Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου εξηγεί γιατί χρειάζεται μια επανάσταση σε όλους τους τομείς που κρίνουν την πορεία προς τον εκσυγχρονισμό, την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Αν έφερε και κάτι «θετικό» ο κορωνοϊός είναι πως απέδειξε ότι τα όρια της αμορφωσιάς, της παραπληροφόρησης και του λαϊκισμού είναι απεριόριστα, ακόμα κι όταν πρόκειται για την προστασία της δημόσιας υγείας. Τα «κινήματα» κατά της νέας τεχνολογίας ή κατά της μάσκας και οι συνωμοσιολογικές θεωρίες περί «κατασκευασμένου» ή «μη υπαρκτού» ιού καθώς και αόρατων μαζικών ψεκασμών οδηγούν την κοινωνία στην καθυστέρηση και τον αναχρονισμό.
Το καμπανάκι της συνομωσιολογίας και του λαϊκισμού είχε χτυπήσει βέβαια ήδη εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας. Η πρόσφατη βαθιά οικονομική κρίση ήταν ένα σκληρό μάθημα που μάλλον δεν δίδαξε πολλούς. Οι βολικές θεωρίες ότι «οι ξένοι φταίνε για όλα» και ότι «τα μνημόνια έφεραν την κρίση» οδήγησαν σε πολιτικές επιλογές που πληρώσαμε πολύ ακριβά. Έβαλαν τους ρατσιστές νεοναζί μέσα στη Βουλή, ώσπου αποκαλύφτηκε πλήρως η εγκληματική τους φύση και έφεραν την «Πρώτη Φορά Αριστερά» στην εξουσία, ώσπου αποκαλύφτηκε ότι επρόκειτο για μια καλοστημένη «αυταπάτη».
Όταν η οικονομία επιβαρυνόταν με το δυσβάστακτο κόστος ελλειμματικών οργανισμών και εταιρειών του δημοσίου, του πελατειακού κράτους δηλαδή, όταν τα συνταξιοδοτικά όρια έπεφταν στα 51 χρόνια ή και πιο κάτω, όταν η κοινωνία ακύρωνε το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, ελάχιστοι έκρουαν τότε τον κώδωνα του κινδύνου. Η πλειοψηφία των πολιτών προτιμούσε να ζει με την αυτάρεσκη ικανοποίηση ότι «ο λαός έφαγε επιτέλους ψωμάκι» κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα, ότι δηλαδή το ψωμάκι αυτό ήταν δανεικό από τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ρότα όσο οι οπισθοδρομικές αντιλήψεις και νοοτροπίες εξακολουθούν να επηρεάζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη. Οι συνωμοσιολογικές θεωρίες δεν αντιμετωπίζονται μόνο - και κυρίως - με μέτρα, όσο επώδυνα και αν είναι. Αντίθετα, μπορούν να δημιουργηθούν καταστάσεις που διευκολύνουν το έργο των λαϊκιστών, οδηγώντας ακόμα και στην ηρωοποίησή τους.
Είναι καιρός, οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της κοινής λογικής να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η σημερινή κατάσταση για το μέλλον της χώρας και να επαναστατήσουν, να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση των μεταρρυθμίσεων που καθυστερούν συνειδητά επί δεκαετίες για να μην θίξουν τα «κεκτημένα» του λαϊκισμού. Χρειάζεται μια επανάσταση σε όλους τους τομείς που κρίνουν την πορεία προς τον εκσυγχρονισμό, την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Η πρώτη επανάσταση επιβάλλεται να γίνει στον χώρο της παιδείας. Πώς να μη γράψουν κάτω από τη βάση στην έκθεση, οι περισσότεροι εξεταζόμενοι στις φετινές πανελλήνιες, όταν το θέμα ήταν σχεδόν «άγνωστο» αφού αφορούσε τον ελεύθερο χρόνο τους και τη λογοτεχνία. Χρειάζονται σύγχρονα σχολικά προγράμματα και ύλη προσαρμοσμένη στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις τις 4ης βιομηχανικής επανάστασης, απαλλαγμένη από «ανάδελφες» ιδεοληψίες. Και χρειάζονται ακόμη, υποδομές και περιβάλλον διδασκαλίας ικανό να εμπνεύσει και να προτρέψει τα παιδιά στη μόρφωση.
Επανάσταση πρέπει να γίνει και στον τομέα της αξιολόγησης και αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού. Αξιολόγηση διαφανή και αξιοκρατική με μετρήσιμα παραγωγικά κριτήρια και όχι πελατειακές ή συντεχνιακές σκοπιμότητες. Η ισοπέδωση προς τα κάτω και η θεωρία της «ρετσινιάς της αριστείας» πρέπει να καταδικαστούν οριστικά στη συνείδηση των ανθρώπων που πασχίζουν να μορφωθούν, να διακριθούν και να προκόψουν στη ζωή τους.
Αυτές και άλλες μικρότερες ή μεγαλύτερες επαναστάσεις προϋποθέτουν την καθολική επανάσταση των δυνάμεων της κοινής λογικής στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει παραίτηση από τις διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές θέσεις που αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητες των κομμάτων. Όταν όμως ο λαϊκισμός αμφισβητεί και απειλεί την ουσία της Δημοκρατίας, η μετωπική συσπείρωση των δυνάμεων της κοινής λογικής οφείλει να προστατέψει τους θεσμούς και να προωθήσει τις αναγκαίες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν τη νέα πορεία της χώρας στη σύγχρονη εποχή.
9°
