Να βοηθήσουμε τον Κουμουτσάκο

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι που με διαβάζετε τακτικά θα ξέρετε ότι στο «και μπράβο τους» σπανίως λέω καλά λόγια και ακόμα σπανιότερα ζητώ βοήθεια για κάποιον συμπολίτη που το έχει ανάγκη. Επιτρέψτε μου σήμερα να κάνω μια εξαίρεση για τον Γιώργη τον Κουμουτσάκο. Μια εξαίρεση η οποία οφείλεται αφ’ ενός στο ότι ο αναπληρωτής υπουργός Κουμουτσάκος είναι ένας από τους ανθρώπους που με τη δράση τους εμπλουτίζουν τη στήλη και αφ’ ετέρου επειδή η κατάσταση του μοιάζει να είναι πραγματικά σοβαρή.

Το πρώτο δείγμα του ότι κάτι μπορεί να μην πηγαίνει καλά (μιλάω πάντα για εμάς που δεν γνωρίζουμε τον υπουργό) ήταν το τουίτ με το οποίο απάντησε στο κράξιμο για την κάπως επιπόλαια ενέργειά του να κατέβει μέχρι το Νέο Ψυχικό για να μεταλάβει. Σε περίπτωση που δεν το έχετε απολαύσει είναι αυτό:

Δεν χρειάζεται κανένας να είναι ιδιαιτέρως παρατηρητικός για να διαπιστώσει πως με αυτό το τουίτ ο αναπληρωτής υπουργός κάνει κάτι κάπως ασυνήθιστο: διαχωρίζει τη θέση του από τον εαυτό του ζητώντας από τους πολίτες να μη γίνουν σαν τα μούτρα του.

Προφανώς στην αρχή βρήκα περίεργη αυτή την αποστασιοποίηση, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι άλλος ένας πολιτικάντικος ελιγμός. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ειλικρινής μετάνοια. Άλλωστε, συχνά κάνουμε λάθη τα οποία μπορεί να μας στοιχίζουν, αλλά μας χαρίζουν πείρα χάρη στην οποία μπορούμε να δώσουμε συμβουλές αποφυγής.

Όμως, χτες διάβασα στη στήλη «Στιγμές» του Γιώργου του Παπαχρήστου στα Νέα κάποια λόγια που όχι απλώς αποδίδουν τη σκέψη του Γιώργη του Κουμουτσάκου, αλλά είναι και μέσα σε εισαγωγικά. Λόγια τα οποία δεν έχουν διαψευστεί (αν και πάντα μπορεί ο αναπληρωτής υπουργός να διαχωρίζει τη θέση του από τα λεγόμενα του). 

Πιο συγκεκριμένα ο ευσεβής πολιτικός φέρεται να είπε: «εκείνη την ημέρα είχα τα γενέθλιά μου. Όπως κάθε χρόνο, πλην των άλλων, εκκλησιάζομαι. Στη μισή και πλέον ώρα που βρισκόμουν στην εκκλησία φορούσα κανονικά τη μάσκα μου. Όταν άρχισε η θεία κοινωνία από τρεις ιερείς, εμφανίστηκε ένας εξ αυτών μπροστά μου. Μου έτεινε το δισκοπότηρο, και αυθόρμητα κοινώνησα. Δεν γνώριζα καν ότι υπήρχε κάποιος που με φωτογράφιζε, και μάλιστα ότι θα κοινοποιούσε αυτή τη φωτογραφία μέσω του romfea.gr στον υπόλοιπο Τύπο. Λυπάμαι για το τι θόρυβος προκλήθηκε, αλλά επαναλαμβάνω ήταν εντελώς τυχαίο όλο αυτό από μέρους μου»

Δηλαδή με λίγα λόγια ο Γιώργης ο Κουμουτσάκος ισχυρίζεται ότι εκεί που καθόταν ήρεμος και ανυποψίαστος, ξαφνικά πετιέται μπροστά του ένας παπάς, ο οποίος εκμεταλλευόμενος τον εφησυχασμό του υπουργού σχεδόν τον ανάγκασε να μεταλάβει ( κι ευτυχώς που ήταν παπάς με μετάληψη... ποιος ξέρει τι μπορεί να συνέβαινε στον καημένο τον Κουμουτσάκο αν ξαφνικά εμφανιζόταν μπροστά του κάποιος συμπολίτης με πολύ χειρότερες διαθέσεις;).

Κι εδώ είναι που, νομίζω, πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε. Γιατί με αυτές τις κουβέντες ο αναπληρωτής υπουργός μοιάζει όχι απλώς να διαχωρίζει τη θέση του από τον εαυτό του αλλά να τα έχει εντελώς χαμένα.

Στο αρχικό του τουίτ μας ενημερώνει ότι πήγε στο ναό για να κοινωνήσει. Με την εκμυστήρευση του μαθαίνουμε πως δεν είχε τέτοια πρόθεση.

Στη συνέχεια μιλάει για έναν ιερέα που πετάχτηκε μπροστά του, ενώ στη φωτογραφία βλέπουμε καθαρά δυο ιερείς και τον Κουμουτσάκο, εντελώς προετοιμασμένο, να κοινωνεί κρατώντας τη μάσκα του σαν δικυκλιστής που έχει περασμένο το κράνος στον αγκώνα.

Και καταλήγει πως όλο αυτό ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Δηλαδή, ισχυρίζεται ότι εκεί που εκκλησιαζόταν με όλους τους κανόνες, βρέθηκε χωρίς να το καταλαβαίνει να κοινωνεί.

Ομολογώ ότι από την εποχή που ο τραγουδιστής Πασχάλης περιέγραφε την απιστία του ως «ατυχές περιστατικό» είχα να διαβάσω για κάποιον που περιγράφει ως τυχαίες τις πράξεις του και πραγματικά ανησυχώ για τον αναπληρωτή υπουργό Κουμουτσάκο.

Προφανώς αρνούμαι να πιστέψω ότι προσπαθεί να τα μπαλώσει με παραμύθια και το μόνο που καταφέρνει είναι να τα κάνει σαλάτα. Κι επειδή αρνούμαι να πιστέψω πως προσπαθεί (με ξεχωριστή αποτυχία) να μας δουλέψει, πιστεύω ότι είναι ειλικρινής. Αν όμως είναι ειλικρινής τότε είναι φανερό πως ο άνθρωπος έχει το ακαταλόγιστο και χρειάζεται τη βοήθεια μας.

Δεν ξέρω ποια μορφή πρέπει να έχει αυτή η βοήθεια, αλλά ξέρω πως πρέπει ο καθένας να τη δώσει όπως μπορεί. Και πρώτος από όλους ο πρωθυπουργός που νομίζω πως δεν μπορεί να αφήσει να διαχειρίζεται το μεταναστευτικό ένας άνθρωπος που μεταλαμβάνει όλως τυχαίως και μόνο επειδή τον αιφνιδιάζει ένας ιερέας που στην πραγματικότητα ήταν δύο. Και μπράβο του.