Ο Φωτής Γεωργελές σχολιάζει με αφορμή τον αποκεφαλισμό του Σαμιέλ Πατί: Υπερασπιζόμαστε και τους μετανάστες και τις δημοκρατικές κοινωνίες μας.
Η δολοφονία του γάλλου καθηγητή από τον τσετσένο τζιχαντιστή φαίνεται ότι ήταν η μαρτυρική θυσία που αφύπνισε τη γαλλική κοινωνία. Η επίθεση πριν λίγα χρόνια στο Charlie Hebdo και η μαζική δολοφονία της συντακτικής του ομάδας στόχευσαν την ελευθεροτυπία και την ελευθερία της έκφρασης. Η δολοφονία του Σαμιέλ Πατί χτυπάει το δημόσιο σχολείο, τη δημόσια εκπαίδευση της ελευθερίας, της ανεξιθρησκίας, της αμφισβήτησης. Η περίφημη γαλλική laïcité δεν είναι πια δεδομένη. Πολύ αργά και με μεγάλη καθυστέρηση η Γαλλία και η Ευρώπη ολόκληρη συνειδητοποιούν το τέλος της εποχής της «πολυπολιτισμικότητας».
Ο παράγοντας που άλλαξε τα πάντα, ήταν ο επεκτατικός ισλαμικός φονταμενταλισμός, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια κερδίζει δρόμο τον δρόμο, συνοικία τη συνοικία, θεσμό τον θεσμό, έδαφος εις βάρος του κοσμικού κράτους. Ο Μακρόν προωθεί εσπευσμένα νόμους για να αντιμετωπίσει τον «αυτονομισμό», τη δημιουργία δηλαδή ανεξέλεγκτων νησίδων στις οποίες δεν έχουν ισχύ οι ευρωπαϊκοί νόμοι του κράτους αλλά η εξουσία του ιμάμη. Απαγορεύει την κατ’ οίκον διδασκαλία που επέτρεπε σε δεκάδες χιλιάδες παιδιά να μην πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο, καταργεί τις ξεχωριστές ώρες στα δημόσια κολυμβητήρια και τα γεύματα χαλάλ, απαγορεύει τη χορήγηση πιστοποιητικών παρθενίας, παίρνει μέτρα κατά των αναγκαστικών γάμων και βάζει όρο τη θρησκευτική ουδετερότητα όχι μόνο στον δημόσιο τομέα αλλά και στις συνεργαζόμενες επιχειρήσεις με το δημόσιο. Και μόνο η απαρίθμηση αυτών των απαγορεύσεων μαρτυράει πόσο είχαν κυριαρχήσει στη ζωή της Γαλλίας.
Το μάθημα είναι πικρό για τους Γάλλους και για κάθε Ευρωπαίο. Απορροφημένη η Γαλλία στην προσπάθεια ενσωμάτωσης των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες, στην αντιμετώπιση του ρατσισμού, την αντίθεση στην ακροδεξιά προπαγάνδα της Λεπέν που τροφοδοτούσε την ξενοφοβία, δεν είδε έγκαιρα τον κίνδυνο της διείσδυσης του ισλαμικού φανατισμού.
Μικροπολιτικά παιχνίδια, ενοχές, πολιτική κατευνασμού, αδυναμία του κράτους να επιβάλει τον νόμο και οι πάντα «χρήσιμοι ηλίθιοι» που, στον μόνιμο πόλεμό τους εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, βλέπουν ως σύμμαχο κάθε εχθρό της ακόμα κι αν είναι η πιο βίαιη εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ.
Η πολυπολιτισμικότητα, από παράγων ανανέωσης της κοινωνίας, κατέληξε κοινοτισμός, πόλεις όπως το Παρίσι και οι Βρυξέλλες απέκτησαν περιοχές-αυτόνομα εδάφη με διαφορετικούς νόμους και εξουσίες, διαφορετικές ηθικές αξίες και κώδικες.
Στα σύγχρονα προβλήματα της υπονόμευσης του κοσμικού κράτους, της υποχώρησης των κατακτημένων με αίμα κοινωνικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, η κοινωνία απαντούσε με τη φρασεολογία του 1970: Είμαστε ακροδεξιοί, ρατσιστές, ξενόφοβοι, ή ευαίσθητοι, προοδευτικοί, no borders; Όπου οι δήθεν προοδευτικοί συντάσσονταν με τις πιο ακραίες μορφές καθυστέρησης, δικαιολογούσαν την απόσυρση των γυναικών πίσω από ένα ύφασμα, την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας ως αμαρτίας, την αποδοχή της βίας ως «δικαιολογημένης», αφού άλλωστε η αποικιοκρατία πριν 1-2 αιώνες και οι σταυροφορίες πριν 5, θα δίνουν πάντα άλλοθι σε όσους σαγηνεύονται από τον μεσαίωνα και τον αυταρχισμό της βίας. Δεν τους ενοχλούν οι μπούργκες, δεν τους νοιάζει αν οι gay ακτιβιστές δολοφονούνται από τις ταράτσες στο κενό, δεν τους ενοχλεί ο επιθετικός θρησκευτικός φανατισμός, αρκεί να είναι εναντίον της Δύσης.
