Ο εκπρόσωπος Τύπου της ΓΣΕΕ Δημήτρης Καραγεωργόπουλος καταγγέλλει επιθέσεις εναντίον του και μηνύει συνάδελφους συνδικαλιστές.
Με αγωγές και μηνύσεις απαντά ο εκπρόσωπος τύπου της ΓΣΕΕ, Γιώργος Καραγεωργόπουλος, εξηγώντας ότι είναι η πρώτη φορά που εξαναγκάζεται σε μια τέτοια ενέργεια σε βάρος συνδικαλιστικών του αντιπάλων.
Αναλυτικά το κείμενό του ως έχει:
Δικαιοσύνη: Ύστατο και αναπόφευκτο καταφύγιο
Τις προηγούμενες ημέρες κοινοποιήθηκε με δικαστικό επιμελητή το δικόγραφο της αγωγής μου σε βάρος των 10 εκλεγμένων μελών της ΔΑΣ (Π.Α.ΜΕ) στη ΓΣΕΕ.
Στα 25 χρόνια συνδικαλιστικής δράσης μηνύθηκα ή βρέθηκα εναγόμενος εκατοντάδες φορές από εργοδότες, λόγω της «ενοχλητικής» άσκησης των συνδικαλιστικών μου καθηκόντων και αθωώθηκα σε όλες. Επίσης, σε αντίστοιχο αριθμό ποινικών και αστικών υποθέσεων, βρέθηκα ως μάρτυρας, μηνυτής ή ενάγων κατά εργοδοτών ή ακόμα και ανθρώπων της νύχτας που παραβίαζαν τα δικαιώματα συναδέλφων μου ή απειλούσαν αντίστοιχα εμένα και εργαζόμενους. Σε όλες τις περιπτώσεις δικαιώθηκα και πέτυχα εκατοντάδες καταδίκες και αποζημιώσεις προς όφελος των ανθρώπων που εκπροσωπώ.
Μήνυση ή αγωγή σε συνάδελφό μου συνδικαλιστή ποτέ δεν είχα καταθέσει. Βασική αρχή και επιλογή μου ήταν να αντιμετωπίζω και την πιο άδικη κριτική ή ακόμα και ακραίες συκοφαντικές επιθέσεις, μέσα από το δημόσιο βήμα των γενικών συνελεύσεων και εν τέλει των εκλογικών διαδικασιών των συνδικάτων. Και η αλήθεια είναι ότι στη δύσβατη 25χρονη πορεία μου, δικαιώθηκα σε όλες τις συνδικαλιστικές μάχες, έχοντας απέναντι μου κόμματα και εργοδότες από κοινού συντονισμένους, σε κάθε κάλπη που είχα να αντιμετωπίσω.
Δεν ήταν λοιπόν εύκολη απόφαση η προσφυγή στη δικαιοσύνη για την αντιμετώπιση μιας άδικης, ανέντιμης και ανήθικης επίθεσης σε βάρος μου. Το παλεύω 3 χρόνια τώρα. Με είπαν νόθο, κλέφτη, εργοδότη, μαφιόζο, αναμεταδότη της ρητορικής της (φασιστικής και ναζιστικής) Χρυσής Αυγής, ιδιοκτήτη εταιρειών offshores, κλπ, που ζω ζωή χαρισάμενη σε βάρος των εργαζομένων. Με διέσυραν στο Πανελλήνιο σε όλα τα ΜΜΕ και τους χώρους δουλειάς και με έσυραν στα δικαστήρια εναγόμενο για νοθείες και μηνυόμενο για υπεξαίρεση και υπεξαγωγή εγγράφων. Δικαιώθηκα σε όλα τα αστικά και ποινικά δικαστήρια και θέλησα να αντιμετωπίσω τις συκοφαντικές κατηγορίες και στο συνδικαλιστικό στίβο. Εκεί δηλαδή που από νεαρή ηλικία αγωνίζομαι και αντιπαλεύω το άδικο.
