυο γονείς του» (συγγνώμη για την σύνταξη-κλόουν, αλλά ο άνθρωπος είναι δημοσιογράφος). Δηλαδή εν ολίγοις είπε ότι εντάξει, κακή η κακοποίηση (όσο και η απιστία που τις βάζει δίπλα-δίπλα), αλλά το ότι ο πατέρας μπορεί να είναι ένας κακοποιητής δεν είναι λόγος να μη μεγαλώνει ένα παιδί.
(Αν δεν φρικάρατε με αυτό που διαβάσατε, μη συνεχίζετε το διάβασμα. Το σημερινό «και μπράβο τους» δεν είναι για σας. Είναι για όσους καταλαβαίνουμε γιατί ο πατέρας που κακοποιεί τη μητέρα πρέπει να βλέπει το παιδί του μόνο σε φωτογραφίες ή έστω στο επισκεπτήριο της φυλακής στην οποία θα οδηγηθεί.)
Το κράξιμο ήταν πολύ και απολύτως δικαιολογημένο. Κοντεύουμε πια να συμπληρώσουμε το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα και το πρότυπο του άντρα που άμα λάχει σηκώνει και κάνα χέρι είναι όχι απλώς απεχθές αλλά και χωρίς υποστηρικτές (τουλάχιστον δημοσίως). Δεν υπάρχει δηλαδή κανείς που δημοσίως να μπορεί να υπερασπιστεί αυτό που είπε ο Λοβέρδος και το οποίο ακούστηκε είτε α) γιατί όντως ο Λοβέρδος δεν πιστεύει ότι είναι και τόσο τρομερή η κακοποίηση είτε β) γιατί μπέρδεψε τα λόγια του σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιο τρόπο που από το στόμα του βγήκε μια φράση που ούτε καν του είχε περάσει από το μυαλό και ταυτοχρόνως ήταν τόσο αφηρημένος (ίσως επειδή θεωρεί μια ομιλία στη Βουλή όχι τόσο σημαντική ώστε να είναι απολύτως συγκεντρωμένος) που δεν κατάλαβε τι είπε.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με το β: ο Λοβέρδος είπε μια φρικτή ανοησία επειδή μπερδεύτηκε, δεν ήξερε τι έλεγε και δεν κατάλαβε τι είπε. Το πρώτο που κάνουμε όλοι οι άνθρωποι όταν μας επισημαίνουν μια επικίνδυνη ανοησία είναι να πούμε τη λέξη «συγγνώμη». Οι πιο σοβαροί άνθρωποι μπορεί να πουν «συγγνώμη, είπα μαλακία», αλλά ας μη ζητάμε πολλά. Ένα «συγγνώμη» θα ήταν αρκετό. Αρκεί, φυσικά, να ήταν σκέτο και όχι συνοδευόμενο από «ναι μεν αλλά» και κατηγορίες για όσους επεσήμαναν και έκραξαν την επικίνδυνη ανοησία (θυμίζω ότι μιλάμε για παιδιά και κακοποίηση).
Αντί για όλα αυτά ο Γιάννης ο Λοβέρδος έπιασε το γνωστό παραμύθι της παρερμηνείας και με μια ανάρτηση στο face το book στην οποία, αφού περιγράφει πόσο τον απωθεί η ενδοοικογενειακή βία, συμπληρώνει (η υπογράμμιση δικιά μου):
«Δυστυχώς, μια εσφαλμένη διατύπωσή μου εν τη ρύμη του λόγου, παρερμηνεύτηκε ηθελημένα από ορισμένους κι άθελα από άλλους. Λυπάμαι γι’ αυτό. Δεν ήταν η πρόθεσή μου. Η πρόθεσή μου παραμένει η προστασία και ο σεβασμός των παιδιών, που δεν φταίνε σε καμία περίπτωση να στερούνται τους γονείς τους. Και αυτό, ο μόνος που μπορεί να το κρίνει είναι τα δικαστήρια, τα οποία εξετάζουν με υπευθυνότητα τα πραγματικά περιστατικά της κάθε ξεχωριστής περίπτωσης διαλυμένου γάμου, που διαφέρει από όλες τις άλλες. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που να διαφωνεί με την τοποθέτησή μου αυτή. Αν κάποιος επιδιώκει, και συνεχίζει παρ’ όλα αυτά, να εκμεταλλευτεί πολιτικά ένα φραστικό λάθος μου, λυπάμαι γι’ αυτόν. Εν γνώσει του επιτελεί πολιτική αθλιότητα. Και δεν θα παρακολουθήσω την πολιτική αυτή συμπεριφορά, του κανιβαλισμού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Ίντερνετ, που δεν εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Στην πολιτική όπως και στη ζωή αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και εγώ είμαι ο πρώτος που το κάνει..».
Με λίγα λόγια, αφού μιλάει για «εσφαλμένη διατύπωση που παρερμηνεύθηκε», ζητάει και τα ρέστα ρίχνοντας μεγαλύτερες ευθύνες σ’ αυτούς που έφριξαν με τη φράση του παρά στον εαυτό του που την είπε. Και, φυσικά, χωρίς να χρησιμοποιήσει πουθενά τη λέξη «συγγνώμη» (όχι βέβαια πως θα είχε σημασία αν ήταν κάτι σαν «συγγνώμη, αλλά κυρίως εσείς φταίτε που απαιτείτε από έναν βουλευτή να είναι προσεκτικός την ώρα της αγόρευσής του και να μη λέει βλακείες»). Μιλώντας μάλιστα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, όταν η Εύα η Αντωνοπούλου τον ρώτησε αν νιώθει την ανάγκη να πει μια ειλικρινή συγγνώμη για τη δήλωση του αυτή, εκείνος απάντησε πως όχι.
Όλα αυτά βέβαια δεν τα γράφω κυρίως για να δείξω το ποιόν του Γιάννη του Λοβέρδου, ενός ανθρώπου δηλαδή που αδυνατεί να ζητήσει συγγνώμη ακόμα και για μια ακραία ανοησία του (αν και δεν βλάπτει να το έχουμε υπ’ όψιν μας, βουλευτής είναι). Το γράφω για να πω πόσο απορώ με τη Νέα τη Δημοκρατία. Τη Νέα τη Δημοκρατία η οποία επιμένει να διατηρεί στην κοινοβουλευτική της ομάδα έναν άνθρωπο ο οποίος είτε α) πιστεύει ότι η κακοποίηση δεν είναι κάτι τόσο τρομερό είτε β) δεν ξέρει τι λέει όταν αγορεύει και όταν λέει κάτι φρικαλέο αντί για μια σκέτη συγγνώμη καταλήγει να ζητάει και τα ρέστα. Πραγματικά πιστεύουν στην ΚΟ της Νέας της Δημοκρατίας ότι χρειάζονται έναν τέτοιον άνθρωπο; Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Τον Λοβέρδο τον σταύρωσαν 14.000 άνθρωποι (περίπου όσοι τον Γιακουμάτο που έμεινε εκτός Βουλής και δεν λείπει σε κανέναν). Πόσοι από αυτούς πιστεύετε ότι ΔΕΝ θα ξαναψηφίσουν ΝΔ αν από το ψηφοδέλτιο λείπει ο Λοβέρδος; 500; 1.000; Ούτε ένας;
Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλη Αθήνα. Τι είναι αυτή η αλλαγή που βιώνει η πόλη; Αλλάζει κάτι σημαντικό. Αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος της ζωής των κατοίκων
12°