Μέχρι σήμερα έχουν γίνει 15 συλλήψεις για τη δολοφονία του γάλλου καθηγητή. Όχι μόνο οι συνεργάτες του δολοφόνου αλλά και όλοι αυτοί που τις προηγούμενες μέρες με τη ρητορική του μίσους στα σόσιαλ μίντια τον παρουσίαζαν σαν ένα βλάσφημο τέρας, εχθρό του Ισλάμ που πρέπει να τιμωρηθεί. Αυτό τον καιρό επίσης διεξάγεται η δίκη της ομαδικής δολοφονίας στο Charlie Hebdo. Η οποία πέρα από τους φυσικούς αυτουργούς, που είναι νεκροί οι περισσότεροι, έχει μετατραπεί σε ένα «κατηγορώ» προς όλους εκείνους τους ηθικούς αυτουργούς που προετοίμαζαν το κλίμα. Τους δήθεν προοδευτικούς συνηγόρους του φονταμενταλισμού που κατηγορούσαν όποιον υπερασπιζόταν τις κοινωνικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα που έχει κατακτήσει η δύση, ως ρατσιστή και ισλαμόφοβο. Εξοντώνοντας κάθε προσωπικότητα που προσπαθούσε να αρθρώσει διάλογο με επιχειρήματα, αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο για τα δύο στρατόπεδα: τον ισλαμοφασισμό των τζιχαντιστών από τη μία και τον φασισμό του Εθνικού Μετώπου από την άλλη. Γιατί έτσι ονειρεύονται τον κόσμο, μάχη δύο στρατοπέδων και διαλέγουν απλώς το δικό τους.
Βλέπω κι εδώ πολλούς συγκινημένους τώρα με τον θάνατο του γάλλου καθηγητή. Κάποιοι από αυτούς πρωτοστατούσαν πριν λίγο καιρό στην καταδίκη συγγραφέων, δημοσιογράφων και εφημερίδων με την κατηγορία του «ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας». Με ναρκισσιστική ανευθυνότητα όξυναν συνεχώς τα επίθετα, «ξενόφοβη», «ρατσίστρια», «ισλαμοφοβική», «οπαδό της Λεπέν», και ζητούσαν την εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου. Για άρθρα σε εφημερίδες! Την ώρα που εμείς αποφεύγαμε ακόμα και να απαντήσουμε δημοσίως, αν ήταν δυνατόν, για να μη διαδίδονται οι κατηγορίες και τα ονόματα. Δημοσιολογούντες και δημοσιογράφοι, άνθρωποι δηλαδή που έχουν όλη την πληροφόρηση που υπάρχει, που ξέρουν ακόμα και τα ανείπωτα, αυτά που δεν πρέπει να λέγονται δημοσίως, άραγε δεν είχαν καν συναίσθηση σε πόσο επικίνδυνη θέση έβαζαν συνανθρώπους τους για να πουν τη γνώμη τους; Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό ότι η ευκολία τους να μοιράζουν επίθετα στο πληκτρολόγιο, οδηγούσε συνανθρώπους τους στον κίνδυνο, σε μια ζωή σε απόκρυψη, υπό προστασία, εκπατρισμένη; Τι θα έκαναν αν κάποιος τζιχαντιστής έπαιρνε τα λεγόμενά τους στα σοβαρά;
Σήμερα η Ευρώπη αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Οι προοδευτικοί άνθρωποι της ηπείρου υπερασπίζονται και τους μετανάστες και τις δημοκρατικές κοινωνίες τους και δεν δείχνουν καμία ανεκτικότητα στον σκοταδισμό και τη δογματική αδιαλλαξία της βίας από όπου κι αν προέρχεται.
Όταν η Ευρωπαία επίτροπος είπε ότι οφείλουμε να υπερασπιστούμε τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής», πολλοί την κατηγόρησαν. Μήπως είναι πολύ «αμερικανικό», μήπως είναι «ακροδεξιός» ο όρος; Έτσι κι αυτή διευκρίνισε τι πρέπει να υπερασπιστούμε: Τις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα περιλαμβανομένων των δικαιωμάτων προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες. Τις κοινωνίες μας οι οποίες είναι βασισμένες στον πλουραλισμό, την απουσία διακρίσεων, την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα.
Δεν ζούμε ακόμα στον 20ό αιώνα. Δεν είμαστε πια τα καλομαθημένα παιδιά της κυρίαρχης και πλούσιας Δύσης που είχαμε την πολυτέλεια να αμφισβητούμε το δικό μας «κατεστημένο». Το παιχνίδι τώρα παίζεται αλλού, ο πλούτος και η εξουσία μετακομίζουν ραγδαία. Η Ευρώπη της Δημοκρατίας, των κοινωνικών ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων, της ανεκτικότητας, βρίσκεται σε κίνδυνο. Στον καινούργιο, αυταρχικό κόσμο που εξαπλώνεται γύρω μας, απαγορεύεται η διαφωνία, τιμωρείται η βλασφημία. Όμως η ανοχή στην αμφισβήτηση και στην εικονοκλασία απελευθερώνει τη σκέψη και οδηγεί στο μέλλον. Οι ευρωπαϊκές αξίες χρειάζονται υπερασπιστές. Αν αυτό δεν το καταλάβουν οι προοδευτικοί του 20oύ αιώνα θα γίνουν οι συντηρητικοί του 21ου.
