Η Τουρκία στον αστερισμό του θεοκρατικού Ιράν

Η προσευχή της 24ης Ιουλίου, ημέρα Παρασκευή, ανήμερα της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης, στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν σαν όλες τις άλλες προσευχές που εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνοι απηύθυναν στον Θεό του Ισλάμ την ίδια ημέρα. Το «τάμα» των Τούρκων Ισλαμιστών από την εποχή ακόμη που ο νεαρός Ταγίπ Ερντογάν ήταν αρχηγός της νεολαίας του Ισλαμιστικού Κόμματος του Ερμπακάν, αφορούσε περισσότερο μία άλλη διάσταση η οποία, ως συνήθως, περνά απαρατήρητη αν και εξελίσσεται εντός του πολιτικού οπτικού πεδίου των δυτικών παρατηρητών.

Η Τουρκία την Παρασκευή, στις 24 Ιουλίου το μεσημέρι, έλαβε το χρίσμα, εμβαπτίστηκε στην σύγχρονη μορφή των ισλαμιστικών κοινωνιών, μιμούμενη το γειτονικό Ιράν μετά από τριάντα χρόνια αναμονής. Η Περσία είναι βέβαια Σιιτική ενώ στην Τουρκία κυριαρχούν οι Σουνίτες. Οι διαφορές σε δογματικό επίπεδο είναι σημαντικότατες, τόσο που τα δύο δόγματα του Ισλάμ να βρίσκονται αιώνες τώρα σε εμπόλεμη κατάσταση. Πλην όμως αυτήν την ώρα δεν επιχειρείται μία θεολογικού τύπου αξιολόγηση ούτε μία ανάλυση της δογματικής δομής των ισλαμικών εκδοχών. Επιχειρείται μία συγκριτική παράθεση δύο εικόνων. Εκείνης της  θριαμβευτικής επιστροφής του Ιμάμη Αγιατολάχ Χομεϊνί από το Παρίσι στην Τεχεράνη μετά την βίαια ανατροπή του καθεστώτος του Σάχη της Περσίας και εκείνης με τους δεκάδες, ενδεχομένως και εκατοντάδες χιλιάδες, τούρκους ισλαμιστές να κραυγάζουν «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» διαδηλώνοντας στα σοκάκια του Φατίχ στην Παλαιά Κωνσταντινούπολη, αποχωρώντας από την Αγία Σοφία. Το βίντεο που ακολουθεί είναι τόσο χαρακτηριστικό όσο και περιγραφικό ως προς την διάθεση και τις προθέσεις εκείνων που συγκεντρώθηκαν και προσευχήθηκαν μπροστά από τον Ναό που έκτισε ο Ιουστινιανός.

