Πρέπει πολύ γρήγορα να γίνουμε Ισραήλ. Στην άμυνα, στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στην νοοτροπία της κοινωνικής ευθύνης, στην τεχνολογία, στην εξωστρέφεια.
Η Τουρκία βρίσκεται ήδη, μέσα στη δίνη της ιστορικής φάσης που βιώνουν όλα τα ετερόκλητα πολυεθνικά σχήματα. Και περνάει τις μεταλλάξεις της εξαιτίας της εμμονής του πολιτικού της συστήματος σε μία κυρίαρχη εθνική ιδεολογία, που επιβλήθηκε με βία, προπαγάνδα και ιστορικά ψεύδη.
Η γειτονική χώρα δύσκολα θα συνεχίσει να αποτελεί σταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή, αφού η ίδια έχει στην πραγματικότητα, αποσταθεροποιηθεί στο εσωτερικό της! Ποιος θα είναι από δω και πέρα, ο συνομιλητής του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ;
Ο Ερντογάν είναι ένας ανασφαλής «Σουλτάνος» που ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να συντηρήσει το καθεστώς του. Και για αυτό, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος. Είτε άμεσα με θερμό επεισόδιο, νότια της Κρήτης, είτε ως πρόξενος ενός εμφυλίου στο εσωτερικό της Τουρκίας, όταν κάποτε εγκαταλείψει την εξουσία.
Το κρίσιμο ερώτημα, για μας, είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε τον ανατολικό κίνδυνο, όποτε και αν προκύψει.
Συνηθίζουμε να επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την εθνική θεσμική ισχύ των ενόπλων δυνάμεων. Αυτονόητες επικλήσεις που κάθε «αδύναμος» χρησιμοποιεί, από την εποχή του Θουκυδίδη, έναντι του «δικαίου της πυγμής» που τον απειλεί.
Δεν αρκεί όμως η νομιμότητα ως πολιτικό καταφύγιο των αδυνάτων. Εδώ χρειάζεται εγρήγορση και αποφασιστικότητα για να γίνουμε δυνατοί. Παρόμοια με αυτή που επιδεικνύει το Ισραήλ από το 1948 μέχρι σήμερα.
Η ελληνική κοινωνία απολαμβάνει πάντα μια ιδιότυπη προστασία από την Δύση που την εμποδίζει να καλλιεργήσει την εθνική της αυτοπεποίθηση. Δημιουργείται έτσι, διαχρονικά, μία ψευδαίσθηση ασφάλειας η οποία επιτρέπει την τρυφηλότητα και καλλιεργεί τον ηρωισμό της μοιρολατρικής ηττοπάθειας.
Ένα πείραμα θα επιβεβαίωνε την παραπάνω εκτίμηση. Πως θα αντιδρούσαν οι «εξοργισμένοι» με την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί, αν η κυβέρνηση αποφάσιζε αύξηση της στρατιωτικής θητείας για τα παιδιά τους..;
Δεν ωφελεί να κυματίζουμε σημαίες, να κάνουμε παρελάσεις ή να κραδαίνουμε επικές ρομφαίες εναντίον των Τούρκων. Αν θέλουμε να υπάρχουμε ως έθνος, ως χώρα και ως δημοκρατία στο μέλλον, μάλλον πρέπει να γίνουμε «Ισραήλ».
Δυστυχώς μέχρι τώρα, «πολεμάμε» στα social media και ταυτόχρονα, απολαμβάνουμε τον πελατειακό κρατισμό μας, εξασφαλίζοντας ότι ο γιος μας θα πάρει μετάθεση στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας ή στο ΓΕΣ…
Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου αλλού: Στην εθνική αυτοπεποίθηση και στην αποφασιστικότητα που θα γίνει αντιληπτή από όλους. Και από τους γείτονες και από τους Ευρωπαίους. Όπως έγινε στον Έβρο , το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.
Βρισκόμαστε ανάμεσα σε τρεις ηπείρους και είμαστε το καλύτερο «οικόπεδο» της Μεσογείου. Δεν είναι δυνατόν να αποτελούμε τον ακρίτα, πολιτισμικό και γεωστρατηγικό θεματοφύλακα της Δύσης φυλάσσοντας «Θερμοπύλες» από τη Μύκονο, τα πολιτικά γραφεία των βουλευτών ή τις βολικές καταναλωτικές μας ορέξεις…
Πρέπει πολύ γρήγορα να γίνουμε Ισραήλ. Στην άμυνα, στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στην νοοτροπία της κοινωνικής ευθύνης, στην τεχνολογία, στην εξωστρέφεια.
Να πείσουμε τους πάντες ότι είμαστε έτοιμοι για όλα. Και στην ειρήνη και στον πόλεμο. Και στην ευημερία και στην ανάγκη. Και με τους συμμάχους μας και χωρίς.
Εθνικός στόχος από δω και πέρα πρέπει να γίνει μια κοινωνία αποφασιστικότητας που δεν θα φοβάται να δουλέψει, να παράγει, να μορφωθεί και αν χρειαστεί και να πολεμήσει. Όχι μόνο για την «πατρίδα» αλλά προπαντός για την «πολιτεία» της! Για τον τρόπο ζωής της και για τον πλούτο της γης και του πολιτισμού της.
Με πράξεις κι όχι με λόγια. Με συμμαχίες αλλά και με λυμένα τα εσωτερικά διλήμματα που προκαλούν τη μιζέρια και την ηττοπάθεια.
Μόνο αν γίνουμε Ισραήλ θα εξασφαλίσουμε ασφάλεια για τις επόμενες γενιές και πανίσχυρες συμμαχίες εντός της Ευρώπης. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο για την εθνική μας κυριαρχία, την οικονομική μας ανάπτυξη και την ευημερία των παιδιών μας.
8°
