Στην Ελλάδα ο ξυλοδαρμός συνήθως δεν τιμωρείται και τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει, η τιμωρία είναι αστεία για μια πράξη που μόνο από τύχη δεν είναι φόνος
Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον άγριο ξυλοδαρμό υπαλλήλου στο μετρό της Αθήνας και την ατιμωρησία στην Ελλάδα.
H εικόνα δύο τσογλανιών να κλωτσούν στο κεφάλι τον υπάλληλο του μετρό που είχε την απρονοησία να τους ζητήσει να φερθούν σαν μέλη κοινωνίας και όχι αγέλης (δηλαδή να βάλουν μάσκα και να κατεβάσουν τα πόδια τους από το κάθισμα) είναι όντως σοκαριστική. Η είδηση του ξυλοδαρμού, όμως, καθόλου.
Αυτό που όντως θα με σόκαρε θα ήταν μια είδηση σύμφωνα με την οποία ένας υπάλληλος του μετρό κάνει παρατήρηση σε δυο τσογλάνια να φορέσουν μάσκα και να κατεβάσουν τα πόδια τους από τα καθίσματα κι εκείνα, αφού προς στιγμήν κινούνται απειλητικά εναντίον του, τελικά συμμορφώνονται από τον φόβο της τιμωρίας που σίγουρα θα ακολουθήσει σε περίπτωση που σηκώσουν χέρι για να δείρουν.
Φυσικά η πιθανότητα να γίνει αληθινή η είδηση που θα με σόκαρε είναι μηδαμινή και αυτή είναι η βασική αιτία που τα δύο τσογλάνια έδειραν τον υπάλληλο του μετρό και που πολλά τσογλάνια σε όλη την επικράτεια σηκώνουν χέρι και χτυπούν γυναίκες, παιδιά, ζώα, πολιτικούς αντιπάλους, ποδοσφαιρικούς αντιπάλους και γενικά ανθρώπους που είχαν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο τους και να είναι πιο αδύναμοι από αυτούς: δεν υπάρχει τίποτα που να τους κάνει να φοβούνται να σηκώσουν το χέρι τους και να βαρέσουν. Δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να μη το κάνουν.
Στην Ελλάδα ο ξυλοδαρμός συνήθως δεν τιμωρείται και τις σπάνιες φορές που αυτό συμβαίνει, η τιμωρία είναι αστεία για μια πράξη που μόνο από τύχη δεν είναι φόνος. Τις ελάχιστες φορές που οι δράστες συλλαμβάνονται, οι νομοθέτες έχουν φροντίσει οι παρολίγο δολοφόνοι να πέφτουν στα μαλακά έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν απτόητοι τη δράση τους και κάποιοι από αυτούς να καταφέρουν τελικά να σκοτώσουν. Αν θέλαμε να περιγράψουμε την κατάσταση με την ανοχή της βιαιοπραγίας στην Ελλάδα θα λέγαμε πως η χώρα μας είναι ό,τι η Ολλανδία για τα ναρκωτικά.
Θυμήθείτε όλα τα περιστατικά ξυλοδαρμού που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια και προσπαθήστε να θυμηθείτε πόσοι από τους δράστες συνελήφθησαν και μετά πόσοι από αυτούς που συνελήφθησαν καταδικάστηκαν με ποινή που τους οδήγησε στη φυλακή και όχι με ποινή που έμοιαζε με ενα αυστηρό «να μην το ξανακάνεις παλιόπαιδο».
Σκεφτείτε πόσες γυναίκες και πόσα παιδιά βασανίζονται καθημερινά από νταήδες συζύγους και πατεράδες ακριβώς επειδή ξέρουν ότι ακόμα κι αν καταγγείλουν τον βασανισμό τους, ακόμα κι αν ο βασανιστής συλληφθεί, λίγες ώρες ή μέρες μετά οι καταγγέλοντες θα είναι και πάλι στο έλεος του τραμπούκου.
Στη πραγματικότητα δεν χρειάζεται ούτε να σκεφτείτε ούτε να θυμηθείτε πολλά. Αρκεί μόνο να μην ξεχνάτε ότι όταν μιλάμε για την Ελλάδα, μιλάμε για την χώρα στην οποία έφαγαν ξύλο υπουργοί μπροστά σε κάμερες (Χατζηδάκης και Κουμουτσάκος), όλοι είδαμε τα πρόσωπα των δραστών και δεν καταδικάστηκε ΚΑΝΕΙΣ.
Σε μια χώρα που μπορείς ατιμώρητος να δείρεις υπουργό σε ζωντανή μετάδοση γιατί να φοβηθείς να δείρεις έναν υπάλληλο του μετρό;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο ξυλοδαρμός δεν είναι ένα σπρώξιμο ή ένα χαστούκι που φεύγει πάνω σε ένα τσακωμό (όχι ότι δικαιολογείται τίποτα από τα δύο). Το να χτυπάς κάποιον ξανά και ξανά είναι κάτι που μόνο άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να δέρνουν μπορούν να κάνουν και ο λόγος που έχουν συνηθίσει να δέρνουν είναι επειδή ξέρουν ότι οι πιθανότητες να τιμωρηθούν γι’ αυτό είναι πιο λίγες κι από τις πιθανότητες που έχουν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός να πάρουν φέτος πρωτάθλημα.
Και γιατί να φοβηθούν έναν νόμο που είτε δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν ποτέ ή αν αντιμετωπίσουν το μόνο που θα νιώσουν είναι το απαλό του χάδι; Γιατί τα τσογλάνια να μη δείρουν αφού η ίδια η πολιτεία με τα όργανα και τους νόμους της έχει δώσει το σινιάλο ότι το να δέρνεις δεν είναι και τίποτα φοβερό; Και μπράβο της.
7°
