Οι New York Times να στηλιτεύουν τη γαλλική αστυνομία για «κτηνωδία» (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα) χωρίς καθόλου στοιχεία. Για χάρη της ιδεολογίας.
Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν τις εκλογές επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ είναι το αποκρουστικό άτομο που είναι. Όλα τα υπόλοιπα ήταν και παραμένουν εναντίον τους: η προσωπικότητα του απερχόμενου προέδρου περιόρισε τη θητεία του σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια κατά τα οποία ήμασταν υποχρεωμένοι να βλέπουμε τη φάτσα του και να ακούμε τη φωνή του στα μέσα ενημέρωσης. Την αποκαρδίωση επιδείνωναν τα ΜΜΕ της αμερικανικής αριστεράς που δεν βλάπτουν μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, διχάζοντας τον πληθυσμό, αλλά παραδίδουν μαθήματα αριστεροσύνης, ηθικής και πολιτικής σ' εμάς τους Ευρωπαίους. Όπως έγραφα λίγες ώρες μετά τη νίκη των Δημοκρατικών, είναι ένα θαύμα το πώς ο Τζο Μπάιντεν τα κατάφερε με τέτοια ΜΜΕ ―όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς. Κι εγώ, μπροστά στο εκλογικό αποτέλεσμα, μπαίνω στον πειρασμό να πιστέψω σε θεϊκές δυνάμεις.
Τώρα λοιπόν που οι New York Times κατατρόπωσαν τον Τραμπ ―ο οποίος, επιμένω, δεν ηττήθηκε από τους Δημοκρατικούς, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό― επιτίθενται εναντίον των Γάλλων τους οποίους χαρακτηρίζουν ρατσιστές. Αν δεν ήταν φασιστοειδής επίθεση, θα ήταν πάρα πολύ βαρετή: μόνο η επίκληση του ρατσιστικού εγκλήματος μού προκαλεί βαθιά χασμουρητά. Εν πάση περιπτώσει, καθώς οι Γάλλοι άρχισαν να ξυπνάνε από τον λήθαργο και τη συνωμοτικότητα της ισλαμοαριστεράς, οι Times, σε μια θεαματική επίδειξη αμνησίας, αποδίδουν την ισλαμιστική τρομοκρατία στον γαλλικό «ρατσισμό». Look who's talking!
Ας θυμηθούμε λίγο. Το 2001, όταν έπεφταν πύργοι στην απέναντι όχθη εμείς οι Ευρωπαίοι δηλώναμε ή δεν δηλώναμε ότι είμαστε όλοι Αμερικανοί; Δηλώναμε. Και σιγά-σιγά στο αμερικανικό έδαφος η ισλαμιστική τρομοκρατία υποχώρησε: η Patriot Act εφαρμόστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο· επεβλήθησαν περιοριστικά μέτρα, hi-tech έλεγχοι, παρακολουθήσεις, συλλήψεις, Γκουαντάναμο, θέλαμε, δεν θέλαμε. Οι αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας σάρωσαν τον πλανήτη κι εμείς συνεργαστήκαμε εναντίον του κοινού εχθρού: έτσι, στην αμερικανική επικράτεια φαίνεται πια ότι υπάρχει ησυχία ―προς το παρόν δηλαδή διότι ποτέ δεν ξέρεις. Το ότι δεν μπαινοβγαίνουν Σαουδάραβες με γενειάδες και όνειρα για το εξπρές στον παράδεισο οφείλεται, εκτός βεβαίως από τη μεταρρύθμιση των όρων της μετανάστευσης, σ' εμάς τους Ευρωπαίους που διευκολύναμε την αμερικανική θωράκιση. Ναι ή όχι; Ναι.
Έρχονται λοιπόν τώρα οι New York Times να στηλιτεύσουν τη γαλλική αστυνομία για «κτηνωδία» (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα) χωρίς καθόλου στοιχεία ―προφανώς χρησιμοποιώντας ως πηγές τα αριστερά τους φιλαράκια εδώ στο Παρίσι― και να επιδοθούν σε περισπούδαστες αναλύσεις περί γαλλικής κοσμικότητας χωρίς να γνωρίζουν καν την έννοια. Απερίφραστα, οι Times αποδίδουν τον ισλαμικό κοινοτισμό στη Γαλλία στις κοινωνικές ανισότητες. Και τους απαντώ από τούτο το βήμα: μην μπερδεύεστε, guys, διότι εδώ έχουμε κοινωνικό κράτος και μόνον όποιος θέλει, και όποιος βάζει τα δυνατά του, βγαίνει στο περιθώριο. Η Γαλλία δεν είναι οι ΗΠΑ των αρχών του 20ού αιώνα: δεν είστε μόνο ανιστόρητοι, είστε αγεωγράφητοι.
