Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τη σημασία της συμπεριφοράς των πολιτών στη μάχη που δίνουν γιατροί κι επιστήμονες εναντίον της πανδημίας του κορωνοϊού.
Πάντοτε μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση εκείνοι οι συμπολίτες που τα καλοκαίρια, ακόμα και στις πιο μεγάλες παραλίες, επιλέγουν να στριμωχτούν σε λίγα τετραγωνικά μαζί με άλλους παρά να απολαύσουν μια αχανή αμμουδιά ή αυτό με τα βότσαλα που δεν έχει μια ειδική ονομασία, όπως «βοτσαλιά» (και δικαίως αφού δεν είναι και τίποτα φοβερό). Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους αντί για τον ορίζοντα να διαλέγουν μια πατούσα ή ένα πατσοκοίλι.
Εννοείται πως δεν μιλάω για τους εφήβους που η επιθυμία τους να βρίσκονται όσο πιο κοντά γίνεται σε μπούτια ή κοιλιακούς είναι απολύτως κατανοητή. Μιλάω για τους ανθρώπους εκείνους που η ημερομηνία της γέννησής τους δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους μαζοχιστικά αγελαίες συμπεριφορές. Μιλάω για ανθρώπους από τους οποίους θα περίμενε κανείς να μπορούν να εκτιμήσουν λίγες στιγμές ηρεμίας δίπλα στο κύμα μακριά από το μπούγιο και την ιδρωτίλα.
Για να μην τα πολυλογώ, η συμπεριφορά αυτή μου φαίνεται πάντα φοβερά ηλίθια (αλλά φοβερά συμφέρουσα για όσους εξ αιτίας της έχουν περισσότερη παραλία για τους ίδιους και την παρέα τους). Και φοβερά συνηθισμένη.
Τόσο συνηθισμένη που οι εικόνες των ελαφρόμυαλων συμπολιτών που εν μέσω πανδημίας και καραντίνας πήγαν να κολλήσουν (σωματικώς και επιδημιολογικώς) σε παραλίες του λεκανοπεδίου δεν μου έκαναν καμία απολύτως εντύπωση. Ή μάλλον μου έκαναν εντύπωση θετική. Γιατί οι ανόητοι που δεν αντέχουν να βγουν έστω και για λίγο από το κοπάδι ήταν πολύ λιγότεροι από όσους περίμενα.
Ακόμα κι αν στους άμυαλους που πήγαν παραλία μαζί με μερικές εκατοντάδες άλλους προσθέσουμε τους άμυαλους θρήσκους που εκκλησιάστηκαν, κοινώνησαν ή διαδήλωσαν (προφανώς και οι διαδηλώσεις είναι θρησκευτικές τελετές, μη λέμε πάλι τα ίδια), ακόμα κι αν προσθέσουμε τα ορκ που έσπασαν λουκέτα για να εισβάλουν σε παιδικές χαρές, οι άνθρωποι που καταλάβαν πως, όταν χρειάζεται, μπορούμε να ζούμε και μακριά από το κοπάδι είναι η συντριπτική πλειοψηφία.
Οι περισσότεροι συμπολίτες, ακόμα και πολλοί από αυτούς που σε κανονικές συνθήκες, σε καιρό ειρήνης, φέρονται σαν ανόητοι έφηβοι (συγγνώμη για τον πλεονασμό), φαίνεται να κατάλαβαν την κρισιμότητα των ημερών και πειθάρχησαν στις οδηγίες κυβέρνησης και ειδικών. Οι περισσότεροι συμπολίτες έδειξαν πως στα πολύ πολύ ζόρικα μπορούν να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη και να στερηθούν κάτι για το καλό του συνόλου. Οι περισσότεροι συμπολίτες έμειναν μέσα ή μετακινήθηκαν λίγο και γενικά έμειναν μακρυά από άλλους συμπολίτες.
Δεν ξέρω ούτε τον ακριβή αριθμό ούτε το ποσοστό των ανεύθυνων και ανόητων, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν ξεπερνά τις μερικές δεκάδες χιλιάδες. Είμαι σίγουρος πως είναι ένα μικρό ποσοστό ενός ευρύτερου συνόλου που για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια έδειξε ότι η λέξη Έλληνας δεν είναι σώνει και καλά αντίθετη του «υπεύθυνος» (μπορεί σε πολλούς οι εγκληματικά ανεύθυνοι ή ανόητοι να φαίνονται πολλοί, αλλά μην ξεχνάτε πως π.χ. στην Αθήνα ζούμε σχεδόν 4.000.000 άνθρωποι. Ακόμα και το 1% είναι 40.000).
Φυσικά ακόμα και αυτό το μικρό ποσοστό, αυτοί οι πεμπτοφαλαγγίτες του ιού, είναι επικίνδυνο και πρέπει να περιοριστεί. Όμως το απρόσμενα μικρό του μέγεθος (αν σκεφτούμε την πολύ πρόσφατη ιστορία), νομίζω ότι μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους. Μπορεί να μας επιτρέψει να πιστέψουμε πως εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία, με τη στάση και τη συμπεριφορά μας στα μετόπισθεν θα βοηθήσουμε τον στρατό των γιατρών και των επιστημόνων που βρίσκονται στο μέτωπο, να κερδίσει τον πόλεμο. Και με τον κορωνοϊό και με τους ολιγάριθους κατοίκους του Κοπαδιστάν που επιμένουν να πολεμούν στο πλευρό της αρρώστιας. Και μπράβο μας.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
13°
