Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις αντιλήψεις που συμμερίζεται μερίδα του νοσηλευτικού προσωπικού με αφορμή την άρνηση εμβολιασμού στο νοσοκομείο της Πάτρας
Από όλα τα πολλά τρομακτικά που έχω ακούσει και έχω δει από τότε που ξέσπασε η πανδημία δεν υπάρχει τίποτα που να με τρόμαξε τόσο όσο η αποκάλυψη σύμφωνα με την οποία μεγάλος αριθμός νοσηλευτών στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας στην Πάτρα αρνήθηκαν να εμβολιαστούν. Τα ρεπορτάζ λένε πως πρόκειται για σχεδόν τους μισούς, αλλά όποιο κι αν είναι το ποσοστό τους είναι απολύτως τρομακτικό το ότι υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται σε νοσοκομεία και όχι απλώς αγνοούν αλλά αρνούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης.
Προσπαθώντας να βρω μια ταιριαστή αντιστοιχία στην αρχή σκέφτηκα πως είναι σαν οι μισοί από τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής, την ώρα της επίθεσης του εχθρού, να πέταγαν τα όπλα τους κάτω και να προσπαθούσαν να αμυνθούν με πέτρες, αλλά αυτή μου φαίνεται ακόμα πιο ταιριαστή: είναι σαν οι μισοί από τους στρατιώτες της πρώτης γραμμής να έχουν πεισθεί από την προπαγάνδα του εχθρού και όχι απλώς ν’ αρνούνται να πολεμήσουν αλλά να στρέφουν τα όπλα τους εναντίον των συμπολεμιστών τους αλλά και του άμαχου πληθυσμού τον οποίο καλούνται να υπερασπιστούν.
Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο οι υγειονομικοί προηγήθηκαν όλων των άλλων στον εμβολιασμό κι αυτός δεν είναι τα ωραία τους τα μάτια (παρότι δεν αρνούμαι σώνει και καλά την ομορφιά τους). Ο λόγος είναι ότι α) βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορωνοϊό και β) εκτός από τον εαυτό τους είναι υποχρεωμένοι να προστατεύσουν και όλους αυτούς που χωρίς να το θέλουν είναι αναγκασμένοι να δεχτούν τις υπηρεσίες τους. Οι ασθενείς δεν επιλέγουν να ασθενήσουν και να νοσηλευτούν κι αν αυτό τους συμβεί είμαι σίγουρος πως θα ήθελαν τη φροντίδα τους να την αναλάβουν άνθρωποι που έχουν αντίληψη της ευθύνης τους και θα έκαναν τα πάντα για να μην επιβαρύνουν την υγεία αυτών που ήδη πάσχουν.
Αντ’ αυτού φαίνεται πως οι ασθενείς είναι στο έλεος των σκοταδιστικών, ψεκασμένων αντιλήψεων τις οποίες συμμερίζεται ένα μεγάλο μέρος του νοσηλευτικού προσωπικού. Κι αν αυτό δεν είναι τρομακτικό δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
Και δεν είναι τρομακτικό μόνο τώρα, την εποχή της πανδημίας.
Σε οποιαδήποτε εποχή και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες είναι τρομακτικό υπεύθυνοι για τη νοσηλεία των ασθενών να είναι άνθρωποι που δεν έχουν εμπιστοσύνη στην επιστήμη και στα επιτεύγματά της. Είναι τρομακτικό το νοσηλευτικό προσωπικό να νομίζει ότι ξέρει καλύτερα από τους ειδικούς επιστήμονες, τους γιατρούς και όλους εκείνους των οποίων τις εντολές πρέπει να ακολουθήσει. Τόσο τρομακτικό όσο θα ήταν οι εργολάβοι που δεν πιστεύουν στην αντισεισιμκή προστασία ή οι εστιάτορες που δεν πιστεύουν στην ημερομηνία λήξης ή τη σαλμονέλα. Φαντάζεστε π.χ. νοσηλευτές που αρνούνται να εκτελέσουν τις εντολές των γιατρών για μια πρωτοποριακή θεραπεία του καρκίνου επειδή κάτι είδαν κάτι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τους προβλημάτισε;
Και δεν είναι τρομακτικό μόνο για τους ασθενείς. Είναι τρομακτικό και για τους συναδέλφους τους. Αυτούς που εργάζονται για την επιστήμη και την εμπιστεύονται και είναι αναγκασμένοι να συνεργαστούν με αυτούς που εμπιστεύονται περισσότερο τις ανοησίες που διαβάζουν στο facebook και βλέπουν στο You το Tube. Και εκτός από τους ασθενείς πρέπει να προστατευτούν και αυτοί από τους συναδέλφους τους όχι μόνο στον Άγιο Αντρέα αλλά σε οποιοδήποτε νοσοκομείο μπορεί να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο (εκτός αν το νοσοκομείο της Πάτρας είναι η σκοτεινή εξαίρεση). Γιατί ούτε αυτοί χρωστούν τίποτα να βρίσκονται στο έλεος των σκοταδιστών.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι οδηγοί είναι υποχρεωμένοι να οδηγούν νηφάλιοι και να σταματούν στο κόκκινο. Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να εμβολιάζουν τα παιδιά τους όταν πάνε στο σχολείο. Η ζωή είναι γεμάτη αναγκαστικούς περιορισμούς και υποχρεωτικούς εμβολιασμούς. Είναι τρελό από αυτούς τους περιορισμούς και τους αναγκαστικούς εμβολιασμούς να εξαιρούνται οι άνθρωποι των οποίων ο εμβολιασμός είναι τόσο σημαντικός ώστε να προηγηθεί του εμβολιασμού όλων των υπολοίπων. Και μπράβο τους.
