Ο Ανδρέας Ζαμπούκας γράφει για τα 5 χρόνια από την συγκέντρωση «Μένουμε Ευρώπη» και το δημοψήφισμα που δίχασε επικίνδυνα τους Έλληνες.
Πέντε χρόνια πέρασαν από τα συλλαλητήρια του 2015. Σαν σήμερα, 30 Ιουνίου 2015, βγήκαμε στο Σύνταγμα να πούμε «Ναι» στο δημοψήφισμα. Μια μέρα πριν ήταν η συγκέντρωση του «Όχι».
Θυμίζω μόνο το ερώτημα που τέθηκε στο ψηφοδέλτιο της εκλογικής διαδικασίας την 5η Ιουλίου, ευτελίζοντας κάθε πολιτικό νόημα του διλήμματος: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους».
Το δημοψήφισμα υπήρξε η αποθέωση του εμπαιγμού ενός θυμωμένου λαού, χωρίς ενσυναίσθηση και αντίληψη της πραγματικότητας, για την δεινή προοπτική στο ευρωπαικό μέλλον του.
Οι περισσότεροι εξαπατήθηκαν. Και ψήφισαν Όχι. Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι μία «ακτιβιστική» έξοδος της χώρας από το ευρώ θα επέφερε μία ή το πολύ, δύο μέρες εθνικής γοητείας και έπαρσης. Και από εκεί και πέρα, το χάος.
Το ηρωικό και πένθιμο «εμβατήριο» που συνεπήρε την πλειοψηφία των Ελλήνων τότε, γράφτηκε από πολλά και διαφορετικά αφηγήματα. Του Αλέξη Τσίπρα, του Πάνου Καμμένου, του Γιάννη Βαρουφάκη, του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και πολλών άλλων «μοναχικών λύκων».
Όλοι αυτοί και ο καθένας μόνος του πούλησαν ανέξοδα, στον λαό ένα προσωπικό και ένδοξο μεγαλείο, μιας χρήσης. Ένα ουτοπικό και προκλητικό όραμα εκτόνωσης του θυμικού, χωρίς ασφαλέστερη διέξοδο για το μέλλον.
Πουθενά δεν υπήρχε συλλογικό σχέδιο που μπορούσε να αποδείξει ότι η οικονομία και το πολιτικό σύστημα είχαν δυνατότητες επιβίωσης μετά από ένα διαζύγιο με την Ευρωζώνη. Πουθενά δεν μπορούσε λογικός άνθρωπος να διαγνώσει τι θα σήμαινε η δραχμή για την ελληνική παραγωγικότητα. Ποιες θα είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις, οι εθνικές, οι γεωστρατηγικές, οι αναπτυξιακές συνέπειες για μία χώρα που εξάγει λιγότερα από αυτά που εισάγει και που μονίμως έχει να αντιμετωπίσει τις απειλές της Τουρκίας.
Αντίθετα, διέκρινες με γυμνό μάτι, τις ναρκισσιστικές ιαχές ενός «ροκ σταρ» οικονομολόγου που έδινε παραστάσεις στο Eurogroup, κάποιου ακτιβιστή που ήθελε να μπουκάρει στο Νομισματοκοπείο και μιας προέδρου της Βουλής που συμπεριφερόταν σαν αρχηγός κόμματος. Και πάνω από όλους, έναν «ζεν πρεμιέ» της Αριστεράς, τον πρωθυπουργό που λειτουργούσε σαν γενναιόδωρος εγγυητής όλων των προσωπικών αφηγημάτων.
Το δραματικό πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν ένα διάστημα «χωροχρόνου» που παραλίγο να τινάξει την οικονομία της Ελλάδας στον αέρα. Η τότε κυβέρνηση έπαιξε απροκάλυπτα με τα ταπεινά ένστικτα πολλών ανθρώπων και ανερυθρίαστα, δίχασε επικίνδυνα τους Έλληνες ακόμα και μέσα στις οικογένειές τους.
Σήμερα, μπορούμε, εκ του ασφαλούς, να λέμε ότι η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ήταν και διδακτική για τις πολιτικές μας επιλογές. Ότι χρειαζόταν μία τέτοια θητεία της Αριστεράς για να μας δείξει ότι είναι άλλο η «λογοτεχνία των πολιτικών ιδεών» και άλλο η πραγματικότητα.
Από εκεί και πέρα, πολλοί από τους «τραγικούς ήρωες» εκείνης της περιόδου είναι ακόμα εδώ. Ως συστημική πλέον, αντιπολίτευση αλλά και ως αμετανόητοι περίοικοι του πολιτικού συστήματος. Από την άλλη, το ζητούμενο πάντα είναι αν αυτός ο λαός που βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, ωρίμασε και δεν θα ρισκάρει ποτέ πια το μέλλον της χώρας του.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι έγινε τότε. Ας θυμόμαστε όμως το σημαντικότερο: ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Και όσοι ακόμα επιμένουν στη δολοφονία της, είναι εν δυνάμει «δολοφόνοι» και της ασφάλειας όλων μας…
18°
