Ο Παντελής Καψής σχολιάζει τη συζήτηση περί προοδευτικής διακυβέρνησης και την πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Αυτή η προοδευτική διακυβέρνηση είναι πολύ ωραία ιδέα. Ποιος προοδευτικός δεν θέλει το φως του; Με μια προϋπόθεση: ότι θα ορίσουμε πρώτα τι είναι προοδευτικό. Διότι στο τελευταίο μπορεί να προκύψουν παρεξηγήσεις.
Στα ζητήματα δημοκρατίας ας πούμε. Έχουν ανακύψει τελευταία μια σειρά ζητήματα ανεξαρτησίας των μέσων ενημέρωσης, εξωνημένα τα αποκαλούν ορισμένοι, ομολογώ όχι πολύ δημοκρατικό, αλλά ας είναι. Ποιος φέρει ευθύνη για την σημερινή κατάσταση; Ποιος μιλούσε για «θεσμικά εμπόδια» όταν αναφερόταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας; Ποιος κίνησε γη και ουρανό και βοσκοτόπια για να βάλει τους δικούς του ανθρώπους στο χώρο ενημέρωσης; Σε ποιο καθεστώς άνθισαν οι «εξωνημένοι» και ποιοι το έστησαν; Ποιοι φωτογραφίζονταν με το τελευταίο φύλλο της «διαπλοκής»; Για να μην πούμε για ορισμένες χτυπητές μεταγραφές από την δεξιά, δες Παπαγγελόπουλο, που άφησαν κι αφήνουν ακόμα, το αποτύπωμά τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο προοδευτικά είναι όλα αυτά; Θα μου πείτε ανήκουν στο παρελθόν. Σωστά. Αλλά όποιος έχει αλλάξει άποψη να μας το πει να το συζητήσουμε.
Να πάμε φυσικά και στην παιδεία. Σίγουρα υπάρχουν πολλά ζητήματα για να μπουν στον διάλογο, όχι όμως η ανοχή στη βία, το χτίσιμο των καθηγητών, ο βανδαλισμός κτιρίων και εξοπλισμού. Ιδίως όχι η υποκρισία, στο όνομα δήθεν της αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, να μη λαμβάνεται κανένα αποτελεσματικό μέτρο, να συνεχίζεται ο ευτελισμός της Ανώτατης Παιδείας. Δεκαετίες τώρα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Για να μην πούμε για τον νόμο Διαμαντοπούλου, τον οποίο δεξιοί και αριστεροί αντάμα ξήλωσαν, θυσία στο όνομα του ακαδημαϊκού συντεχνιασμού. Του ίδιου συντεχνιασμού που θεωρεί την εκπαίδευση δικό του μονοπώλιο. Κι υπάρχουν κι άλλα πολλά, όπως το η αριστεία είναι ρετσινιά που πώς να τα ξεχάσουμε. Κι αυτά σίγουρα δεν ανήκουν στο παρελθόν.
Να μιλήσουμε όμως και για άλλα θέματα, για την διοίκηση, την οικονομία και την ανάπτυξη. Και πάλι πολλά μπορούμε να συζητήσουμε όπως η ανισότητα του πλούτου και της δύναμης ή το καχεκτικό σύστημα πρόνοιας. Θα δεχθούμε όμως ότι χρειάζεται ένα ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος που θα στηρίζεται στην αξιολόγηση και όχι στα χούγια των συνδικαλιστών; Θα δεχθούμε ότι όροι όπως ανταγωνιστικότητα και επιχειρηματικότητα δεν είναι εφευρέσεις του νεοφιλελευθερισμού αλλά μαζί ή και σε συνεργασία με το κράτος, προϋποθέσεις της ανάπτυξης; Γιατί όταν κάποιοι υποστήριξαν αυτές τις θέσεις τους ονομάσατε δεξιούς κι ακόμα και σήμερα τους απονέμετε Όσκαρ προαγωγής των συμφερόντων των ελίτ.
Στο τραπέζι να μπει και η εξωτερική πολιτική. Γιατί είμαι βέβαιος ότι πολλοί που στο παρελθόν στήριξαν την συμφωνία των Πρεσπών, θα παρακολουθούν με μια κάποια δόση έκπληξης αυτή την τελευταία στροφή στα ελληνοτουρκικά. Όταν για παράδειγμα κατηγορείται η κυβέρνηση για ενδοτισμό και υποχωρητικότητα απέναντι στην Τουρκία ή όταν προτείνεται η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια! Ποιος είναι ο προοδευτικός και ποιος ο εθνικιστής; Και πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα, το οποίο υποτίθεται ακολουθεί πολιτική αρχών, να μεταμορφώνεται έτσι ριζικά και σε κορυφαία ζητήματα μόλις βρεθεί στην αντιπολίτευση. Να συζητήσουμε αλλά με ποια εμπιστοσύνη σε ποιους;
Για να μην πούμε για την πανδημία όπου αν ακούς τον λόγο της αντιπολίτευσης η κυβερνητική πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακολουθία λαθών. Λαθών εγκληματικών μάλιστα, διότι δεν οφείλονται σε αβλεψία ή έστω ανικανότητα αλλά σε συνειδητή υπονόμευση της δημόσιας υγείας. Ο νεοφιλελευθερισμός καραδοκεί παντού! Ναι είναι αλήθεια ότι τώρα πια δεν ακούμε για γερμανοτσολιάδες και μερκελιστές, πόσο διαφορετικός ωστόσο είναι ο σήμερα αντιπολιτευτικός λόγος; Και πόσο προοδευτικό είναι αυτό το κράξιμο των πάντων για τα πάντα τόσο πολιτικά όσο και προσωπικά;
Θα αντιτείνει κάποιος ότι και οι άλλοι, ένθεν κακείθεν, το ίδιο κάνουν. Αλλά αυτό ακριβώς λέμε. Γιατί αυτή η αριστερά ανέβηκε στην εξουσία με τις πιο ανεδαφικές, δογματικές και ασυνάρτητες πολιτικές και κατέληξε να κυβερνά διαχειριζόμενη τα μνημόνια με έναν πραγματισμό στα όρια του κυνισμού. Έχτισε τις συμμαχίες της στηριγμένη σε έναν διχαστικό και μισαλλόδοξο πολιτικό λόγο που εκμεταλλεύτηκε την οργή. Σήμερα ωστόσο τι ακριβώς αντιπροσωπεύει; Ποιο ακριβώς είναι το σχέδιό της για την χώρα, πέρα από την καταγγελία, δικαιολογημένη ορισμένες φορές, τραβηγμένη από τα μαλλιά τις περισσότερες; Γιατί το μόνο που ακούμε είναι κάτι θεολογικού τύπου συζητήσεις για το αν το άνοιγμα του κόμματος θα μολύνει την αριστερή του ταυτότητα, αν θα γίνει ένας κεντροαριστερός χυλός ή θα διατηρήσει την ιδεολογική του καθαρότητα. Κάποιοι κοιμήθηκαν το 1989 και δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα.
Κι όταν τα λύσουμε όλα αυτά, ε τότε να μιλήσουμε και για τα πρόσωπα. Γιατί, συγγνώμη, όταν κάποιος, στην ίδια ανάσα, μπορεί να αποκαλέσει τον άλλο και σύντροφο και προδότη, τότε κάτι τρέχει. Να συμφωνήσουμε ότι το πολιτικό δεν είναι προσωπικό. Μερικές φορές όμως το προσωπικό είναι και παραείναι πολιτικό.
7°
