Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την αντίδραση της Αριστεράς στην απόπειρα να γίνει η πρώην ΑΣΟΕΕ (και μάλλον όλα τα ανώτατατα ιδρύματα) σχολή και όχι άσυλο συμμοριών.
Η αριστερά εδώ και πολλά πολλά χρόνια (μάλλον, πολλές δεκαετίες) είναι μια παράταξη που υπηρετεί δόγματα, εγκλωβισμένη στα ταμπού και τα στερεότυπά της. Τα πάντα είναι είτε άσπρα είτε μαύρα, με την αξιολόγηση να μην εξαρτάται από κάποια νοητική επεξεργασία που βασίζεται στην πραγματικότητα, αλλά σε παραλογισμούς και αξιώματα που αγνοούν την πραγματικότητα εντελώς. Ο κόσμος χωρίζεται σε συντρόφους και εχθρούς (δηλαδή σε πιστούς και απίστους) και αυτό που κάποτε έμοιαζε με ιδεολογία έχει μετατραπεί σε θρησκεία που, όπως όλες οι θρησκείες, έχει για μεγαλύτερο εχθρό τη λογική.
Όλα τα παραπάνω είναι κοινός τόπος για όσους δεν ανήκουν στην αριστερά, αλλά τα ίδια τα στελέχη της αριστεράς είχαν πολλές αντιρρήσεις και μέχρι προσφάτως προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τις θέσεις τους με λογικοφανή επιχειρήματα. Τον τελευταίο καιρό η προσπάθεια αυτή έχει εντελώς εγκαταλειφθεί και τα στελέχη της αριστεράς έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία εντελώς παρανοϊκής υπεράσπισης κάθε εγκλήματος που στρέφεται εναντίον όσων δεν συμμερίζονται την πίστη τους.
Το τελευταίο παράδειγμα αυτής της εντελώς παρανοϊκής υπεράσπισης είναι αυτή που γίνεται με αφορμή την απόπειρα να γίνει η πρώην ΑΣΟΕΕ (και μάλλον όλα τα ανώτατατα ιδρύματα) σχολή και όχι άσυλο συμμοριών τραμπούκων: η αστυνομία κάνει έρευνα στο πανεπιστήμιο και ανακαλύπτει έναν χώρο που μοιάζει ανατριχιαστικά (αλλά καθόλου απρόσμενα) με «γραφεία» οπαδικών συνδέσμων. Στυλιάρια, κράνη, μπουκάλια (σίγουρα για ανακύκλωση) και συνθήματα που ονειρεύονται αίμα και θάνατο. Και όλα αυτά όχι σε κάποιο διαμέρισμα σε κάποια γειτονιά του κέντρου, αλλά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το λογικό θα ήταν το χειροκρότημα για την επέμβαση αυτή που κάνει τη ζωή των αιμοδιψών χουλιγκάνων λίγο πιο δύσκολη να έρθει από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Αλλά, όπως είπαμε, λογική και αριστερά έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο και έτσι το πρώτο πράγμα που βγήκε από το στόμα των στελεχών της αριστεράς είναι η διαμαρτυρία για «το άσυλο» (αριστερό συνθηματικό για την ελεύθερη δράση τραμπούκων) που «καταλύεται» και «μας γυρνά πίσω σε σκοτεινές εποχές». Στην πραγματικότητα σκοτεινές είναι οι εποχές που δεν τολμάς να μιλήσεις γιατί κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα, αλλά η αριστερά το πιστεύει αυτό μόνο όταν το χέρι το σηκώνουν άλλοι. Όταν το χερι που σηκώνεται είναι αριστερό τότε κάθε προσπάθεια περιορισμού του είναι «χούντα».
Παράλογο και ανόητο; Όχι όσο η συνέχεια.
