Η αμερικανική δημοσιογραφική ομάδα στο Παρίσι δεν κατανοεί απολύτως τίποτα από τη γαλλική παράδοση, τη συνταγματική και νομική πραγματικότητα και τη δημοκρατική νοοτροπία των Γάλλων.
Σχόλιο για το αντιγαλλικό πνεύμα των New York Times που παρουσιάζουν τη Γαλλία ως ρατσιστική, ισλαμοφοβική και αντιδραστική
Η εκστρατεία κατά της Γαλλίας που εκτυλίσσεται στους New York Times είναι πια τόσο εμφανής ώστε ακόμα και οι θαυμαστές της αμερικανικής εφημερίδας διακρίνουν την αντιγαλλική προκατάληψη. Αλλά όπως συμβαίνει με τους «θαυμαστές», οι περισσότεροι φαίνεται ότι πείθονται: κάτι φρικτό συμβαίνει στη Γαλλία.
Στην πραγματικότητα, κάτι φρικτό συμβαίνει στους New York Times.
Δεν έχω, ούτε θα μπορούσα να έχω, πληροφόρηση για τις βαθύτερες αιτίες της κατασυκοφάντησης της γαλλικής κοινωνίας και πολιτικής ― ξέρω όμως ότι ανέκαθεν όλα τα liberal μέσα ενημέρωσης είχαν προνομιακή μεταχείριση στη Γαλλία: οι γαλλικές ηγεσίες ενδιαφέρονταν για την εικόνα της χώρας τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία επηρέαζε, και επηρεάζει, τις διπλωματικές σχέσεις, το εμπόριο, τον τουρισμό και τις επενδύσεις.
Παλιότερα, μέχρι πριν από είκοσι-τριάντα χρόνια, το αντιγαλλικό πνεύμα ήταν μια πρωτόγονη, πουριτανική στάση των Αμερικανών υπερπατριωτών που έβλεπαν τη Γαλλία ως τον Ευρωπαίο Αντίχριστο με την ασυγκράτητη λίμπιντο. Αντιγαλλικό μένος πρωτόγονου τύπου παρατηρήθηκε και το 2001, όταν πολλοί Αμερικανοί δυσαρεστήθηκαν με τη χλιαρή στάση της Γαλλίας στις τρομοκρατικές επιθέσεις και αργότερα με την άρνησή της να στηρίξει την εισβολή στο Ιράκ. Σήμερα οι New York Times πρωτοστατούν στη δημιουργία ενός διαφορετικού αντιγαλλικού πνεύματος παρουσιάζοντας τη Γαλλία ως ρατσιστική, ισλαμοφοβική και αντιδραστική εφόσον αντιστέκεται στην κουλτούρα woke και cancel. Αν και δεν αντιστέκεται όσο νομίζουν οι Times, η αμερικανική δημοσιογραφική ομάδα στο Παρίσι δεν κατανοεί απολύτως τίποτα από τη γαλλική παράδοση, τη συνταγματική και νομική πραγματικότητα και τη δημοκρατική νοοτροπία των Γάλλων. Εξαιτίας της χαρακτηριστικής αμερικανικής ομφαλοσκόπησης, ερμηνεύει και καταγγέλλει όλα τα φαινόμενα με τα απλοϊκά εργαλεία της αμερικανικής πολυπολιτισμικότητας, κατασκευάζοντας συγχρόνως καινούργια στερεότυπα: τον σεξουαλικά αχαλίνωτο Γάλλο που μπεκροπίνει και καταναλώνει τυριά, έχει αντικαταστήσει ο αποικιοκράτης ρατσιστής.
Ο Roger Cohen, που διευθύνει από πέρυσι το γραφείο των New Υork Times στο Παρίσι, δεν είναι ο πρώτος που προσανατολίζει την εφημερίδα σε αντιγαλλικές θέσεις, φαίνεται όμως αποφασισμένος να ενθαρρύνει την αντιγαλλική αρθρογραφία: κάθε μέρα οι New York Times δημοσιεύουν άρθρα γνώμης για τη γαλλική επιμονή στο κοσμικό κράτος, για τον «αυταρχικό» Εμμανουέλ Μακρόν και για το ότι η Γαλλία εχθρεύεται την αμερικανική αριστερά και την πολιτική της ορθότητα.
Τον τελευταίο καιρό, μερικοί Αμερικανοί δημοσιογράφοι εγκατέλειψαν τους Times δηλώνοντας ότι η εφημερίδα έχει γίνει όργανο του κινήματος της πολιτικής ορθότητας και ότι αποτυγχάνει να κατανοήσει πώς λειτουργούν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες: η ταύτιση των Times όχι μόνο με την ευρωπαϊκή ισλαμοαριστερά αλλά και με τις τουρκικές και ισλαμικές πιέσεις στα ευρωπαϊκά σύνορα αποξένωσαν δημοσιογράφους όπως η Barri Weiss, ο James Bennet, ο Donald McNeil και ο Andy Mills. Αν και ο καθένας από τους δημοσιογράφους που έφυγαν ή αναγκάστηκαν σε παραίτηση είχαν διαφορετικούς λόγους, η ουσία είναι ότι οι Times δημοσιεύουν μόνο μία γνώμη ― τη γνώμη του ταυτοτικού κινήματος η οποία επεκτείνεται μέχρι τη στήριξη των εξισλαμιστικών σχεδίων του Ερντογάν.
Το πρόβλημα με τους Times είναι ότι προωθούν μια διεστραμμένη ιδεολογία με επίκεντρο τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία και γενικότερα την ταυτότητα, καθώς και τον πολιτιστικό σχετικισμό ―«όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι»― δαιμονοποιώντας την αντίθετη οπτική.
Εξάλλου, δεν λαμβάνουν υπόψη τη διάσταση του χρόνου: χειρίζονται όλα αυτά τα ζητήματα σαν να μην έχει υπάρξει η ραγδαία πρόοδος που έχει υπάρξει και χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες του κοινωνικού κατακερματισμού και των αποχρώσεων του μίσους το οποίο υποδαυλίζουν. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι των NYT είναι προϊόντα των αμερικανικών campus: διαπαιδαγωγήθηκαν με τις αρχές των κοινωνικών διακρίσεων που αποτελούν το πιο νοσηρό στοιχείο της αμερικανικής κοινωνίας· όχι με τις αρχές της γενικευμένης ισότητας, της αχρωματοψίας φυλής και φύλου που παλεύει να επιτύχει η γαλλική κοινωνία. Όχι ότι τα καταφέρνει: υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις· εξωτερικές πιέσεις στις οποίες συμμετέχουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, καθώς και η γνωστή Πέμπτη Φάλαγγα.
Τους New York Times διαβάζουν πάνω από 7 εκατομμύρια ηλεκτρονικοί συνδρομητές, αλλά η εφημερίδα είναι πια έντυπο αναφοράς ― όπως δεν είναι έντυπα αναφοράς η Washington Post και οι Financial Times. Μέρος της εμπορικής επιτυχίας των ΝΥΤ μετά από κάμποσα χρόνια παρακμής οφείλεται στην προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, κατά την οποία έκαναν «αντίσταση». Αλλά αυτά τα τέσσερα χρόνια, η δημοσιογραφία των New York Times εξευτελίστηκε: τον ουδέτερο και σοβαρό τόνο αντικατέστησε η συνθηματολογία, η προχειρότητα στα ρεπορτάζ, η ιδεολογία, τα στερεότυπα. Αν οι Times δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες της διάσπασης του δυτικού κόσμου, αναρωτιέμαι τι καταλαβαίνουν.
