Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την επιδοματική πολιτική που ήταν καταστροφική επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απολύτως θεμιτή επί ΝΔ.
Άκουγα τον σύντροφο Τσακαλώτο να προτρέπει την κυβέρνηση, τώρα που, όπως είπε ο σύντροφος, κόβει όλα τα επιδόματα, να αφήσει τουλάχιστον ένα επίδομα για τη διάδοση του ρεμπέτικου τραγουδιού, προκειμένου ο γκοζμάκης να μάθει τα ρεμπέτικα για να τραγουδά τον πόνο του και δεν ήξερα με τι να πρωτοαπορήσω: με την κωμικά μελό ρητορία ή με την τραγικά διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας;
Καταλαβαίνω πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει αντιπολίτευση, αλλά φοβάμαι πως το πεδίο των παροχών και των διευκολύνσεων με το χρήμα των υπεροφορολογημένων συμπολιτών δεν προσφέρεται. Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση μοιάζει να έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια να αποδείξει πως μπορεί κι αυτή να γίνει ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να δείχνει την ίδια ευκολία στο μοίρασμα των φόρων της μεσαίας τάξης σε πιθανούς φηφοφόρους και φίλους.
Έτσι, μετά το υπερπλεόνασμα (δηλαδή τους παραπάνω από τους απαιτούμενους φόρους που η κυβέρνηση πήρε), που αντί να επιστραφεί στους υπεροφορολογημένους μετατρέπεται σε επίδομα - χριστουγεννιάτικο δωράκι για τις δημόσιες σχέσεις της κυβέρνησης, ήρθε το δωράκι 7.5 εκατομμυρίων στις εφημερίδες (που μπορεί να ανεστάλη για φέτος, αλλά που από του χρόνου θα δίνεται κανονικά όπως διαβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος) και ακολούθησε ένα δωράκι 40.000.000 στους δήμους που δεν ήταν και τόσο προσεκτικοί στη διαχείριση των οικονομικών τους και τους πήρε μερικά εκατομμύρια ο αέρας.
Για την επιδοματική πολιτική που ήταν καταστροφική επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απολύτως θεμιτή επί ΝΔ, τα έχουμε πει, όπως τα είπαμε και για τον εξωφρενικό νόμο που επιβάλλει τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων που δεν έχουν πελάτες και άρα λόγο ύπαρξης.
Για τους δήμους (που δεν τα έχουμε πει) θέλω να πω πως, ενώ περιμένω το δώρο των Χριστουγέννων για να πληρώσω την τρίτη δόση του (υπερβολικού αφού δημιουργεί πλεονάσματα) φόρου, μου ήρθε κυβερνητικό μέιλ που με μαλώνει επειδή έχω καθυστερήσει μερικές ημέρες και με απειλεί να προσέχω μη και δεν πληρώσω, οπότε το μόνο που έχω να πω για τους δήμους που έχουν χρέη είναι αυτό: Χέστηκα.
Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου οι δυσκολίες που προήλθαν από τη σπατάλη τους, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα χρέη που δημιούργησαν για να πουλάνε παροχές και μπολιτιζμό στους δημότες τους και σίγουρα δεν έχω καμία διάθεση να πληρώσω την ανευθυνότητα (στην καλύτερη περίπτωση) των εκλεγμένων δημοτικών αρχόντων. Καταλαβαίνω πως ένας δήμος κάπως πρέπει να λειτουργήσει, αλλά πρέπει να καταλάβει και η, πολύ γαλαντόμα με τα λεφτά μας, κυβέρνηση, πως κάπως πρέπει να λειτουργήσει και ο ξεσκισμένος από την υπερφορολόγηση ιδιώτης.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως η κακοδιαχείρηση, όπως και η λάθος ψήφος, έχουν συνέπειες, και αυτές δεν μπορεί να τις πληρώνει μονίμως κάποιος άλλος από αυτόν που κακοδιαχειρίστηκε και αυτόν που κακοψήφισε.
Η μόνη περίπτωση που δικαιολογεί το χάρισμα χρεών στους δήμους θα ήταν εκείνη στην οποία ένας δήμος έχει πουλήσει όλη του την ακίνητη περιουσία, έχει αναστείλει κάθε πολιτιστική και εορταστική δραστηριότητα, έχει κόψει τις περισσότερες παροχές και παρ' όλα αυτά δεν έχει καταφέρει να μαζέψει όλο το ποσό του χρέους. Εκεί μια κυβερνητική βοήθεια θα είχε μια κάποια λογική. Κάτι μου λέει, όμως, πως οι δήμοι που θα επιβραβευτούν για τη σπατάλη τους και ιδιοκτησίες θα έχουν και γιορτές θα κάνουν και καλλιτέχνες θα καλέσουν για να ψυχαγωγήσουν τους δημότες.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη Σαλαμίνα. Ο δήμος χρωστάει 2.4 εκατομμύρια στην ΕΥΔΑΠ και ο γαλαντόμος Υπουργός Θεοδωρικάκος του τα χαρίζει. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χρηματοδοτήσει φιέστες για την επέτειο της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Καταλαβαίνω πως οι κυβερνητικές φιέστες είναι ένας καλός τρόπος να μοιράζεται δημόσιο χρήμα, αλλά σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερο τα λεφτά που θα ξοδευτούν για τις φιέστες να δοθούν για το χρέος του Δήμου Σαλαμίνας.
Βέβαια, αυτό το σκέφτομαι επειδή ξεχνάω ότι ο ΓΑΠ είχε δίκιο, λεφτά υπάρχουν και είναι τα λεφτά που πληρώνουν τα κορόιδα που πληρώνουν τους φόρους. Κι αφού πληρώνουν τα κορόιδα, γιατί να πληρώνουν και τα εξυπνοπούλια;
Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσετε τις 28.000 θέσεις «εργασίας» στο δημόσιο που εξήγγειλε ο Υπουργός Θεοδωρικάκος (ναι, πάλι αυτός ο γαλαντόμος), από τις οποίες οι 8.000 είναι στο βασίλειο της αργομισθίας που ονομάζεται Τοπική Αυτοδιοίκηση και κάποιες άλλες στην τρίτη μεγαλύτερη αστυνομία της Ευρώπης (με βάση την αναλογία αστυνομικού ανά 100.000 κατοίκους), εύκολα διαπιστώνετε πως η κυβέρνηση ΝΔ μοιάζει να έχει βάλει σκοπό της να μοιάσει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Και σ’ αυτή την πρσπάθεια φαίνεται να τα πηγαίνει αρκετά καλά, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται πως η επιδίωξή της δεν είναι και ιδιαιτέρως δύσκολη: για να φτάσεις στον πάτο δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να αφεθείς να πέσεις. Και η κυβέρνηση δεν φαίνεται να πολυθέλει να κρατηθεί. Και μπράβο της.
18°
