H Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλάει για πρώτη φορά στους συγγενείς των θυμάτων της Μαρφίν στα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας.
Τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας για τα θύματα της Μαρφίν στο σημείο του εγκλήματος, Σταδίου 24, με την παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν μια ιστορική αλλά και μια πολύ συγκινητική στιγμή. Ειδικά με την παρουσία της συγκεκριμένης προέδρου, της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που με το ύφος της και με την ενσυναίσθησή της έδωσε το δικό της στίγμα, αυτό που έλειπε και που χρειαζόταν. Η ίδια ήταν εξόχως συγκινημένη, και κάτι πάρα πάνω, ήταν έμπλεη από ενσυναίσθηση. Δεν ήταν μόνο ο συμβολισμός του μνημείου που έλειπε τραγικά τα 10 αυτά χρόνια από το σημείο. Ήταν που μίλησε με τους συγγενείς των θυμάτων και που κανείς δεν τους είχε μλήσει μέχρι τώρα. Ήταν που η φωνή της έσπασε καθώς τους μιλούσε, η ταπεινότητα της στάσης του σώματός της, με τα χέρια σταυρωμένα και την πλάτη ελαφρώς σκυφτή κατά στιγμές, κι άλλοτε ευθυτενής να τους κοιτάει κατά πρόσωπο. Γιατί έτσι τους άξιζε μόνο, μέσω της Πρέδρου, να τους απευθυνθούμε.
«Δεν μπορώ να σας χαιρετήσω, λυπάμαι...» «...Το παιδί σας, την αδελφή σας, τον αδελφό σας... Και όσοι το έζησαν...», τους κοίταξε έναν έναν. «Όλοι τα ζήσαμε εκείνες τις μέρες...» Οι ηλικιωμένοι γονείς πρώτη φορά είχαν απέναντί τους κάποιον, αυτόν που υπηρετεί το υψηλότερο αξίωμα της χώρας, να στέκεται απέναντί τους και να τους λέει όσα οφείλαμε να τους πούμε 10 χρόνια τώρα ο καθένας από εμάς. Το ίδιο τα αδέρφια των θυμάτων που στέκονταν δίπλα και στήριζαν τους γονείς τους, όσοι έζησαν αυτό τον εφιάλτη και γλίτωσαν, λίγα μέτρα πιο πίσω...
Η ηλικιωμένη μητέρα ακουμπάει στον ώμο τον σύζυγό της. «Ευχαριστούμε πάααρα πολύ. Ευχαριστούμε πάαρα πολύ... Δεν σας ξεχνάμε» λέει εκείνος κι η φωνή του ίσα που ακούγεται. «Ερχόμασταν κάθε χρόνο σε έναν τόπο αδειανό και αφήναμε λουλούδια» λέει η μητέρα με φωνή σπασμένη, που βρίσκει επιτέλους δρόμο να ακουστεί. Είναι σπαρακτικό. Και ανακουφιστικό μαζί. Για εκείνους. Και για εμάς.
«Είναι το ελάχιστο δυνατό που μπορεί να κάνει η πολιτεία, για αυτό είμαι και εγώ εδώ» λέει η Πρόεδρος, και προσθέτει: «Είναι και για τον τόπο σημαντικό, δεν είναι μόνο για όλους εσάς, για τους ανθρώπους σας που χάσατε». Το λέει δύο φορές. «Είναι για τον τόπο σημαντικό».
Η κ. Σακελλαροπούλου είπε κάτι άλλο στη σύντομη ομιλία της που προηγήθηκε: «Η τιμή της μνήμης πολιτών που έχουν πέσει θύματα μίσους και ιδεολογικής βίας, δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού. Αντιθέτως, πρέπει να μας βρίσκει όλους ενωμένους». Το να μιλάμε για το μίσος, τη βία και τον διχασμό, το να παραδεχθούμε τι συνέβη και τι μας συνέβη, δεν είναι διχαστικό. Το αντίθετο. Είναι αυτή η συζήτηση και αυτή η αναγνώριση που ωφείλουμε για να βρούμε την ενότητα και το στήριγμά μας ως κοινωνία. Για να τα αφήσουμε όλα πίσω και για να πούμε όλοι μαζί «Ποτέ πια». Το ωφείλουμε πρωτίστως στους ανθρώπους που σημαδεύτηκαν από αυτό το μίσος, τη βία και τον διχασμό με τον πιο τραγικό τρόπο, 10 χρόνια τώρα χωρίς φωνή και χωρίς κανέναν.
Η σημερινή πρωτοβουλία της πολιτείας να τοποθετήσει πλακέτα μνήμης στο σημείο όπου, δέκα χρόνια πριν, βρήκαν φρικτό θάνατο τόσο άδικα και αναίτια τρεις συνάνθρωποί μας, η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Αγγελική Παπαθανασοπούλου με το αγέννητο μωρό της, δεν είναι απλώς μια συμβολική χειρονομία διάσωσης της μνήμης τους, αλλά και ένα πρώτο μικρό βήμα για τη δικαίωσή τους.
Η τιμή της μνήμης πολιτών που έχουν πέσει θύματα μίσους και ιδεολογικής βίας, δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού. Αντιθέτως, πρέπει να μας βρίσκει όλους ενωμένους.
Τραγικά γεγονότα σαν και αυτό, είναι ασυμβίβαστα με τη δημοκρατική μας παράδοση και την κοινωνία που οραματιζόμαστε.
Ελπίζω και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας.
4°
