Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο μαζική έκφραση της λαϊκοδεξιάς αισθητικής
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο γίνεται φανερό σε όλο και περισσότερους ότι η συνεργασία του Αλέκση με τον Πάνο και η τοποθέτηση της Ραχήλ της Μακρή στα ψηφοδέλτια μόνο ευκαιριακή και εξαναγκαστική από τις περιστάσεις δεν ήταν. Στην πραγματικότητα ήταν μια ιδιαιτέρως εύκολη επιλογή γιατί τίποτα δεν είναι πιο κοντά στη σκέψη και την αισθητική του ηγέτη της ελληνικής αριστεράς από τη λαϊκή δεξιά και τη γραφική ακροδεξιά.
Προφανώς λαϊκή δεξιά και αριστερά έχουν, έτσι κι αλλιώς, πολλά κοινά. Αλλά μέχρι τον Αλέκση υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά, τουλάχιστον σε θέματα αισθητικής. Ο κοινές τους απόψεις κατάφερναν να ξεχωρίζουν καθώς η αριστερά μπορεί συχνά να έλεγε τα ίδια πράγματα με τη λαϊκή δεξιά, αλλά το έκανε με έναν τρόπο που δεν έφερνε στον νου κοιλαρά θαμώνα συνοικιακού καφενείου που καθαρίζει το αυτί του με το μακρύ νύχι του μικρού δαχτύλου.
Αυτές οι διαφοροποιήσεις τελείωσαν με τον Αλέκση και τώρα πια, 5 χρόνια μετά την επισημοποίηση της σχέσης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο μαζική έκφραση της λαϊκοδεξιάς αισθητικής.
Η κυρίαρχη γραμμή εκφράζεται από τον σύντροφο Πολάκη. Τον άνθρωπο που κάνει τα τουίτ του Καμμένου να μοιάζουν (σχεδόν) σοβαρά. Κεφαλαία, σημεία στίξης ό,τι να 'ναι, τσαμπουκάς και γενικώς ακριβώς το ίδιο ύφος (και άρα ήθος) που μπορείς να βρεις σε οποιαδήποτε ανάρτηση ενός ψηφοφόρου του Βελόπουλου.
Με αυτό το ύφος (και άρα ήθος) ο σύντροφος Πολάκης δεν επιτίθεται μόνο στους αντιπάλους (δηλαδή σε όλους όσους δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και στους ίδιους τους συντρόφους που παρεκκλίνουν από τη γραμμή του Αλέκση.
Προσφάτως ο (στην πραγματικότητα πολύ πιο ακραίος πολιτικά) σύντροφος Τσακαλώτος αμφισβήτησε την αναγκαιότητα της χρήσης της λέξης «απατεώνες» από τον Αλέκση και η απάντηση που έλαβε από τον Πολάκη ήταν αυτή:
Σαν να μην έφτανε το μάλωμα από τον Πολάκη, ήρθε και το μάλωμα από την αδερφή του Αλέκση, τη Ζανέτ (κάθε φορά που διαβάζω αυτό το όνομα σκέφτομαι τη μαντάμ Σουσού), το οποίο είχε ακριβώς το ίδιο ύφος (και άρα ήθος):
Κεφαλαία και σημεία στίξης τρεις λαλούν και δυο χορεύουν... ο παράδεισος του λαϊκοδεξιού και του γραφικού ακροδεξιού. Συγκρίνετε το ύφος (και άρα το ήθος) αυτής της ανάρτηση με τις αναρτήσεις τις Ραχήλ της Μακρή ή της Ιωάννας Κουσκούση (της νέας Ελένης Λουκά δηλαδή) και θα διαπιστώσετε ότι θα μπορούσαν άνετα να είχαν γίνει από τον ίδιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που ψηφίζει Βελόπουλο, πιστεύει ότι μας ψεκάζουν και ενημερώνεται από τον Στέφανο τον Χίο.
Και βέβαια αυτή η ομοιότητα του ύφους (και άρα του ήθους) με τη λαϊκή δεξιά και τη γραφική ακροδεξιά δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο πολύ ώστε μια βουλευτής του, η συντρόφισσα Θεοδώρα Τζάκρη, να φτάσει σε σημείο να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη ως «απάτριδα και διεθνιστή» (πιστή στη συριζαϊκή παράδοση μάλιστα είπε «ο απάτρις» και είμαι σίγουρος πως, αν το έγραφε, θα το έγραφε «απάτρης»).
Φυσικά οι πιο παλιοί σύντροφοι πήγαν να τη μαζέψουν, αλλά νομίζω πως πια είναι αργά για οποιοδήποτε μάζεμα. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, το μεγαλύτερο κόμμα της ελληνικής αριστεράς, μοιάζει τόσο πολύ στο ύφος (και άρα το ήθος) της λαϊκής δεξιάς και της γραφικής ακροδεξιάς, αργά ή γρήγορα θα μοιάσει μαζί της και σε όλα τα άλλα. Και μπράβο του.
5°