Κοντολογίς, οι New York Times μάς λένε ότι καλά να πάθουμε κι ότι πήγαμε γυρεύοντας. Πράγμα που αν υπονοούσε κάποιος το 2001 ―και υπήρχαν πολλοί, κυρίως από την αριστερά και την αντιαμερικανική δεξιά― τον θεωρούσαν αυτομάτως σύμμαχο των Κακών. Αυτά τα άρθρα των Αμερικανών liberals δεν λένε τίποτα για τους Γάλλους, λένε όμως πολλά για τους ίδιους: για την αμερικανική αριστερά σήμερα και για την περιρρέουσα ιδεολογία της σύμφωνα με την οποία κάθε αντικοινωνική πράξη δικαιολογείται από τις ταξικές, πολιτικές και πολιτιστικές αδικίες του καταδυναστευτικού κράτους.
Η δημοσιογραφία του «αδικημένου», παρότι την ασκεί η ελίτ, έχει τις ρίζες της στον αμερικανικό λαϊκισμό, στην προπαγάνδα περί της ψυχής του λαού. Η εν λόγω ιδεολογία έγινε ηγεμονική μολονότι αντιτίθεται στον αμερικανικό ατομικισμό, στην αμερικανική αντίληψη περί προσωπικής ευθύνης. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση ανάμεσα στις θεωρίες των liberals, σε μια κοινωνιολογία της κουζίνας με ολίγον Εμίλ Ντυρκέμ, και στις θεμελιώδεις αξίες του αμερικανικού προτεσταντισμού και του καπιταλισμού. Οι Times κάνουν φασαρία για όλα τα θύματα ―βιασμών, αστυνομικής βίας, παρενόχλησης και τα λοιπά― με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, λες και ακολουθούν κάποιον αλγόριθμο. Ακριβώς επειδή διαχωρίζουν τους λαούς σε θύτες και θύματα, η λογική τους σε ό,τι αφορά το ισλάμ πέφτει σε έναν τοίχο: το ισλάμ εκλαμβάνεται ως θύμα άρα δικαιολογείται η αντεπίθεσή του, αλλά ποιος είναι ο θύτης; Επειδή δεν μπορούν να τον βρουν τον επινοούν.
Σε επίπεδο πολιτικών προσωπικοτήτων, επινοούν έναν ρατσιστή Γάλλο πρόεδρο ο οποίος, ενώ πασχίζει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και τα χαμένα εδάφη της γαλλικής δημοκρατίας, υφίσταται την αχρείαστη πίεση σχολιαστών όπως ο Μπεν Σμιθ, οι οποίοι αποκαλύπτουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τη γαλλική δημοκρατία. Ο Μπεν Σμιθ, o oποίος ίσως ξέρει γαλλικά εγώ όμως δεν τον έχω ακούσει ποτέ να τα μιλάει, αναλύει τις προθέσεις του Μακρόν με αμερικανικά εργαλεία ― και μας συμβουλεύει να μη συγχέουμε τους ισλαμιστές με τους μουσουλμάνους. Πάρα πολύ πρωτότυπη συμβουλή και thanx buddy.
Aντί να θαυμάζουμε τους New York Times, ίσως επηρεασμένοι από χολιγουντιανές ταινίες με ατρόμητους ρεπόρτερ, ας θέσουμε ως πρότυπα δημοσιογράφους που εργάζονται κάτω από συνθήκες λογοκρισίας και διώξεων. Αυτοί οι άνθρωποι, οι ξεχασμένοι, δεν κουνάνε το δάχτυλο σε κανέναν: αγωνίζονται να βρουν την αλήθεια και να την πουν. Στη δεκαετία του 1990, οι Αλγερινοί, όταν μετέδιδαν ειδήσεις και σχόλια γύρω από την ισλαμική τρομοκρατία, έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους και δικαιούντο να ομιλούν.
Πράγμα που δεν κάνει ούτε η Washington Post, το ultra-liberal έντυπο που αγόρασε, όμορφα, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Τζεφ Μπέζος. H Post κατακεραυνώνει τον Μακρόν ότι δήθεν επιτίθεται στις μειονότητες και προειδοποιεί τους Γάλλους ότι με την επιμονή τους στο κοσμικό κράτος «κατασκευάζουν» ισλαμιστές: αχά· οπότε, αν διαβάζω καλά μέσα από τις γραμμές, οι μουσουλμάνοι είναι δυνάμει ισλαμιστές τρομοκράτες; Ποιος συγχέει τώρα ισλαμιστές και μουσουλμάνους; Και καταλήγοντας ότι η Γαλλία είναι η πιο αγωνιώδης πολυπολιτισμική κοινωνία στην Ευρώπη, η εφημερίδα δείχνει βαθιά άγνοια για το τι σημαίνει πολυπολιτισμικό μοντέλο και από πού εισήχθη. Αναρωτιέμαι αν θα ξεσπούσε πόλεμος αν οι προφέσορες των liberal ΜΜΕ επέκριναν με αυτό το ύφος της ανωτερότητας τριτοκοσμικές χώρες και ηγεσίες ―την Τουρκία για παράδειγμα.
«Θα ήταν πολύ καλό εάν μπορούσαμε να επιλύσουμε τα διμερή προβλήματά μας με την Τουρκία με διμερή ειλικρινή διάλογο, στηριγμένο όχι μόνο στο Δίκαιο αλλά και στη λογική»
15°