Ήταν ένα comeback εκείνης της «Βαθιάς Τουρκίας» την οποία επιχείρησε να συνθλίψει και να εκριζώσει ο Κεμάλ Ατατούρκ αλλά που ποτέ και κανείς δεν το κατάφερε. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με το Ιράν. Η ανθρωπότητα ολόκληρη, η Δύση στο σύνολό της, έμειναν με το στόμα ανοικτό μπροστά στην ισλαμιστική διάσταση που έλαβε από την μία στιγμή στην άλλη η πολιτική ανατροπή στην Τεχεράνη. Ενδεχομένως θα έπρεπε η Δύση στο σύνολό της αλλά και οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου να αντιληφθούν εγκαίρως πώς στην Τουρκία, ημέρα με την ημέρα οικοδομείται μία θεοκρατική κοινωνία μόνον που αντί για Αγιατολάδες τα σκήπτρα του ισλαμισμού καλά κρατεί ένας πολιτικός. Ο Ταγίπ Ερντογάν, την Παρασκευή 24 Ιουλίου, αφού έθαψε ακήδευτη τη μεταρρύθμιση του Κεμάλ Ατατούρκ, πέταξε το γάντι στην Ιστορία υπενθυμίζοντας πώς το Ισλάμ είναι εδώ, κυρίαρχο και πολιτικά πανέτοιμο να διαχειριστεί όσα (κατά τον Ταγίπ Ερντογάν) η ιστορία του οφείλει. Διότι ο πρώην κουλουρτζής στις κερκίδες της Φενέρ Μπαξέ που πουλούσε τα σιμίτια με τον νταβά του περασμένο στο σβέρκο, θεωρεί πώς η ιστορία από οφείλει στο Σουνιτικό ισλάμ από την περίοδο των Σταυροφόρων και μετά. Ο Ερντογάν επιθυμεί να διαδραματίσει τον ρόλο του Σαλαϊντίν, που ήταν όμως Κούρδος από το σημερινό Ιράκ. Δεν επιθυμεί μόνον να επαναφέρει το Ισλάμ ως κυρίαρχη πολιτική και κοινωνική αναφορά στην Τουρκία αλλά και να προσδώσει απελευθερωτικό χαρακτήρα στην πρόθεση του Ισλάμ να απελευθερώσει τους Αγίους Τόπους και το Αλ Ακξά από τους Εβραίους (και τους Χριστιανούς) υπό την ηγεσία της Τουρκίας. Εκεί φαίνεται το μέγεθος της ασθένειας του σημερινού προέδρου της Τουρκίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί την ανασύσταση του Χαλιφάτου οραματιζόμενος την απόκτηση της αίγλης του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Δεν είναι για γέλια διότι ούτε τα οράματα του Χίτλερ, νεαρού δεκανέα και αποτυχημένου ζωγράφου στο Μόναχο, παρέα με τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ για την ανασύσταση της Θούλης, την κοιτίδα των Αρίων Φυλών, ήταν για γέλια. Αντίθετα. Αιματοκύλισαν τον Κόσμο. Ο Ερντογάν συμπεριφέρεται ως δικτάτορας, ο οποίος εμβαπτίστηκε στην κοινωνική αποδοχή και πλαισιώνεται από ένα μεσσιανικό όραμα που αποβλέπει στην κυριαρχία του τουρκικού Σουνιτισμού εντός του Ισλάμ και κατόπιν γαία πυρί μειχθίτω.

Το όραμα για να υλοποιηθεί χρειάζεται πόνο και αίμα. Την ίδια σκέψη είχαν στο μυαλό του και οι Αγιατολάδες του Ιράν οι οποίοι επέβαλαν την πολεμική προοπτική ως βασικό μηχανισμό διατήρησης και διαχείρισης της εξουσίας. Αυτή η στρατηγική ισχύει και μέχρι σήμερα στην Τεχεράνη. Αυτήν την στρατηγική του αέναου πολέμου υιοθετεί και ο Ταγίπ Ερντογάν. Για να το πετύχει χρειάζεται φανατισμένα πλήθη στους δρόμους της Πόλης και της Άγκυρας που σαν μαστουρωμένοι δερβίσηδες στους Τεκέδες των Μπεταχτσήδων διασφαλίζουν την διασπορά του θρησκευτικού τρόμου στην κοινωνία. Παρατηρείστε με προσοχή τα πρόσωπα και την ενδυμασία των διαδηλωτών που περνούν με ταχύτητα από τους δρόμους της Πόλης φωνάζοντας ρυθμικά στα Αραβικά και όχι στα Τουρκικά, «Ο Αλλάχ είναι Μεγάλος».

Είναι φανατικοί μουσουλμάνοι και το δείχνουν, με το χαρακτηριστικό γενάκι των Σαλαφιστών και το καλπάκι στο κεφάλι των Αδελφών Μουσουλμάνων. Είναι ντυμένοι όπως όλοι οι ομοϊδεάτες τους στους δρόμους του Καΐρου ή της Καμπούλ ή ακόμη και του Ισλάμ Αμπάντ. Την Παρασκευή 24 Ιουλίου η Τουρκία πέρασε την λεπτή και αδιόρατη κόκκινη γραμμή που απαγορεύει σε κάθε δυτική κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της να διατηρεί είτε στην στρατιωτική της συμμαχία (ΝΑΤΟ) είτε στους θεσμούς της (ΟΑΣΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Club de Paris κλπ.) μια χώρα που σχεδιάζει και επενδύει στην κατατσροφή του δυτικού οικοδομήματος.