Δυστυχώς μου αφαίρεσαν με τη βία αυτό το δικαίωμα. Έστησαν κατηγορητήρια και λαϊκά δικαστήρια, έβγαλαν απόφαση καταδίκης και εκτέλεσαν ποινή, δίχως να δώσουν στον «κατηγορούμενο» δικαίωμα υπεράσπισης του εαυτού του. Το 2018 τον Ιούνιο, βρέθηκα, ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος, στο επονομαζόμενο «εργατικό» (φοιτητικό, συνταξιουχικό, επαγγελματοβιοτεχνικό και διαδημοτικό...) συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πάτρας και ξυλοκοπήθηκα ανηλεώς από φίλους...και μέλη κόμματος...«Φρουρούς της Επανάστασης». Τα ίδια πρόσωπα, πετσόκοψαν, με τον ίδιο «δημοκρατικό» τρόπο, το μητρώο μελών και το ψηφοδέλτιο του πλειοψηφικού και αυτοδύναμους συνδυασμού μας, απειθαρχόντας σε πλήθος δικαστικών αποφάσεων, στις εκλογές που ακολούθησαν για την ανάδειξη Διοίκησης στο ΕΚΠ. Αποφάσισαν λέει οι «εργάτες», δεν μετράνε οι αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Δεν το έβαλα κάτω. Είπα μέσα μου ότι έπονται οι εκλογές της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας και της ΓΣΕΕ. Εκεί θα είχα μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να τους αντιμετωπίσω δημόσια. Να «ξεπλύνω» τη λάσπη και τη βρωμιά που άδικα μου ρίξανε. Εγώ και όλοι τους. Δεν τους φοβάμαι. Μπροστά στα δυο μεγαλύτερα εκλεκτορικά σώματα της εργατικής τάξης της χώρας, της ΟΙΥΕ και της ΓΣΕΕ. Να μου απαγγείλουν «κατηγορητήριο» και να τους αντιμετωπίσω στα ίσια μέσα στα συλλογικά όργανα. Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι μια τέτοια διαδικασία, οι οπαδοί των αυτιστικών μονολόγων και των ομαδικών επιθέσεων, δεν θα την άντεχαν. Εδώ δεν τολμούν να βγουν σε αντιπαράθεση μαζί μου σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο, να με ξεμπροστιάσουν στο πανελλήνιο βρε αδερφέ, θα επέτρεπαν μια τέτοια δημόσια αντιπαράθεση ενώπιον των σκληρών και υποψιασμένων ακροατηρίων των συνδικάτων; Και τελικά ούτε εκεί επέτρεψαν να διεξαχθεί τέτοιος διάλογος. Κουβάλησαν κάθε καρυδιάς καρύδι, φοιτητές, έμμισθα κομματικά στελέχη, συνταξιούχους, εργοδότες, ποινικούς (γνωστών ομάδων της παραλιακής...) και διέλυσαν τα συνέδρια.
Πώς λοιπόν ένας συνδικαλιστής και δημοκράτης άνθρωπος μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, την τιμή και την υπόληψή του, όταν κάθε δίοδο προς το δημόσιο βήμα των εργατικών συνεδρίων είναι φτιαγμένη με κομματικά οδοφράγματα; Όταν γνωστοί τραμπούκοι και ποινικοί έχουν εντολή, δια της βίας να παρεμποδίσουν την παρουσία και τη συμμετοχή στα συλλογικά όργανα; Η μια «λύση» είναι η λύση της αυτοδικίας. Και η άλλη της προσφυγής στο ύστατο, πλην όμως αναπόφευκτο καταφύγιο της δικαιοσύνης. Επέλεξα τη δεύτερη λύση. Και δεν ποινικοποιώ τη συνδικαλιστική δράση, όπως τα κομματικά «παπαγαλάκια» θα σπεύσουν να πουν. Πλέον δεν υπάρχει συνδικαλιστική δράση. Την εξόντωσαν με τις βιαιότητες, τις αθλιότητες, τους τραμπουκισμούς και με τους τόνους λάσπης που μου εκτόξευσαν.
Προσφεύγω στη δικαιοσύνη και για έναν ακόμη λόγο, τον σημαντικότερο. Η σύζυγος και τα παιδιά μου έχουν υποστεί τα πάνδεινα. Στο σπίτι με απειλητικά τηλεφωνήματα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και τρικάκια στην εξώπορτα, στο σχολείο από συμμαθητές που είδαν, άκουσαν, διάβασαν για τον πατέρα τους, στους τηλεοπτικούς δεκτές, στη γειτονιά που σε κοιτάζουν περίεργα, στη δουλειά, κ.ο.κ. Η εικόνα μου να δικαιολογώ στα παιδιά μου το μαυρισμένο μου μάτι, τάχα ως τσίμπημα σφήκας-μετά τον ανηλεή ξυλοδαρμό μου στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας- και να είμαι αναγκασμένος να περιγράφω το συμβάν χαμογελαστός για να μην τα πληρώσω, θα με ακολουθεί μέχρι να πεθάνω. Δεν τα κορόιδεψα. Δεν γέλασαν με την αφήγησή μου. Τον εαυτό μου δούλεψα εκείνη την ώρα. Τα παιδιά, στην εποχή του διαδικτύου και της ζωντανής ενημέρωσης, ξέρουν. Με κοίταζαν αποσβολωμένα να τους αφηγούμαι για πρώτη στη ζωή μου ένα μεγάλο ψέμα.
Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η δικαιοσύνη πλέον έχει το λόγο. Οι επιθέσεις δεν με πτοούν και δεν με αγγίζουν. Τα συνδικάτα είναι το σπίτι μου, είναι η επιλογή της ζωής μου και κανένας κομματικός «πλειστηριασμός» δεν πρόκειται να με ξεσπιτώσει.
Η Δημοκρατία είναι πιο ισχυρή από τον αυταρχισμό και τη βία!
20°
