Ατομική ευθύνη, αποτυχημένα μέτρα κατά του κορωνοϊού, συζήτηση με τους κάφρους στα κορωνοπάρτι, Πάσχα στα χωριά και οι ζωές μας πίσω.
Από την αρχή της πανδημίας έχουμε ακούσει πολλές μπούρδες. Είτε από πονηρούς απατεώνες είτε από «σκεπτικιστές» που γράφουν τη «σκέψη» με αι. Τις πιο ακραίες τις πήρε το ποτάμι και πια λέγονται μόνο από τους εντελώς βλαμμένους. Δυστυχώς, έμειναν οι πιο μέινστριμ που είναι και οι πιο επικίνδυνες. Γιατί ενώ π.χ. η ανοησία του ισχυρισμού ότι τα εμβόλια έχουν τσιπ είναι προφανής, η ανοησία της γεμάτης απολυτότητα φράσης σύμφωνα με την οποία «τα μέτρα απέτυχαν», απαιτεί λίγη σκέψη για να φανεί.
Σας παρουσιάζω τις 5 πιο συνηθισμένες από αυτές τις μέινστριμ μπούρδες. Μπούρδες που δεν βγαίνουν από τα στόματα βλαμμένων που νομίζουν ότι η Γη είναι επίπεδη, αλλά από τα στόματα συνηθισμένων συμπολιτών/δημοσιογράφων/πολιτικών. Μπούρδες πολύ πιο κουραστικές από την καραντίνα και σίγουρα ιδιαιτέρως επικίνδυνες.
1. Είναι θέμα ατομικής ευθύνης
Ατομική ευθύνη. Η νέα λύση για κάθε πρόβλημα. Είσαι καρδιοπαθής που κινδυνεύεις να μπεις σε νοσοκομείο στο οποίο θα σε φροντίσουν νοσοκόμοι που αρνούνται να εμβολιαστούν; Πρέπει να επιδείξεις ατομική ευθύνη. Μένεις πάνω σε πλατεία που έχει γίνει κλαμπ/δημόσιο ουρητήριο; Πρέπει να επιδείξεις ατομική ευθύνη. Θέλεις να οδηγείς στον δρόμο χωρίς να κινδυνεύεις σε κάθε διασταύρωση από τους συμπολίτες που δεν γουστάρουν να σταματούν στο κόκκινο; Θέλεις να αισθάνεσαι ασφαλής στο σπίτι σου; Θέλεις να μπορείς να χρησιμοποιείς το πεζοδρόμιο που έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ/κήπο/διαφημιστική επιφάνεια; Πρέπει να επιδείξεις ατομική ευθύνη.
Λέγεται συνήθως από ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια αναγκαία και μια ικανή συνθήκη. Γιατί η επίδειξη ατομικής ευθύνης είναι συνθήκη αναγκαία για να λειτουργεί μια κοινωνία (αν όλοι είμαστε ανεύθυνοι προφανώς τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει) αλλά δεν είναι ικανή από μόνη της να κάνει την κοινωνία να λειτουργήσει. Χρειάζεται και η επιβολή σε όσους δεν μπορούν να την επιδείξουν. Η επιβολή των κανόνων στους ανεύθυνους που είναι ένας από τους βασικούς λόγους ύπαρξης των κρατικών θεσμών. Αν όλοι δείχναμε «ατομική ευθύνη» παντού και πάντα, οι περισσότεροι θεσμοί του κράτους θα μας ήταν άχρηστοι (κι αυτό κάνει εντελώς αστεία την επιμονή της παρουσίασης της ατομικής ευθύνης ως αρκετής από εκπροσώπους του κράτους).
Φοβερά επιπόλαια μπούρδα που δηλώνει (ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνει αυτός που την ξεστομίζει) ότι αν δεν λαμβανόταν κανένα μέτρο ο αριθμός των νεκρών συμπολιτών από covid θα ήταν ο ίδιος.
Το τι θα συνέβαινε χωρίς μετρά μπορεί κανείς να το καταλάβει αν θυμηθεί τι έγινε στην Βόρεια Ιταλία στην αρχή της πανδημίας και τι συνέβη στη Μαλεσίνα λίγες εβδομάδες πριν. Στην πραγματικότητα χωρίς μετρά εσείς μάλλον δεν θα διαβάζατε αυτό το κείμενο γιατί, ακόμα κι αν εγώ κι εσείς είμασταν ζωντανοί, η υγειονομική και η οικονομική καταστροφή θα ήταν τέτοιες που θα υπήρχε σοβαρό πρόβλημα ακόμα και στις βασικές υποδομές.
