Το ΚΚΕ, το ΚΙΝΑΛ και η παγκόσμια πρωτοτυπία για ένα κόμμα να υπάρχει τόσο μεγάλη αναντιστοιχία των επιλογών της ηγεσίας με τις διαθέσεις της βάσης.
Στα social media μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες που κυκλοφορεί για το Κίνημα Αλλαγής είναι ότι αποτελεί «το ΚΚΕ του κέντρου». Αν δεν κάνω λάθος, αποδίδεται στον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η επισήμανση αυτή μάλλον αδικεί το ιστορικότερο κόμμα της χώρας. Το ΚΚΕ δεν φιλοδοξεί ντε και καλά να μεγαλώσει. Στην περίπτωσή του θα μπορούσε να ισχύει το «αυτές είναι απόψεις μας, αν δεν σας αρέσουν γεια σας». Συνειδητά ο Περισσός δεν γλυκαίνει το λόγο του, δεν προσαρμόζει την ιδεολογία του, δεν αλλοιώνει τις αρχές του. «Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε», που λέει και το τραγούδι.
Το ΚΚΕ ενδιαφέρεται περισσότερο από όλα για την ιστορία του, για το αγωνιστικό παρελθόν του, για τα λάβαρα και τα σύμβολά του. Από εκεί και πέρα, νοιάζεται για τη διατήρηση των πρωτείων στο χώρο του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς θέλει να είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Το τελευταίο που απασχολεί το ΚΚΕ είναι τα ποσοστά του. Δεν αλλάζει κάτι στην πολιτική του είτε έχει 5% είτε έχει 8%.
Ισχύουν τα προαναφερθέντα για το Κίνημα Αλλαγής; Προφανώς και όχι. Για να είμαστε ακριβείς, δεν γίνεται να ισχύουν. Άλλος είναι ο ρόλος και η πορεία του κόμματος, αλλά και οι ανάγκες της εποχής.
Κάθε μέρα που περνάει φρονώ πως είναι προβληματική για το Κίνημα Αλλαγής. Και είναι προβληματική διότι δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί την τελευταία δεκαετία στην ελληνική κοινωνία. Λειτουργεί και μιλά με όρους, σχήματα, δίπολα και διλήμματα προηγούμενων δεκαετιών. Σαν να τρέχει σε κάποιες περιπτώσεις πίσω (και) από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να φοβάται ότι θα του κολλήσει η Κουμουνδούρου τη ρετσινιά της ουράς του Μητσοτάκη.
Για παράδειγμα στο νομοσχέδιο για την παιδεία έχω την αίσθηση πως κανένας δεν κατάλαβε τι ακριβώς έλεγε και ποιες ακριβώς ήταν οι διαφωνίες με την Κεραμέως. Άκουγα και ξαναάκουγα τις συνεντεύξεις βουλευτών και στελεχών του κόμματος και δεν έβγαζα άκρη. Σαν να μην πίστευαν αυτά που έλεγαν.
Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το Κίνημα Αλλαγής οδηγήθηκε στο απογοητευτικό «όχι σε όλα». Δεν είναι κρίμα το κόμμα που προώθησε τον εμβληματικό νόμο Διαμαντοπούλου και η ιστορία του είναι ταυτισμένη με τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στη χώρα να επιλέγει το «όχι σε όλα»;
Και έφτασε το Κίνημα Αλλαγής στο σημείο να βγάλει ανακοίνωση για να καταγγείλει τον Χιώτη και τον Νότη Παπαδόπουλο επειδή, λέει, διαστρέβλωσαν τις θέσεις του κόμματος. Και ταυτόχρονα στην κατακλείδα της καταγγελτικής ανακοίνωσης να διαμηνύει στους δύο δημοσιογράφους πως δεν θα τους κάνουν το χατήρι να πάνε στην δεξιά! Αδιανόητα πράγματα για ένα κόμμα σαν ΠΑΣΟΚ.
Λες και (του) φταίνε οι ταχυδρόμοι και όχι το περιεχόμενο του γράμματος. «Γράμμα» που μοιάζει να μην έχει πολλούς παραλήπτες, αν διαβάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις. Όπως αυτή της Opinion Poll που έδωσε 4,5% στο Κίνημα Αλλαγής στην Περιφέρεια Αττικής και έκανε τον Ανδρέα Λοβέρδο να μιλήσει για μακαριότητα.
Εκτός και αν φταίει ο ταχυδρόμος, όχι για το περιεχόμενο, αλλά για το γεγονός ότι πηγαίνει το γράμμα σε λάθος διεύθυνση. Διότι είναι παγκόσμια πρωτοτυπία για ένα κόμμα να υπάρχει τόσο μεγάλη αναντιστοιχία των επιλογών της ηγεσίας με τις διαθέσεις της βάσης. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δυο επιλογές υπάρχουν: Ή αλλάζεις την ηγεσία ή αλλάζεις τη βάση. Το δεύτερο ομολογώ πως δεν ξέρω πώς γίνεται.
Το ύστατο «χαίρε» στον Κώστα Σημίτη απηύθυναν σήμερα η οικογένειά του, ο πολιτικός κόσμος της χώρας, εκπρόσωποι ξένων αντιπροσωπειών και απλοί πολίτες.
17°
