Στο φως καταγγελία, στο σκοτάδι συναλλαγή

Τον Νοέμβριο του 2013, κατά τη συζήτηση νομοσχεδίου για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης στη βουλή, ο τότε υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης είχε παρουσιάσει το εξώφυλλο της εφημερίδας «Η πράσινη» που έγραφε με τεράστια γράμματα «Μαύρο στον Άδωνι». Τι δουλειά έχει μια αθλητική οπαδική εφημερίδα να επιτίθεται σε έναν υπουργό;

Η απάντηση είναι εύκολη. Εκδότης της εφημερίδας είναι ο φαρμακοβιομήχανος Δημήτρης Γιαννακόπουλος και είναι προφανές ότι η προωθούμενη τότε μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης έθιγε τα συμφέροντά του. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην ίδια γραμμή με τον φαρμακοβιομήχανο βρέθηκε και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, που κατήγγειλε με σφοδρότητα το νομοσχέδιο.

Σήμερα, με την κατάθεση του πρώην αντιπροέδρου της Novartis Κωνσταντίνου Φρουζή στην προανακριτική  επιτροπή της βουλής για την εμπλοκή του πρώην αν. Υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου στην  δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Novartis, έρχονται στο φως συναντήσεις του Φρουζή με τον Αλέξη Τσίπρα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στο να συναντιούνται στελέχη ενός κόμματος με έναν εκπρόσωπο επιχειρηματιών. Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που το κόμμα παρεμβαίνει πολιτικά ευνοώντας τα συμφέροντα επιχειρήσεων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Με την κατάθεσή του ο Φρουζής αποκάλυψε ότι υπήρχε διαφημιστικό πρόγραμμα με την κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή», με την «Εφημερίδα των Συντακτών» καθώς και με έντυπα του Κώστα Βαξεβάνη. Ο Φρούζης ενδεχομένως να λέει ψέματα, αλλά ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρης Μαρκόπουλος κατέθεσε στην επιτροπή ευνοϊκά δημοσιεύματα της «Αυγής» για τη Novartis που επιβεβαιώνουν την κατάθεση του Φρουζή: «Στην Αυγή εκτός από καταχωρήσεις μας δημοσίευαν και έμμεσα ρεπορτάζ». 

Οι σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τον Φρουζή αφήνουν βάσιμες υποψίες συναλλαγής καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι στενοί συνεργάτες του διαπραγματεύονται στο σκοτάδι με αυτούς που στο προσκήνιο καταγγέλλουν σαν φορείς της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Ο πρώην εκδότης του των εφημερίδων «Το Βήμα» και « Τα Νέα» Σταυρος Ψυχάρης αποκάλυψε σειρά μυστικών  συναντήσεών του με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο διαπραγματευόταν την πολιτική στήριξη των μέσων ενημέρωσης του ΔΟΛ με αντάλλαγμα την οικονομική διάσωσή του. Μάλιστα, υπήρξε και στροφή των μέσων του ΔΟΛ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για ένα διάστημα. Η προσπάθεια για έλεγχο του ΔΟΛ συνεχίστηκε με την τοποθέτηση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Μουλόπουλου στον οργανισμό που απέτυχε λόγω της αντίδρασης των συντακτών.

Οι αποκαλύψεις για τις μυστικές συναντήσεις ουδέποτε διαψεύστηκαν. Και το ερώτημα είναι γιατί οι συναντήσεις έγιναν στο σκοτάδι; Τι ήταν αυτό που έπρεπε να μείνει κρυφό;

Συνάντηση είχε και ο Νίκος Παππάς όταν ήταν υπουργός με τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο τελευταίος αποκάλυψε ότι ο Παππάς του ζήτησε να δανείσει χρήματα στον εργολάβο Χρήστο Καλογρίτσα για να μπορέσει να φτιάξει τον τηλεοπτικό σταθμό του. Είχαν τεμαχίσει τον αυτοκινητόδρομο Πάτρας-Πύργου σε οκτώ κομμάτια για να μπορέσει ο Καλογρίτσας να τον αναλάβει και η Τράπεζα Αττικής τον δάνειζε προνομιακά, αλλά χρειάζονταν και τα χρήματα του Μαρινάκη για να ξεκινήσει ο σταθμός.

Οι διαπραγματεύσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τα παραπάνω πρόσωπα αποκαλύφτηκαν από τους συνομιλητές της αφότου η δουλειά κάπου χάλασε. Αν η συναλλαγή είχε καταλήξει σε συμφωνία, ποτέ δεν θα μαθαίναμε για το περιεχόμενο των συναντήσεων. Και μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε πως υπήρχαν πολλές μυστικές συναλλαγές με άλλους επιχειρηματίες που παρέμειναν μυστικές γιατί είχαν θετική κατάληξη.

Άλλωστε, η ξαφνική αλλαγή πολιτικής στάσης σε αρκετά έντυπά και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης -με πρώτα και καλύτερα αυτά της οικογένειας Μπόμπολα- δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για το παιχνίδι που παίχτηκε. Επίσημα καταγγελλόταν με επιθετικότητα η διαπλοκή και απαξιώνονταν ηθικά οι πολιτικοί αντίπαλοι σαν υπηρέτες της και στο παρασκήνιο επιδιωκόταν με ανταλλάγματα -και ενδεχομένως με εκβιασμούς- η οικοδόμηση ενός φιλικού τοπίου.

Αυτοί που δημόσια διαφήμιζαν το «ηθικό πλεονέκτημά» τους στην πραγματικότητα δεν είχαν κανένα ηθικό ενδοιασμό για να επιδιώκουν μυστικά ντιλ με τα πρόσωπα εκείνα που είχαν στοχοποιήσει ως σύμβολα της διαπλοκής. Δεν πρόκειται για τη συνηθισμένη υποκρισία των πολιτικών, ούτε για την μόνιμη επιθυμία των κυβερνήσεων να έχουν φιλικούς επιχειρηματίες απέναντί τους.

Πρόκειται για μια οργανωμένη επιχείρηση κυριαρχίας με μόνο σκοπό την εξουσία. Η εξουσία είχε γίνει αυτοσκοπός από την περίοδο της αντιπολίτευσης, όταν έταζαν τα πάντα στους πάντες και αποσταθεροποιούσαν τη χώρα. Από τη στιγμή που έγιναν κυβέρνηση, έκαναν τα πάντα για παραμείνουν εκεί και έτσι έγιναν με μεγάλη ευκολία μνημονικοί.  Όταν η λαϊκιστικές τους υποσχέσεις διαψεύστηκαν, επιχείρησαν τις σκοτεινές τους συναλλαγές μήπως και έτσι διασωθούν.