Ένα κείμενο περί «μόδας» με αφορμή τα όσα είπε ο Γιώργος Κιμούλης στην δημοσιογράφο Ράνια Τζίμα για την καταγγελία της Ζέτας Δούκα.
Προφανώς δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά αν έχει δικιο ο Γιώργος ο Κιμούλης ή αν έχουν δίκιο οι ηθοποιοί που περιγράφουν ως τραυματική εμπειρία την επαγγελματική συνεργασία μαζί του και οι συνάδελφοι τους που τους επιβεβαιώνουν. Δεν έχει και σημασία καθώς εδώ δεν μιλάμε για εκτιμήσεις ή απόψεις, αλλά για συμπεριφορές που καταγγέλονται και επιβεβαιώνονται (ή όχι) από παρόντες. Φυσικά έχω γνώμη, αλλά η γνώμη μου δεν έχει καμία αξία από τη στιγμή που τον λόγο έχουν πάρει αυτοί που έχουν γνώση.
Συνεπώς δεν θα γράψω τίποτα για τις αποκαλύψεις της Ζέτας της Δούκα στο Μέγκα, αλλά κάτι θέλω να γράψω για την εμφάνιση του Γιώργου του Κιμούλη προχτές το βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του ίδιου καναλιού. Εκεί που αφού μάθαμε ότι «ένταση υπάρχει σε όλη τη δουλειά» (όντως, η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι σαν του ελεύθερου επαγγελματία ή σαν του πρωταθλητή ή σαν του υπουργού ή σαν του καθηγητή λυκείου ή σαν του χειρουργού ή σαν κάποια άλλη από τις χαλαρές δουλειές), μάθαμε και κάτι ακόμα σημαντικότερο: ότι «είναι της μόδας να συμπεριφέρεται κανείς σαν την κυρία Μπεκατώρου».
Το πρόβλημα ειναι πως αυτή η πληροφορία γεννά, όπως συχνά συμβαίνει με τις πληροφορίες, κάποιες απορίες.
Δηλαδή τα περισσότερα από αυτά που ακούστηκαν μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας της Μπεκατώρου ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας οι καταγγέλουσες να φανούν μοντέρνες; Αν ναι, πια είναι η μόδα που προηγήθηκε αυτής της μόδας; Η μόδα της σιωπής; Κι αν όλα είναι θέμα μόδας γιατί να είναι προτιμότερη η μόδα της σιωπής από τη μόδα της αποκάλυψης;
Και γιατί κάποιος να θέλει να υποτιμήσει τους ανθρώπους που πήραν θάρρος από τις αποκαλύψεις της Μπεκατώρου και να θέλει να τους εμφανίσει ως κάποιους που απλώς προσπαθούν να πάνε με το ρεύμα της εποχής και όχι ως κάποιους για τους οποίους ήρθε επιτέλους η εποχή που τους επιτρέπει να μιλήσουν;
Καλα ρε Βουλαρίνε, δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι σε μια εποχή που οι άνθρωποι αρχίζουν να αποκαλύπτουν τις βασανιστικές εμπειρίες τους και τα εγκλήματα που έχουν γίνει σε βάρος τους δεν θα βρεθούν και κάποιοι που απλώς θα εκμεταλλευτούν με δόλο τη νέα πραγματικότητα;
Φυσικά και θα βρεθούν. Αλλα η ύπαρξη αυτών των πονηρών δεν κάνει την πραγματικότητα που δίνει στους ανθρώπους τη δύναμη να αποκαλύψουν αυτά που πρέπει να αποκαλυφθούν, «μόδα». Δεν είναι «μόδα» το να παίρνω δύναμη από άλλους και να κάνω το σωστό. Δεν είναι «μόδα» να απαιτώ να μη γίνεται η επαγγελματική ισχύς ελευθέρας για συστηματικό μπούλινγκ ή σεξουαλική παρενόχληση ή και τα δύο.
Δεν είναι «μόδα» οι γυναίκες να ζητούν να μην εκβιάζονται με αντάλλαγμα το σεξ στη δουλειά τους.
Δεν είναι «μόδα» οι εργαζόμενοι να ζητούν να μη γίνονται σάκος του μποξ από τους προϊσταμένους τους είτε δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ είτε σε δικηγορικά γραφεία είτε σε θέατρο.
Δεν είναι «μόδα» οι άνθρωποι να βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για πράγματα για τα οποία θα ήθελαν να μιλήσουν πολύ πιο νωρίς αλλά φοβόντουσαν
Ακόμα κι αν ήταν μόδα θα ήταν μια ωραία μόδα. Αλλά δεν είναι.
Γιατί σε αντίθεση με τις μόδες, η επιθυμία να περιοριστεί η δράση όσων εκμεταλλεύονται την εξουσία τους για να ικανοποιήσουν τα κόμπλεξ τους δεν είναι εφήμερη, όπως δεν είναι εφήμερες η ανάγκη για ισότητα των φύλων, η επιθυμία να μην καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η απαίτηση για ισονομία και τόσες άλλες απαιτήσεις και επιθυμίες και ανάγκες που μπορεί κάποια στιγμή να φάνηκαν «μόδες».
Επειδή κάποιοι θα προσπαθήσετε να κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε το ξαναγράφω: φυσικά θα υπάρξουν και απατεώνες και ψεύτες και άνθρωποι που θα αποπειραθούν (και ίσως κάποιοι τα καταφέρουν) να εκμεταλλευτούν την αλλαγή της εποχής. Αλλά αυτοί δεν αρκούν για να δικαιολογείται ο οποιοσδήποτε να περιγράφει αυτό που συμβαίνει ως «μοδα». Εκτός αν κατά βάθος εύχεται να είναι μοδα, μια εφήμερη τάση που θα κρατήσει για λίγο και μετά ο κόσμος θα επιστρέψει στην προτέρα βολική κατάσταση. Και μπράβο του.
14°
