Αντί να συνεχίσουν τα ρεπορτάζ, οι αποκαλύψεις, τα ποστ και τα τουίτς, αντί να συνεχιστεί η συζήτηση για το ελληνικό #metoo, το θέμα εξαφανίστηκε.
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά υπάρχει ένα τεράστιο θέμα το οποίο μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μέχρι πριν 2-3 εβδομάδες και το οποίο έχει εξαφανιστεί και από την ειδησεογραφία αλλά και από τον δημόσιο «διάλογο» ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό που γίνεται στα μέσα ψυχολογικής εκτόνωσης. Μιλάω για το ελληνικό #metoo που μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί σε #thatsallfolks.
Τι έγινε ο ηθοποιός/σκηνοθέτης που κατηγορήθηκε για εκβιασμούς και βιασμούς; Τί έγινε ο άλλος ηθοποιός/σκηνοθέτης που καταγγέλθηκε για κατά συρροή προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας; Τί απέγινε εκείνος ο υπερδιάσημος μουσικοσυνθέτης που την έπεσε γυμνός σε 15χρονο κορίτσι; Τί απέγιναν οι υπόλοιποι που καταγγέλθηκαν; Τί θα συμβεί με όλους όσους δεν καταγγέλθηκαν ακόμα; Θα καταγγελθούν ποτέ; Τι απέγινε εκείνο το γεματο ορμή κίνημα το οποίο θα καθάριζε τον καλλιτεχνικό χώρο από τα τέρατα που χρησιμοποποιούν την ισχύ τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ορέξεις και τα κόμπλεξ τους;
Καταλαβαίνω ότι ένα θέμα δεν μπορεί να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για πάντα, αλλά εδώ έχουμε ένα θέμα που όχι μόνο είναι διαχρονικό αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει σταματήσει να τρέχει. Έχουμε πολύ σοβαρές καταγγελίες εναντίον πολύ διασήμων συμπολιτών (των οποίων η ποινική διερεύνηση δεν εχει σταματήσει) και έχουμε ένα μεγάλο και υπαρκτό πρόβλημα. Έχουμε δηλαδή όλα οσα χρειάζεται ένα θέμα για να παραμείνει ψηλά και στην ειδησεογραφική επικαιρότητα και στα trends του twitter.
Κι αντί να συμβεί αυτό, αντί να συνεχίσουν τα ρεπορτάζ, οι αποκαλύψεις, τα ποστ και τα τουίτς, αντί να συνεχιστεί η συζήτηση για το ελληνικό #metoo, το θέμα εξαφανίστηκε. Τη θέση του πήρε ο εκβιασμός ενός τρομοκράτη και οι φωνές συμπαράστασης στον εκβιασμό του και στη συνέχεια το περιστατικό της αστυνομικής βίας στη Νέα τη Σμύρνη που είχε ως αποτέλεσμα μια συγκεντρώση κατά της αστυνομικής βίας που εξελίχθηκε σε εκδήλωση υπέρ της πολιτικοχουλιγκανικής βίας.
Προφανώς το περίεργο δεν είναι ότι προέκυψαν κι άλλα θέματα. Στο κάτω κάτω μπορεί ο εκβιασμός ενός τρομοκράτη να είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μας αφήνει αδιάφορους, αλλά τα όρια της κρατικής εξουσίας και η αυθαιρεσία των δημοσίων υπαλλήλων σίγουρα είναι ένα διαχρονικά σοβαρό ζήτημα (μην σας ξεγελάει η γελοιότητα των πρωταγωνιστών στη δημόσια κουβέντα). Το περίεργο είναι ότι το θέμα των σεξουαλικών κακοποιήσεων και παρενοχλήσεων και εκβιασμών δεν υποχώρησε απλώς. Εξαφανίστηκε εντελώς. Σαν να επρόκειτο για θέμα σοβαρό μεν, λυμένο δε.
Η απάντηση στο «γιατί;» νομίζω είναι εξαιρετικά απλή, εξαιρετικά δυσάρεστη και εξηγεί γιατί ο εξυπνοτερος λαός του κόσμου μετατρέπει σε παρωδία οποιοδήποτε θέμα, όσο σοβαρό κι αν αυτό είναι. Είναι το πρόβλημα το οποίο είχε επισημανθεί από την πρώτη στιγμή του ελληνικού #metoo. Είναι η κομματική εκμετάλλευση.
Βλέπετε το ελληνικό #metoo, από προσπάθεια να ξεριζωθεί ένα κακό που δεν έχει χρώμα, έγινε, κυρίως εξ’ αιτίας της περίπτωσης Λιγνάδη, αντιπολιτευτική σημαία. Μια σημαία την οποία οι σύντροφοι ανέμισαν με λύσσα έχοντας ως στόχο όχι τους βιαστές και τους εκβιαστές, αλλά την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοριστούν σιγά-σιγά από τον δημόσιο διάλογο οι άνθρωποι που έβλεπαν ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν είχε χρώμα (ποιος έστω και λίγο σοβαρός έχει όρεξη να συζητά με στρατευμένους;) και να μείνουν μονάχοι τους να αλωνίζουν οι κομματικοί στρατοί και οι πρόθυμοι συνοδοιπόροι τους. Όταν, λοιπόν, η αντικυβερνητική αγελάδα της υπόθεσης Λιγνάδη αρμέχτηκε και φάνηκε ότι τελικά δεν είχε και πολύ αντικυβερνητικό γάλα να δώσει, το θέμα πετάχτηκε στα σκουπίδια και αντικαταστάθηκε με τα θέματα του «φυλακισμένου που η ανάλγητη κυβέρνηση σκοτώνει», του «οργίου αστυνομικής βίας» και της «άγριας καταστολής».
Και κάπως έτσι το ελληνικό metoo έγινε thatsallfolks και αφού κυμάτισε ψηλά στον ασυμβίβαστο ουρανό πετάχτηκε σα στυμμένη λεμονόκουπα την ώρα που η δημοσιότητα παραμένει απολύτως απαραίτητη προκειμένου να πειστούν όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα να μιλήσουν (εκτός αν νομίζετε πως το πρόβλημα της σεξουαλικής βίας τελειώνει σε τρεις-τέσσερις παράγοντες του θεάτρου, έναν συνθέτη και δύο παράγοντες του αθλητισμού). Και κάπως έτσι άλλο ένα πολύ σοβαρό ζήτημα θυσιάστηκε στον βωμό των κομματικών επιδιώξεων. Και μπράβο του.
14°
