Το καθηγητικό κατεστημένο και οι τραμπούκοι των ΑΕΙ

Θα προτιμούσα να γράψω ότι εξεπλάγην (ναι, σε κυριλέ ελληνικά), αλλά δυστυχώς καμία έκπληξη δεν μου προκάλεσε η απόφαση της Συγκλήτου του Παντείου Πανεπιστημίου (της Παντείου δηλαδή) με την οποία όχι απλώς αρνούνται μετά βδελυγμίας την ιδέα να υπάρχει μια κάποια στοιχειώδης αστυνόμευση στη σχολή τους, αλλά φαίνεται και να θεωρούν τους τραμπουκισμούς και τους βανδαλισμούς, τον φασισμό ως εφαρμοσμένη νοοτροπία δηλαδή, αναπόσπαστο κομμάτι της πανεπιστημιακής ζωής.

Είμαι βέβαιος πως, τουλάχιστον εσείς που ζείτε χρόνια στην Ελλάδα, ξέρετε πως δεν υπερβάλλω αλλά επειδή μπορεί να διαβάζουν και κάποιοι πιο δύσπιστοι από χώρες μακρινές, πολύ ευχαρίστως να σας παρουσιάσω τα πιο σημαντικά κομμάτια της απόφασης της Συγκλήτου του Παντείου Πανεπιστημίου (δεν είναι φοβερό πόσο περισσότερο κύρος μοιάζει να έχει το ίδιο πράγμα μόλις του αλλάξεις λίγο την επωνυμία;) με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις οι οποίες θα προσπαθούν να κάνουν κάπως πιο σαφές το μήνυμα που οι καθηγητές της σχολής θέλουν να εκπέμψουν (όλη η ανακοίνωση εδώ).  

Η Σύγκλητος του Παντείου Πανεπιστημίου συζήτησε τις προτάσεις της κυβέρνησης σχετικά με την ασφάλεια των πανεπιστημίων και δηλώνει τη διαφωνία της όσον αφορά τη σύσταση «Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος» ως αστυνομικής υπηρεσίας που θα εδρεύει και θα επεμβαίνει μέσα στα ΑΕΙ, υπό τις εντολές του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Η παρουσία δυνάμενων αστυνόμευσης μέσα στο Πανεπιστήμιο δημιουργεί εντάσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα, που λειτουργεί σε περιβάλλον αυτοδιοίκητου και είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης...

...αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να το κάνει κι αν όντως, όπως λένε οι καθηγητές, μπορεί, μάλλον φταίει το ότι δεν θέλει.

Οι διακινδυνεύσεις εντός των πανεπιστημιακών χώρων αποτελούν μέριμνα τόσο των πανεπιστημιακών αρχών, όσο και της πολιτείας, και αφορούν σωρεία θεμάτων που σχετίζονται με τα ζητήματα πολιτικής προστασίας. Η μέριμνα αυτή οφείλει να είναι μακροχρόνια, σχεδιασμένη αναλυτικά σε συνάρτηση με τα προβλήματα και τα κτίρια κάθε πανεπιστημίου και υπό την καθοδήγηση των ακαδημαϊκών αρχών...

...προκειμένου να καταστεί βεβαιο ότι ακόμα κι αν ξεπεραστεί το εμπόδιο του χασομεριού (της αναλυτικής και μακροχρονιας σχεδίασης δηλαδή) τίποτα δεν προκειται να γίνει αφού την καθοδήγηση θα έχουν αυτοί που την είχαν και μέχρι σήμερα.

Το Πανεπιστήμιο είναι –και οφείλει να είναι– από την φύση του ένας χώρος ελεύθερης συζήτησης και αντιπαράθεσης χωρίς τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που, καλώς ή κακώς, υπάρχουν σε άλλους δημόσιους χώρους...

... όπως η απαγορεύσεις της διαπόμπευσης, της εξύβρισης, του ξυλοδαρμού, της απειλής βίας, της καταστροφής δημόσιας περιουσίας, απαγορεύσεις που δεν ταιριάζουν με τη φύση του ελληνικού Πανεπιστημίου.   

