Τελικά το σχέδιο νόμου για την συνεπιμέλεια μετα φέρει το κέντρο βάρους από το συμφέρον του παιδιού, στο συμφέρον των γονέων;
Το σχέδιο νόμου για την «συνεπιμέλεια» των παιδιών από τους διαζευγμένους γονείς τους, όπως γίνεται συνήθως με τις νομοθετικές ρυθμίσεις τέτοιου είδους θεμάτων, έρχεται να θέσει, με σημαντική καθυστέρηση, το νομικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση ενός ώριμου από καιρό πολύ σοβαρού κοινωνικού προβλήματος.
Η διαβούλευση που ξεκίνησε, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, αναδεικνύει μια σειρά απόψεις, επιστημονικές και νομικές, που εκφράζονται για να συμβάλλουν στην τελική διαμόρφωση του νόμου. Ωστόσο, εντύπωση προκαλεί η αντίδραση στα σημεία που το προτεινόμενο κείμενο αναφέρεται στην «ισότητα στα δικαιώματα» και στην «εξ ίσου» άσκηση της μέριμνας από τους δύο γονείς.
Συγκεκριμένα, στο κεφάλαιο Β’ αναφέρεται «Με τις διατάξεις του παρόντος κεφαλαίου καθιερώνεται η αρχή της ισότητας των γονέων στις ευθύνες και τα δικαιώματα έναντι του τέκνου, με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον αυτού» και στο άρθρο 7 «οι δύο γονείς εξακολουθούν (μετά το διαζύγιο) να ασκούν από κοινού και εξ ίσου την γονική μέριμνα». Γιατί η εισαγωγή της έννοιας της ισότητας στο κείμενο του νόμου ενόχλησε τόσο κάποια πολιτικά κόμματα αλλά και γυναίκες-προσωπικότητες που αγωνίζονται επί δεκαετίες για την ισότητα των φύλων; Γιατί ενοχλήθηκαν τόσο από την προτεινόμενη ισότητα δικαιωμάτων των δύο γονιών στην ανατροφή των παιδιών τους;
Εξ αιτίας αυτών ακριβώς των αγώνων για ισότητα αλλά και των μεγάλων ριζοσπαστικών αλλαγών που συντελέστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, ο ρόλος των γυναικών και των ανδρών διαφοροποιήθηκε τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικογένεια. Η διαρκώς αυξανόμενη συμμετοχή των γυναικών στην παραγωγή και γενικά στην οικονομική ζωή έχει μεταβάλει και συχνά αντιστρέψει το παραδοσιακό πρότυπο «ο άνδρας έχει την ευθύνη για τα προς το ζειν, η γυναίκα έχει την ευθύνη του σπιτιού». Η προωθούμενη τηλεργασία κινεί τα πράγματα προς την ίδια κατεύθυνση. Η αναγνώριση του δικαιώματος παροχής άδειας πατρότητας για την γέννηση και την ανατροφή του παιδιού είναι χαρακτηριστική επιβεβαίωση των αλλαγών αυτών.
Η βασική ένσταση όσων αντιδρούν στο σχέδιο νόμου είναι ότι δήθεν μεταφέρει το κέντρο βάρους από το συμφέρον του παιδιού, στο συμφέρον των γονέων. Τίποτα πιο λαθεμένο. Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι να σιγουρεύονται συνεχώς ότι έχουν εξασφαλισμένη την αγάπη και τη φροντίδα και των δύο γονιών τους, που δεν ποσοστοποιούνται στο ένα τρίτο ούτε έχουν μόνιμη κατοικία. Καλύτερος τρόπος από την «εξ ίσου άσκηση της μέριμνας» δεν υπάρχει. Το ίδιο λαθεμένη είναι και η άποψη, που περιελήφθη και σε πρόσφατη δικαστική απόφαση, ότι η συνεπιμέλεια μπορεί να ισχύσει μόνον σε περιπτώσεις καλής συνεννόησης και συμφωνίας των διαζευγμένων γονέων. Ο νόμος, όμως, χρειάζεται για να θεσπίζει το πλαίσιο εντός του οποίου υποχρεούνται να κινηθούν οι γονείς, στην περίπτωση που διαφωνούν. Αν συμφωνούν, τότε ο νόμος τους είναι άχρηστος.
Η συνεπιμέλεια δεν είναι το αίτημα κάποιου «λόμπυ μπαμπάδων», όπως υποτιμητικά αναφέρθηκε σε ανακοίνωση κόμματος της αντιπολίτευσης. Είναι ένα ώριμο και υπεύθυνο αίτημα των διαζευγμένων γονιών που συνειδητοποιούν ότι, στις σημερινές συνθήκες, η ισορροπημένη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους περνάει μέσα από την εξασφάλιση της ισορροπίας στην προσωπική τους ζωή, μακριά από γινάτια και αρρωστημένους εγωισμούς. Είναι αίτημα των γονιών που συνειδητοποιούν ότι καθένας και καθεμιά έχουν το δικαίωμα να χωρίσουν από την ή τον σύντροφό τους αλλά δεν μπορούν να χωρίσουν από τα παιδιά τους. Και, κυρίως, δεν έχουν το δικαίωμα να τα χωρίσουν από τον άλλο γονιό τους.
