Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος σχολιάζει την τοποθέτηση του Δημήτρη Τζανακόπουλου ως γραμματέα και του Νάσου Ηλιόπουλου ως εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ
Σε δύο πρόσωπα, τον Δημήτρη Τζανακόπουλο και τον Νάσο Ηλιόπουλο, επικεντρώθηκαν οι πολυσυζητημένες αλλαγές που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος ανέλαβε γραμματέας και ο δεύτερος εκπρόσωπος τύπου. Τα πρόσωπα στην πολιτική έχουν αξία, όχι μόνο επειδή είναι φορείς ιδεών, αλλά και για τα φορτία που κουβαλούν, τα μηνύματα που περνούν, τον συμβολισμό που εκπέμπουν.
Αμφότεροι προέρχονται από τη Νεολαία του Συνασπισμού, έχοντας διατελέσει γραμματείς της Οργάνωσης. Στα χνάρια του Αλέξη, θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς βλέποντας λίγο μακριά.
Σε ανθρώπινο επίπεδο είναι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ωστόσο σε πολιτικό επίπεδο είναι σχεδόν σαν δίδυμες προσωπικότητες. Με την έννοια ότι εκφράζουν ή εκπροσωπούν τον (ίδιο) ΣΥΡΙΖΑ.
Συχνά ακούγεται η κριτική ότι ο Αλέξης Τσίπρας γυρίζει το κόμμα στο μικρό 3%. Τίποτα ψευδέστερο. Ο μικρός Συνασπισμός, ανεξάρτητα από τα λάθη του στα περισσότερα θέματα και πριν τον πάρει η κατηφόρα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε, αν μην τι άλλο, έναν πολιτικό πολιτισμό που αναγνωριζόταν από όλες τις δυνάμεις.
Στο εσωτερικό του γινόταν αυθεντικός ιδεολογικός διάλογος και μέσα από τη διαφορετικότητα έβγαιναν προς τα έξω απόψεις που συχνά ήταν τολμηρές και πήγαν πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα. Στην εξωτερική πολιτική, στα ευρωπαϊκά ζητήματα και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα θεσμικά θέματα, στον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, στις σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους κ.λπ.
Επαναλαμβάνω, πριν τον πάρει η κατηφόρα του ΣΥΡΙΖΑ και επέλθει η μετάλλαξή του σε κόμμα του σωρού που χωρά τους πάντες.
Οι κύριοι Τζανακόπουλος και Ηλιόπουλος ήταν (πολιτικά) πολέμιοι του Συνασπισμού ως κόμμα που είχε στον πυρήνα του τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Ξόρκιζαν οτιδήποτε συσχετιζόταν με τον Κύρκο, τον Γιάνναρο ή τον Παπαγιαννάκη. Είναι δύο (έμπειρα πλέον) πολιτικά στελέχη που γαλουχήθηκαν την περίοδο της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, που γοητεύτηκαν από τα κινήματα της αμφισβήτησης της Ευρώπης, που διαδήλωσαν κατά της (λεγόμενης) παγκοσμιοποίησης, που συμμετείχαν στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ.
Που ανδρώθηκαν, δηλαδή, πολιτικά την περίοδο που ο Συνασπισμός σταδιακά μεταλλασσόταν σε… ριζισπαστικό κόμμα, που εγκατέλειπε πλήρως τον μεταρρυθμιστικό δρόμο, που άκουγε Ευρώπη και έβγαζε φλύκταινες, που υιοθετούσε μια λαϊκιστική ρητορική. Την εποχή που το κόμμα άλλαζε όχι μόνο γλώσσα αλλά και ύφος. Για να μπορεί εν τοις πράγμασι να υποδεχτεί κάθε καρυδιάς καρύδι, όπως φάνηκε με τη μεταφορά του βαθέως ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά συνέπεια, στον ΣΥΡΙΖΑ της απλουστευτικής ευκολίας δεν θα μπορούσαν να βρεθούν ιδανικότερα πρόσωπα για να εκφράσουν αυτό που εκπροσωπεί στην πραγματικότητα το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Και ταυτόχρονα, η τοποθέτησή τους είναι η καλύτερη (έμμεση) ομολογία του κ. Τσίπρα πως ουδόλως ενδιαφέρεται για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Οι επιλογές του σηματοδοτούν το τέλος κάθε συζήτησης με τη σοσιαλδημοκρατία και την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά. Με αυτή την έννοια, ίσως μιλάμε για δυο πολύ «τίμιες» επιλογές…
20°
