Σχόλιο για το εγχείρημα της τουρκικής πλευράς να υπογράψει συμφωνία με τους Παλαιστινίους και τη Χαμάς για τον προσδιορισμό ΑΟΖ
Έχουμε πλέον συνηθίσει εδώ στην Ελλάδα κάθε φορά που κάποιος καραγκιόζης της τουρκικής πολιτικής σκηνής κραυγάζει, τα ελληνικά ΜΜΕ να αντιδρούν αμέσως με τη γνωστή φρασεολογία περί προκλήσεων κ.λπ. Δεν παύει, ωστόσο, η πηγή των κραυγών και της αμετροέπειας να είναι κάποιοι ανυπόληπτοι καραγκιόζηδες οι οποίοι και αυτοί, όπως κάποιοι αντίστοιχοι στην Αθήνα, προσπαθούν να επιβιώσουν παρασιτικά.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με το περίφημο σενάριο που αφορά εγχείρημα της τουρκικής πλευράς να υπογράψει συμφωνία με τους Παλαιστινίους και βέβαια με τη Χαμάς για τον προσδιορισμό της Τουρκικής και της Παλαιστινιακής ΑΟΖ. Μακάρι να συνέβαινε. Θα είχαμε σωθεί με ένα τέτοιο ιστορικό ατόπημα της τουρκικής διπλωματίας. Μόνον που κάτι ιστορίες σαν κι αυτήν συμβαίνουν μόνον (δυστυχώς) στα παραμύθια της Χαλιμάς.
Αντιγράφω λοιπόν λέξη προς λέξη από το ακριβέστατο κείμενο του συναδέλφου και έμπειρου στα περί της Διπλωματίας τεκταινόμενα, Σωτήρη Σιδέρη, και την ανάρτηση του στην ιστοσελίδα Omega-Press. Συμφωνώ δε και προσυπογράφω:
«Θα ήταν η ευχάριστη είδηση της εικοσαετίας τουλάχιστον. Μια συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Γάζας, δηλαδή μεταξύ ενός κράτους και μιας οργάνωσης, της Χαμάς, που μάλιστα "στολίζει" τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων, θα είχε κατακλυσμιαίες επιπτώσεις σε τοπικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Θα προκαλούσε άμεσες αντιδράσεις κατά της Τουρκίας, αντιτουρκικοί άξονες θα συγκροτούνταν άμεσα, εμπάργκο, απομόνωση, αντεπίθεση, κυρώσεις και διεθνής κατακραυγή θα οδηγούσε σε μια ιστορική ήττα την Τουρκία. Δεν είναι διμερές ζήτημα αυτό, είναι διεθνές που αρκεί μια σπίθα για να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα για την Τουρκία».
Ένα άρθρο του απόστρατου ναυάρχου Cihat Yayci, "αρχιτέκτονα" της "Γαλάζιας Πατρίδας" για συμφωνία Τουρκίας - Γάζας κατέδειξε ότι κάποιοι στην Άγκυρα κινούνται στο όριο μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού. Φυσικά υποδαυλίζεται από κάποιους κύκλους στην Τουρκία, που θεωρούν ότι ήδη η χώρα τους είναι υπεράνω διεθνούς συστήματος. Στο άρθρο της "Yeni Safak" απάντησε από το Τελ Αβίβ η άλλη εφημερίδα του συστήματος, η Jerusalem Post, που εκτίμησε ότι μια τέτοια κίνηση θα σήμαινε ίσως ρήξη Ισραήλ - Τουρκίας.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι πράγματι η Χαμάς, ακόμη και η Παλαιστίνη υπό τον Αμπάς –πράγμα απίθανο για τον Αμπάς– συμφωνήσουν σε μεταξύ τους οριοθέτηση, με βάση το μοντέλο της Λιβύης, έτσι όπως την προτείνουν οι Τούρκοι. Τι θα συνέβαινε:
Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, ο ΟΗΕ, όλοι ο ΟΑΣΕ τοπικοί και περιφερειακοί θεσμοί θα καταδίκαζαν την συμφωνία και δεν θα την αναγνώριζαν.
Η Ελλάδα, η Αίγυπτος, η Κύπρος, το Ισραήλ, ο Λίβανος, η Γαλλία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ , πιθανόν θα συγκροτούσαν ναυτική δύναμη που θα εγκλώβιζε τη Λωρίδα της Γάζας και θα αντιμετώπιζε ίσως δυναμικά τον τουρκικό στόλο.
Όλες οι προαναφερθείσες χώρες, η Ε.Ε. και οι Αμερικανοί θα ενταφίαζαν οριστικά το Παλαιστινιακό, γεγονός που θα είχε τρομακτικές επιπτώσεις στους Παλαιστίνιους και σε άλλα αραβικά κράτη, έως ότου εξουδετερώνονταν η Χαμάς.
Κυρώσεις θα αποφασίζονταν σε χρόνο ρεκόρ κατά της Τουρκίας. Θα άλλαζε η ευρωπαϊκή και η αμερικανική πολιτική στη Συρία και τη Λιβύη. Η Τουρκία θα ήταν αντιμέτωπη με οικονομικές συνέπειες που θα επιδείνωναν και θα επιτάχυναν την κατάρρευση της οικονομίας της.
Μια τέτοια συμφωνία θα πυροδοτούσε άνευ προηγουμένου ένταση στη Μεσόγειο που θα υποβοηθούσε και το μέλλον του Κυπριακού, καθώς πολλές χώρες του κόσμου θα άλλαζαν στάση έναντι των Κατεχομένων και της Άγκυρας.
Μια τέτοια συμφωνία θα προκαλούσε εκτροχιασμό του πολιτικού συστήματος στην Τουρκία, θα επιτάχυνε την πτώση ή και την ανατροπή του Ερντογάν και η Τουρκία θα οδηγούνταν σε αποσταθεροποίηση. Οπότε μια νέα κυβέρνηση θα ακύρωνε τη συμφωνία
Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε άμεση μεταστροφή υπέρ των ελληνικών θέσεων και πολλές χώρες του κόσμου θα στήριζαν την πολιτική της Αθήνας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ακόμη και αν ως αντίδραση η Τουρκία επιχειρούσε να προκαλέσει με το μεταναστευτικό, θα ήταν μάταιος κόπος. Τα σύνορα είναι κλειστά, η Άγκυρα θα είχε να αντιμετωπίσει πολλές συνέπειες, οικονομικές, πολιτικές, γεωπολιτικές που θα της προκαλούσαν τρόμο.
Οι σχέσεις με την Ε.Ε. θα οδηγούνταν σε νέα πολύχρονη οπισθοδρόμηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον στρατηγικό προσανατολισμό της Τουρκίας, την αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης, την εφαρμογή της υφιστάμενης και τις πολιτικές σχέσεις. Ταυτόχρονα η Ε.Ε. θα έθετε ζήτημα δημοκρατίας.
Το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ και πολλές κυβερνήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή θα έβλεπαν πλέον πολύ πιο θετικά το πάγιο αίτημα των Κούρδων για ίδρυση κράτους».
20°