Η ελεύθερη αναζήτηση της γνώσης εμπεριέχει και την αντιπαράθεση –πολλές φορές αντισυμβατική– μέσα σε καλώς εννοούμενα πλαίσια, αλλά και με σεβασμό στην ακαδημαϊκή κουλτούρα...

... για την οποία μπορούν να σας πουν περισσότερα ο Πρύτανης της ΑΣΟΕΕ ή ο ‘Αγγελος ο Συρίγος ή χιλιάδες φοιτητές. Άλλωστε το χέρι που σηκώνεται να χτυπήσει είναι ο ορισμός της αντισυμβατικής αντιπαράθεσης.

Στη συνέχεια η Σύγκλητος διά της μεθόδου της πομπώδους λογοδιάρροιας ζητά το σώμα που ελέγχει την ασφάλεια στα πανεπιστήμια να είναι πανεπιστημιακό και να λογοδοτεί στις πρυτανικές αρχές, παρότι οι τελευταίες έχουν αποδείξει την απροθυμία τους να αντιπαρατεθούν με τραμπούκους και βανδάλους όλα αυτά τα χρόνια (έτσι κι αλλιώς αυτή η αντιπαραθεση είναι δουλειά των οργάνων του νόμου και όχι καθηγητών).

Κάποιοι συμπολίτες μπορεί να ισχυριστούν ότι τέτοιου είδους αποφάσεις και ανακοινώσεις είναι μάλλον προϊόντα φόβου για αντίποινα από τους τραμπούκους. Ότι οι καθηγητές τους καλοπιάνουν επειδή τους φοβούνται. Νομίζω όμως πως, η έμμεση αλλά μάλλον σαφής, προσπάθεια της Συγκλήτου του Παντείου να απλώσει πέπλο προστασίας πάνω από τους τραμπούκους και τους βανδάλους των ΑΕΙ είναι περισσότερο φόβος για την αλλαγή.

Βλέπετε, κάθε κατεστημένο ξέρει πως ο μοναδικός πραγματικός του εχθρός είναι η αλλαγή και το καθηγητικό κατεστημένο δεν είναι η εξαίρεση. Οι καθηγητές των ελληνικών ΑΕΙ που ανήκουν στο εν λόγω κατεστημένο, ξέρουν ότι τίποτα δεν έχουν να φοβούνται από τους τραμπούκους και τους βανδάλους με τους οποίους εδώ και δεκαετίες συνυπάρχουν αρμονικά. Ίσα ίσα, η διατήρηση της δράσης των τραμπούκων και των βανδάλων, εγγυάται τη διατήρηση του status quo που τους χαρίζει τη θέση ή την εξουσία ή το κύρος που απολαμβάνουν.

Αυτό που το καθηγητικό κατεστημένο τρέμει είναι κάθε άλλαγη που μπορεί να κάνει τις σχολές καλύτερες. Τρέμει την τάξη, τρέμει την αξιολόγηση, τρέμει κάθε αλλαγή που μπορεί να αποκαλύψει την ανεπάρκεια των μελών του. Κάθε αλλαγή που μπορεί να μεταβάλει το status quo. Οπότε, προτιμούν να χαϊδέψουν τους τραμπούκους και τους βανδάλους οι οποίοι με τη δράση τους εξασφαλίζουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και το καθηγητικό κατεστημένο δεν θα έχει τίποτα να φοβάται. Και μπράβο του.

ΥΓ – Επειδή παρατηρώ μεγάλη επιμονή από εκπροσωπους του καθηγητικού κατεστημένου στη χρηση της λέξης «αυτοδιοίκηση» νομίζω πως πρέπει σιγά-σιγά κάτι να γίνει ώστε να αρχίσουν να μαθαίνουν και τη μόνη λέξη που χαρίζει πραγματική αυτονομία: τη λέξη «αυτοχρηματοδότηση». Γιατί κάποια στιγμή οι φορολογούμενοι μπορεί να κουραστούν να χρηματοδοτούν λέσχες ελέυθερης διακίνησης τραμπουκισμών.