Ο Αλέκσης χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και φώναξε «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΑ 12 ΝΑΥΤΙΚΑ ΜΙΛΙΑ».
Είναι φοβερό το πώς η γνώση μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους. Είναι φοβερό το πώς ένας άνθρωπος μπορεί, μόλις ενημερωθεί καταλλήλως, να κάνει στροφή 180 (με συριζαϊκές μονάδες μέτρησης 360) μοιρών και να μοιάζει άλλος άνθρωπος. Ενώ στην πραγματικότητα θα είναι ο ίδιος, απλώς ενημερωμένος.
Πάρτε για παράδειγμα τον Αλέκση. Μέχρι προσφάτως δεν ήξερε ότι η θάλασσα έχει σύνορα και μάλιστα έκανε και σχετική πλακίτσα με αυτό το ωραίο καφενόβιο και ελληνοπρεπές ύφος που έχει η πλακίτσα του Αλέκση. Η πλακίτσα όμως δεν τον εμπόδισε να ψάξει, να ρωτήσει, να ερευνήσει και τελικά να μάθει πως υπάρχουν θαλάσσια σύνορα. Μπορεί να μην έχουν φράχτες ή συρματοπλέγματα και να μην φαίνονται καθάρα στην υδρόγειο-φωτιστικό που έχει στο δωμάτιο του, αλλά υπάρχουν.
Και μόλις το έμαθε ποιος (Τούρκος) είδε τον Αλέκση και δεν τον φοβήθηκε.
Με το που σιγουρεύτηκε ότι και στη θάλασσα υπάρχουν σύνορα ο Αλέκσης χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και φώναξε «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΣΤΑ 12 ΝΑΥΤΙΚΑ ΜΙΛΙΑ». Ματαίως οι συνεργάτες του προσπαθούσαν να του εξηγήσουν πως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά και πως η εξωτερική πολιτική είναι λίγο πιο σύνθετη από τους τσακωμούς στη γειτονιά για την καλή θέση πάρκινγκ κάτω από τη σκιά της νερατζιάς. Εκείνος τραγουδώντας όλες τις πολεμικές επιτυχίες της Βέμπο έτρεξε στο Μοναστηράκι και αγόρασε μια στολή παραλλαγής και στρατιωτικά άρβυλα ενώ κάθε τόσο φώναζε «φέρτε μου έναν Τούρκο να τονε σκίσω».
Ήταν τέτοιο το πατριωτικό του πάθος που θα έκανε και τους ήρωες του αλβανικού έπους να δακρύσουν. Ελλείψει ηρώων και δακρύων αυτό που ένιωσαν όσοι τον έβλεπαν ήταν μια γνήσια απορία για το τι είχε απογίνει ο ανέμελος πρωθυπουργός που αγνοούσε τα θαλάσσια σύνορα, ονειρευόταν ανοιχτά αυτά της στεριάς και κάθε τόσο τραγουδούσε «αν όλα τα παιδιά της Γης πιάναν γερά τα χέρια, κορίτσια και αγόρια στη σειρα, ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ». Και η απορία τους συνοδευόταν από έκπληξη γι’ αυτόν τον γαλανόλευκο Τζον Ράμπο που μοιάζει να μην κωλώνει πουθενά.
Κάποιοι κακόπιστοι ισχυρίζονται ότι αυτοί οι παλικαρισμοί δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μια παράσταση πανικού από έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ψαρέψει πελατεία από παντού κι αυτήν την εβδομάδα αποφάσισε να πουλήσει σκληρό πατριωτισμό. Ισχυρίζονται αυτοί οι κακόπιστοι ότι πανικόβλητος από όλες τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν το κόμμα του πολύ πίσω από το κυβερνών και τον ίδιο πιο ακατάλληλο και από τον κανένα για τη θέση του πρωθυπουργού, ο Αλέκσης πάει απελπισμένος πέρα δώθε. Μια αριστερά μια δεξιά και μετά πάλι αριστερά κοκ αφού ο χώρος του κέντρου είναι κατειλημμένος από τον Μητσοτάκη που όσο να’ναι είναι ο φυσικός του χώρος. Το αποτέλεσμα αυτού του πέρα δώθε είναι ο Αλέκσης να εμφανίζεται εντελώς ανερμάτιστος και τελικά να χάνει συνεχώς πελατεία με τον ίδιο τρόπο που θα έχανε πελατεία ένα μαγαζί για βίγκαν που θα αποφάσιζε να πουλάει και μοσχαρίσιες μπριζόλες. Αλλά αυτά έχει ο πανικός που είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Κάποιοι άλλοι, απάτριδες (που θα έλεγε και η συντρόφισσα Τζάκρη... αν και πιο πιθανό να τους έλεγε απατρίδες) ισχυρίζονται πως με τους πολιτικούς συμβαίνει κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει και με τους απλούς πολίτες. Όπως στους απλούς πολίτες η πιθανότητα σκληρής στάσης στα εθνικά είναι αντιστρόφως ανάλογη της πιθανότητας στράτευσης, έτσι και στους πολιτικούς η στάση γίνεται σκληρότερη όσο ο πολιτικός είναι μακριά από την πιθανότητα να πάρει κάποια κρίσιμη απόφαση. Κοινώς, όσο πιο φτηνά τα λόγια, τόσο πιο πολλά.
Φυσικά εγω διαχωρίζω τη θέση μου και από τις δύο αυτές «απόψεις» που προέρχονται από τα πιο σκοτεινά ντόπια και ξένα κέντρα συμφερόντων και λήψης αποφάσεων και δήλωνω σίγουρος πως το εθνικοπατριωτικό πάθος του Αλέκση είναι πέρα για πέρα γνήσιο κι ας απέχει o ίδιος πολύ και από την πιθανότητα στράτευσης και από την πιθανότητα λήψης κάποιας κρίσιμης απόφασης. Είμαι βέβαιος πως ο ηγέτης της ελληνικής αριστεράς μόλις έμαθε πως οι χώρες που βρέχονται από θάλασσα έχουν και υδάτινα σύνορα, αναθεώρησε τη μέχρι τώρα στάση του και κυριεύτηκε από έναν γνήσιο εθνικοπατριωτικό φανατισμό που μπορεί να μην του προσφέρει τίποτα (αυτό με τους βίγκαν και τη μπριζόλα που λέγαμε) αλλά σίγουρα θα μας διασκεδάσει. Και μπράβο του και με τη νίκη.
6°
