Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη στάση της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης και γράφει για την αξία του πολιτικού αντιπάλου.
Δεν ξέρω κανέναν ο οποίος να μην είναι τυφλωμένος από κομματικό οπαδισμό που να μην ξεφυσά με ανακούφιση σκεφτόμενος τι περίπου θα συνέβαινε στη χώρα σε περίπτωση που η πανδημία μας έβρισκε με κυβέρνηση τον Αλέκση και τη χαρούμενη παρέα του. Δεν ξέρω αν η σωστή φράση είναι «αυτή η κυβέρνηση ειναι πιο καλή» ή «αυτή την κυβέρνηση είναι λιγότερο κακή», αλλά ξέρω ότι η διαπίστωση ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι προτιμότερη είναι σχεδόν κοινός τόπος. Όπως ξέρω και ότι αυτή κυβέρνηση θα ήταν αρκετά καλύτερη (ή λιγότερο κακή) αν απέναντί της είχε στοιχειωδώς σοβαρούς ανθρώπους και όχι ένα σύνολο εμμονοληπτικών που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πως η αντιπολίτευση «όχι σε όλα» πείθει μόνο κάποιους αντιστοίχως εμμονοληπτικούς και πως στον 21o αιώνα η λέξη «αριστερά» δεν σημαίνει πολλά πράγματα και σίγουρα δεν είναι το ελευθέρας που κάποτε ήταν.
Με λίγα λόγια, η χώρα δεν έχει αντιπολίτευση. Πράγμα πολύ βολικό για την κυβέρνηση, αλλά πολύ κακό για εμάς.
Μπορεί οι έκτακτες συνθήκες (και το ότι αναμφισβήτητα η Ελλάδα τα πάει συγκριτικά καλύτερα - ή λιγότερο κακά - από τις περισσότερες χώρες τις ΕΕ), να κάνουν την κριτική κάπως πιο δύσκολη, αλλά επειδή είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε μια κυβέρνηση που οι μισοί είναι σοφοί statesmen και οι άλλοι μισοί καινοτόμοι οραματιστές. Αυτό που έχουμε είναι μια κυβέρνηση καλύτερη (ή λιγότερο κακή) από τις προηγούμενες, με στελέχη που κάποια είναι σοβαρά, κάποια εντελώς αδιάφορα και κάποια άλλα για τα πανηγύρια. Με λίγα λόγια, έχουμε μια ελληνική κυβέρνηση σε μια καλύτερη εκδοχή από το συνηθισμένο, που κι αυτή έχει τις αγκυλώσεις της, τα μικροκομματικά της συμφέροντα και τα στελέχη εκείνα που έχουν τη θέση τους περισσότερο εξαιτίας του κόμματος και λιγότερο εξαιτίας των αναγκών της πραγματικότητας.
Έχει δηλαδή κι αυτή, εκτός από κάποια ασυνήθιστα καλά, τα συνήθη κακά των ελληνικών κυβερνήσεων. Και μαζί και ένα κακό εντελώς ασυνήθιστο: παίζει χωρίς πολιτικό αντίπαλο.
Είναι, δηλαδή, μια κυβέρνηση που όσο περνάει ο καιρός φοβάται όλο και λιγότερο να κάνει λάθη. Είναι μια κυβέρνηση που αργά η γρήγορα θα παρουσιάσει κρούσματα αλαζονείας. Κι αν σκεφτούμε ότι πρώτος στόχος κάθε κυβέρνησης είναι η επανεκλογή της, είναι μια κυβέρνηση χωρίς πραγματικό κίνητρο να γίνει καλύτερη.
Φανταστείτε μια ποδοσφαιρική ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα με περίπατο χωρίς ανταγωνισμό. Πιστεύετε ότι αυτή η ομάδα (πιθανόν αργά αλλά σίγουρα σταθερά) θα βελτιώνεται ή θα χειροτερεύει;
Φυσικά θα χειροτερεύει. Ποιo λόγο άλλωστε θα έχουν διοίκηση και τεχνικοί και ποδοσφαιριστές να προσπαθήσουν, αφού το πρωτάθλημα είναι στο τσεπάκι;
Κι αφού είναι δεδομένο ότι θα χειροτερεύει οι σίγουρα χαμένοι θα είναι οι θεατές.
Η ομάδα έτσι κι αλλιώς με τόσο άχρηστους αντιπάλους την κούπα θα τη σηκώσει και θα πετύχει τον σκοπό της. Αλλά αυτοί για τους οποίους διεξάγεται το πρωτάθλημα θα βλέπουν κάτι που όσο περνάει ο καιρός θα βλέπεται όλο και λιγότερο. Φυσικά μακροπρόθεσμα θα χάσει και η ομάδα, αλλά αυτό, θα έρθει αρκετά μετά. Και όταν θα έρθει, η ομάδα θα παίζει τόσο χάλια που μπορεί κανείς να μην νοιάζεται.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, καλή ή μέτρια ή κακή, ό,τι κι αν είναι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πραγματικό κίνητρο βελτίωσης. Γιατί απέναντί της έχει μια αντιπολίτευση ανίκανη να αντιπολιτευθεί με στοιχειώδη σοβαρότητα. Απέναντί της έχει μια αντιπολίτευση που επιτρέπει στα στελέχη της κυβέρνησης να χαλαρώνουν ξέροντας πως οι πολιτικοί τους αντίπαλοι δεν έχουν ούτε την πνευματική ούτε την ψυχική δυνατότητα να πουν οτιδήποτε που να ξεπερνά τον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους. Και μια κυβέρνηση που χαλαρώνει, όχι απλώς δεν θα βελτιώνεται, αλλά μάλλον θα γίνεται λιγότερο καλή (ή όλο και χειρότερη).
Το κακό είναι πως για την παραπάνω διαπίστωση δεν μπορεί να κάνει τίποτα η αντιπολίτευση (η ικανότητα δεν είναι ζήτημα επιθυμίας) και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς (η σοβαρή κριτική χωρίς εκλογική απειλή δεν πιάνει και τόσο τόπο).
Η μόνη που μπορεί να κάνει κάτι είναι η κυβέρνηση. Ναι, αυτή που δεν αισθάνεται καμία πολιτική απειλή και που δεν έχει κανένα εκλογικό κίνητρο. Και μπράβο της.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
10°
