Ο άνθρωπος που διορίστηκε διοικητής στο νοσοκομείο της Καρδίτσας δεν ήταν ένα «λάθος» που διορθώθηκε.
Ας υποθέσουμε ότι σε ένα συμβόλαιο που καλείστε να υπογράψετε παρατηρείτε 10 σημεία απόπειρας εξαπάτησης κι ο αντισυμβαλόμενος αντί να τα διορθώσει όλα, διορθώνει μόνο το ένα, το πιο κραυγαλέο, αφήνοντας τα υπόλοιπα ως έχουν. Θα του πείτε «μπράβο» ή θα εκνευριστείτε που προσπαθεί να σας ρίξει στάχτη στα μάτια; Γιατί λοιπόν να πείτε «μπράβο» σε μια κυβέρνηση που κάνει ακριβώς το ίδιο; Γιατί να πείτε «μπράβο» σε μια κυβέρνηση που διορίζει διοικητές στα νοσοκομεία άσχετους, συγγενείς και φίλους και όταν την πιάνουν στα πράσα ζητά την παραίτηση μόνο τους ενός από αυτούς και διατηρεί στη σύνθεσή της τον υπουργό που διόρισε και αυτόν και τους υπόλοιπους;
Ο πολιτευτής της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των ΑΝΕΛ που διορίστηκε διοικητής στο νοσοκομείο της Καρδίτσας δεν ήταν ένα «λάθος» που διορθώθηκε. Δεν έγινε επειδή γλίστρησε το στυλό από τα χέρια του Κικίλια (όπως και η υπουργοποίηση του Κικίλια δεν έγινε επειδή ο Μητσοτάκης κοίταζε αλλού). Ήταν ένας από τους πολλούς διορισμούς άσχετων με την υγεία ανθρώπων σε θέσεις διοικητών νοσοκομείων. Ήταν μια από τις περιπτώσεις τοποθέτησης δικών μας παιδιών (ή παππούδων) και απλώς ήταν αυτή που πήρε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα. Η κυβέρνηση δεν ζήτησε την παραίτησή του επειδή κατάλαβε κάποιο «λάθος» που πριν δεν είχε συνειδητοποιήσει. Στην τοποθέτηση ενός συνταξιούχου, άσχετου με την υγεία, αποτυχημένου πολιτευτή στη θέση του διοικητή ενός νοσοκομείου το πρόβλημα δεν είναι η συνειδητοποίηση. Είναι το να μη μας πιάσουν. Ε, τους έπιασαν, τους έκραξαν από παντού και εκείνοι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία τον παραίτησαν. Κρατώντας όλους τους υπόλοιπους.
Έτσι, εκτός από τον 80χρονο που πλήρωσε το επικοινωνιακό μάρμαρο, στις θέσεις τους παραμένουν ένας κουμπάρος βουλευτή, ένας έμπορος λαδιού, έξι απόστρατοι αξιωματικοί και γενικά συμπολίτες των οποίων η σχέση με τον τομέα της υγείας δεν είναι υποχρεωτικά μεγαλύτερη από αυτή που είχε ο βουλκανιζατεράς του Πολάκη, αν θυμάστε. Και το χειρότερο είναι πως οι αποφάσεις του υπουργού Κικίλια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για καλύτερους. Βλέπετε, ο υπουργός Κικίλιας διακήρυξε με υπερηφάνια πως οι νέοι διοικητές όχι μόνο θα αξιολογούνται ανά τρίμηνο, αλλά και ότι αν (και όποτε) κριθούν ακατάλληλοι θα απολύονται ΧΩΡΙΣ αποζημίωση.
Δεν ξέρω αν η απόφαση του υπουργού ήταν μια συνειδητή προσπάθεια να αποθαρρυνθούν οι σοβαροί επαγγελματίες που ξέρουν τα της υγείας. Υποψιάζομαι πως ναι, αλλά κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε έναν τομέα με τόση ευθύνη και τόσες απαιτήσεις, το να αποκλείεις την αποζημίωση μοιάζει με προσπάθεια να μείνει ο δρόμος για τα δικά μας παιδιά (ή παππούδες) χωρίς εμπόδια. Ακόμα όμως κι έτσι, είναι βέβαιο πως όλο και κάποιοι συμπολίτες που έχουν πτυχία, για παράδειγμα, διοίκησης υπηρεσιών υγείας, θα θέλουν να πάρουν τις θέσεις στην οποία διορίσθηκαν στρατιωτικοί. Κάποιοι συμπολίτες που έκαναν το λάθος να σπουδάσουν κι όχι να κάνουν γνωριμίες.
Σκεφτόμενος όλα τα παραπάνω, πραγματικά απορώ με τους συμπολίτες που έσπευσαν να φωνάξουν «μπράβο» σε μια κυβέρνηση που έκανε χωρίς δισταγμό τους κομματικούς διορισμούς της στα νοσοκομεία και, όταν πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη, το μόνο που έκανε ήταν να δώσει πίσω το ένα αυτί κρατώντας την υπόλοιπη γίδα για την πάρτη της. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι συμπολίτες επιμένουν να προσπαθούν να πείσουν πως οι γαλάζιες πορδίτσες μυρίζουν γιασεμί (και ίσως και κάποιοι που βρίσκονται σε τελικό στάδιο οπαδισμού όντως να το μυρίζουν), αλλά θα ήθελα να τους παρακαλέσω να σταματήσουν γιατί ο αριθμός των ανθρώπων που πείθουν είναι πολύ μικρός και η έκθεση μεγάλη.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε πως οι καραβανάδες του Κικίλια είναι το ίδιο καλοί για διοικητές νοσοκομείου με τον βουλκανιζατερά του Πολάκη. Οι περισσότεροι ξέρουμε πως ο διορισμός συγγενών και φίλων δεν είναι «λάθος». Είναι συνειδητή απόφαση με υπογραφές. Και οι περισσότεροι παρατηρούμε πως η κυβέρνηση μοιάζει όλο και περισσότερο ικανοποιημένη με τον τίτλο μιας κυβέρνησης που απλώς είναι «όχι τόσο κακή όσο ο ΣΥΡΙΖΑ» χάνοντας κάθε επιθυμία να προσπαθήσει να γίνει μια καλή κυβέρνηση ή έστω μια πολύ λιγότερο κακή. Κι αυτό, προς το παρόν, είναι πρόβλημα μόνο δικό μας. Αλλά όταν περάσει ο καιρός και έρθει η ώρα για εκλογές, μπορεί το πόσο κακός ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να μην το θυμούνται όλοι τόσο καλά και το «όχι και τόσο κακή» να φαίνεται «μια από τα ίδια». Και τότε το πρόβλημα θα είναι και της κυβέρνησης. Και μπράβο της.
6°
