Η καταδίκη και η βαριά ποινή δεν θα σημαίνουν μόνο την τιμωρία των ενόχων στη δίκη της Χρυσής Αυγής αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η ετυμηγορία των δικαστών στη δίκη των μελών της Χρυσής Αυγής. Θέλω πολύ να κηρυχθούν ένοχοι και οι ποινές τους να είναι οι βαρύτερες δυνατές. Βέβαια, οι νομοθέτες έχουν φροντίσει να είναι εύκολο ακόμα και για τους χειρότερους εγκληματίες να αποφυλακίζονται μετά από λίγα (σε σχέση με τις ποινές τους) χρόνια στη φυλακή, αλλά πάντοτε μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αλλαγή των σχετικών νόμων προς το φιλικότερο για την κοινωνία και όχι για το έγκλημα.
Η καταδίκη και η βαριά ποινή δεν θα σημαίνουν μόνο την τιμωρία των ενόχων. Κατά την ταπεινή μου (λέμε τώρα) άποψη, ειδικά σε αυτή τη δίκη, η τιμωρητική διάσταση είναι η λιγότερο σημαντική. Πολύ πιο σημαντικό μου φαίνεται το μήνυμα της μηδενικής ανοχής σε ανθρώπους που εκπροσωπούν ό,τι πιο σκοτεινό έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στην Ιστορία της. Και υπό αυτήν την έννοια όποια κι αν είναι η ετυμηγορία του δικαστηρίου τα μέλη της Χρυσής Αυγής δεν είναι αθώοι. Δεν μπορεί να είναι αθώοι.
Όχι μόνο αυτοί που δικάζονται τα τελευταία 7 χρόνια, αλλά και κάθε μέλος της Χρυσής Αυγής, κάθε στέλεχος και κάθε υποστηρικτής αυτής της εθνικοσοσιαλιστικής σαπίλας που αναδείχθηκε στον αντιμνημονιακό «αγώνα» και τις πλατείες της αγανάκτησης και η βρώμα της (ελέω εκλογικού νόμου) έφτασε μέχρι και τη Βουλή.
Φίλες, φίλοι και υπόλοιποι το σύνθημα «δεν είναι αθώοι» είναι απολύτως σωστό. Αρκεί φυσικά να μην ασπάζεστε κάποια παραλλαγή της Βουλγαράκειας αντίληψης για το νόμιμο και ηθικό η οποια θα υποστηρίζει ότι όποιος δεν καταδικάζεται είναι και αθώα περιστερά.
Προφανώς όποιος δεν καταδικάζεται είναι αθώος νομικά. Είμαστε μεγάλα παιδιά και δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο εξηγώντας τα αυτονόητα και τα λυμένα. Όμως η έννοια της αθωότητας (άρα και της ενοχής) ξεπερνάει τα όρια του ποινικού κώδικα. Ένα «αθώο παιδί» δεν είναι ένα παιδί που δικάστηκε και αθωώθηκε και ένας «ένοχος» μπορεί να μην έχει περάσει ποτέ την πύλη δικαστηρίου.
Προφανώς (και ευτυχώς) τα δικαστήρια είναι τα μόνα αρμόδια να επιβάλουν φυσική τιμωρία, αλλά η άποψη μας για την αθωότητα ή την ενοχή αναπόφευκτα τα υπερβαίνει καθώς έχει και μια διάσταση ηθική (συγγνώμη Γιώργο Βουλγαράκη).
Υπό αυτήν την έννοια ένας υπερασπιστής της παιδοφιλίας μπορεί ποτέ να μην καταδικαστεί ως παιδόφιλος, αλλά αθώος δεν είναι. Το ίδιο και κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υφίσταται βιασμός καθώς κάθε γυναίκα είναι υποχρεωμένη να ικανοποποιεί τις σεξουαλικές ορέξεις κάθε άντρα. Μπορεί να μην οδηγηθεί στο δικαστήριο, αλλά αθώο κανείς δεν μπορεί να τον πει.
Αντιστοίχως ένας ναζί δεν είναι ποτέ αθώος, ακόμα κι αν δεν έχει πειράξει ούτε μύγα (παρότι ως ναζί είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει βασανίσει οποιοδήποτε έμβιο ον βρίσκει στο δρόμο του και καταλαβαίνει ότι είναι πιο αδύνατο από αυτόν).
Το καταλαβαίνω ότι είναι κουραστικό για τους περισσότερους, αλλά επειδή υπάρχουν και άνθρωποι με δυσκολία κατανόησης κειμένου (οι οποίοι δυστυχώς έχουν τη δυνατότητα σχολιασμού) το ξαναλέω: δεν μιλάω για την «αθωότητα» και την «ενοχή» έτσι όπως περιγράφονται στον ποινικό κώδικα. Και πολύ περισσότερο δεν μιλάω για ενοχή που απαιτεί κάποιου τύπου αυτοδικία. Όποιος έχει τέτοιες (σχεδόν ναζιστικές θα τις έλεγε κανείς) ιδέες στο κεφάλι του καλύτερα να σταματήσει να διαβάζει και να βρει κάποιο βιβλίο με πολλές εικόνες που θα καταλαβαίνει καλύτερα.
Ένας ναζί, λοιπόν, μπορεί να μην είναι ένοχος νομικά, αλλά είναι ένοχος ηθικά. Μπορεί να μην πρέπει να του επιβληθεί καμία τιμωρία, αλλά η κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά τι αντιπροσωπεύει.
Η κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως όταν μιλάμε για ναζισμό μιλάμε για μια ιδεολογία τόσο εγκληματική ώστε το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μερικές δεκάδες εκατομμύρια νεκροί και το μεγαλύτερο και πιο αποτρόπαιο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας: το Ολοκαύτωμα. Η κοινωνία δεν πρέπει να ξεχνά πως ο ναζισμός δεν υπήρξε ποτέ τίποτα περισσότερο από ένας εφιάλτης, ένα σκοτάδι το οποίο ποτέ, ούτε για μια στιγμή, ούτε στα ψέματα, δεν διαπέρασε μια, έστω και ασθενική, αχτίδα φωτός. Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του ήταν μίσος και βία και ρατσισμός και θάνατος και τίποτα περισσότερο.
Πώς λοιπόν μπορεί να είναι αθώος ο υπηρέτης μιας τέτοιας ιδεολογίας; Πώς μπορεί να είναι αθώος κάποιος που υπηρετεί και χειροκροτά το μίσος, τη βία, τον ρατσισμό, τον θάνατο και τίποτα περισσότερο;
Η απάντηση είναι μάλλον απλή: Δεν μπορεί να είναι αθώος.
Τουλάχιστον όχι ηθικά. Και μπορεί να μην του επιβληθεί καμία νομική τιμωρία, αλλά η τιμωρία που μπορεί και πρέπει να επιβάλει η κοινωνία σε κάθε μέλος της Χρυσής Αυγής είναι μια και απολύτως απαραίτητη: απαξίωση και χλεύη. Απαξίωση και χλεύη που συνοδεύονται από μνήμη. Και φυσικά συνειδητοποίηση του ότι πολλά μπορεί να είναι τα στραβά του κόσμου, πολλές μπορεί να είναι οι απειλές και οι κίνδυνοι, αλλά τίποτα δεν είναι τόσο εφιαλτικό και σκοτεινό, τίποτα δεν είναι τόσο ταυτισμένο με τον θάνατο, όσο η σβαστικά. Και όσοι την χειροκροτούν. Και αντίο τους.
Υ.Γ. Με την «απλή, απλούστατη και άδολη αναλογική» οι ναζί θα ήταν και σήμερα στο κοινοβούλιο.