Φυσικά τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, φυσικά θα μπορούσαν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα (όπως θα μπορούσαν άνετα να έχουν και χειρότερα), αλλά το να λες ότι απέτυχαν είναι μπούρδα επιπέδου «πάλι δεν τράκαρα σήμερα, αναρωτιέμαι τι χρειάζεται η ζώνη ασφαλείας».
3. Να ενημερώσουμε και να συζητήσουμε με τους κάφρους στις πλατείες.
Η «ενημέρωση» είναι το αντίπαλο δέος της «ατομικής ευθύνης» στην κατηγορία «Πανάκεια – Μια λύση για όλα τα προβλήματα». Όπως και η ατομική ευθύνη αναφέρεται σε κάτι απολύτως χρήσιμο που, όπως η ατομική ευθύνη, έχει όρια. Ειδικά στην περίπτωση των ασπόνδυλων που παρτάρουν στις πλατείες είναι εντελώς αστείο και μόνο να το επικαλούμαστε ως λύση.
Αν κάτι έχουμε σε αφθονία μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο πανδημίας είναι ενημέρωση. Έχουμε χορτάσει ενημέρωση. Οι συμπολίτες που μαζεύονται στις πλατείες για να διασκεδάσουν και να κατουρηθούν δεν στερούνται ενημέρωσης. Στερούνται συνείδησης. Ανάμεσα στη μπύρα τους και τις ζωές ανθρώπων, θεωρούν τη μπύρα πιο σημαντική. Υπό αυτή την έννοια οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους είναι σα να συζητάς με ένα τραπέζι (αν και το τραπέζι αποκλείεται να σε εκνευρίσει).
4. Θα κάνουμε Πάσχα στα χωριά μας;
Η αγαπημένη ερώτηση των δημοσιογράφων οι οποίοι αφού εδώ και μήνες προσπαθούν να ξεσηκώνουν με το «ο κόσμος κουράστηκε» τώρα ξεσηκώνουν με την ψυχαναγκαστική ερώτηση σε κάθε καλεσμένο για το Πάσχα. Δεν χρειάζεται εγώ να σας εξηγήσω πόσο κακό κάνουν με αυτή την εμμονή, αλλά ίσως χρειάζεται οι ίδιοι να καταλάβουν ότι όπως η ζωή και η οικονομία είναι σημαντικότερες από τη μπύρα στην πλατεία, είναι σημαντικότερες και από μια πασχαλινή εκδρομή. Εκτός αν πιστεύουν ότι αξίζει να διακινδυνεύσουμε να τιναχτεί στον αέρα το καλοκαίρι, ο τουρισμός και ό,τι άλλο βάζουν σε κίνδυνο με την πασχαλινή πρεμούρα τους.
Αν δεν το καταλαβαίνουν, ας σκεφτούν πως το βράδυ της Ανάστασης ο μόνος που ανασταίνεται είναι ο Ιησούς.
5. Θέλουμε πίσω τις ζωές μας
Αυτό ξεχάστε το. Ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει τίποτα μεγάλο, οι ζωές αλλάζουν συνεχώς και το παρελθόν ποτέ δεν επιστρέφει (συγγνώμη σύντροφοι, αλλά έτσι είναι). Πόσο μάλλον μετά από κάτι του μεγέθους μιας πανδημίας. Οι ζωές μετά την πανδημία θα είναι σε κάποια πράγματα χειρότερες και σε κάποια άλλα καλύτερες, όμως αυτές που ζούσατε μέχρι το 2019 δεν πρόκειται να είναι. Αντί λοιπόν να διεκδικείτε επιστροφή στο παρελθόν, είναι μάλλον προτιμότερο να φροντίσετε για ένα καλύτερο μέλλον. Ειδικά εσείς που διεκδικείτε «τις ζωές σας πίσω» παραβιάζοντας τα μέτρα, καλό είναι να ξέρετε πως το μόνο που μπορεί να πάρετε είναι η αρρώστια που θα κάνει τη διεκδίκηση της ζωής κυριολεξία. Και μπράβο σας.
«Θα ήταν πολύ καλό εάν μπορούσαμε να επιλύσουμε τα διμερή προβλήματά μας με την Τουρκία με διμερή ειλικρινή διάλογο, στηριγμένο όχι μόνο στο Δίκαιο αλλά και στη λογική»