Γιατί στη συνέχεια η σύγκλητος του πανεπιστημίου (το αρμόδιο για τη λειτουργία του όργανο θυμίζω) αποφασίζει ότι καλό είναι το ΟΠΑ να μείνει κλειστό μέχρι να ολοκληρωθούν τα μπάχαλα της 17ης Νοεμβρίου προκειμένου και η σχολή να μην εμπλακεί σε αυτά και να μην κινδυνεύσουν οι άμαχοι φοιτητές. Η απόφαση δυσαρεστεί μερικούς λάτρεις της βίας και των τραμπουκισμών οι οποίοι κάνουν ντου στη σχολή, παραβιάζουν την είσοδο και μπουκάρουν μέσα τσαμπουκαλίδικα κι ωραία. Όπως πρέπει να συμβαίνει σε κάθε εισβολή, η αστυνομία επεμβαίνει για να προστατεύσει ΕΝΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ.
Το λογικό θα ήταν η επέμβαση αυτή να είχε τη συγκατάθεση κάθε ανθρώπου που βιοπορίζεται υπηρετώντας την Ελληνική Δημοκρατία (δηλαδή το δημόσιο συμφέρον μέρος του οποίου ειναι η ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων). Το λογικό θα ήταν η επέμβαση να έχει τη συγκατάθεση κάθε βουλευτή. Αντιθέτως, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜεΡΑ 25 έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους μπουκαδόρους υπερασπιζόμενοι το δικαιώμα οποιουδήποτε να μπουκάρει οπουδήποτε γιατί έτσι γουστάρει. Αποκορύφωμα της πάρανοιας, η συντρόφισσα Σακοράφα να δηλώνει πως η αστυνομία δεν πρέπει να μπαίνει σε σχολές «για κανέναν λόγο». Με λίγα λόγια, καλύτερα να ολοκληρωθεί μια απόπειρα βιασμού, καλύτερα να ξυλοφορτωθεί κάποιος, καλύτερα να ολοκληρωθεί μια αγοραπωλησία ναρκωτικών, παρά να μπει η αστυνομία και να τα σταματήσει. Αν ήμουν λίγο πιο κακός θα ευχόμουν να πέσει θύμα επίθεσης η Σακοράφα μέσα σε σχολή και οι αστυνομικοί απέξω να τη χαζεύουν να φωνάζει βοήθεια και να τη ρωτάνε «εσείς δεν είπατε να μην μπούμε για κανέναν λόγο;». Αλλά δεν είμαι τόσο κακός και σίγουρα όχι τόσο τσακωμένος με τη λογική όσο οι εκπρόσωποι της αριστεράς και σε αντίθεση με αυτούς, η βία μου αρέσει μόνο στις ταινίες.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η παράλογη στάση της Αριστεράς θα ήταν απλώς κωμική αν δεν υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο αριστερός παραλογισμός αφήνει την κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση. Κανείς, πλην κολλημένων γραφικών, δεν παίρνει στα σοβαρά μια αντιπολίτευση που υπερασπίζεται το δικαίωμα στις μολότοφ, τους τραμπουκισμούς και τις μπούκες. Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά μια αντιπολίτευση που θέλει δύο ημέρες να συνέλθει από το σοκ της σύλληψης δύο τρομοκρατών για να βγάλει μια ανακοίνωση γεμάτη «ναι μεν αλλά». Και μια χώρα της οποίας την αντιπολίτευση παίρνουν στα σοβαρά μόνο οι κολλημένοι γραφικοί, σημαίνει χώρα με κυβέρνηση ανεξέλεγκτη ή (όπως έγινε στην περίπτωση της ιδέας του υπουργού Τσιάρα για επαναφορά της βλασφημίας ως αδίκημα) μια χώρα στην οποία ο έλεγχος στην κυβέρνηση γίνεται μόνο από όσους γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι αυτό δεν είναι καλό για καμία χώρα. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Για τoKINAΛ που στηρίζει την πάταξη της εγκληματικότητας και των συμμοριών στα πανεπιστήμια, αλλά «χωρίς σκηνές βίας» δεν έχω να πω κάτι. Ίσως να πιστεύουν στην τηλεπάθεια και να θέλουν μπάτσους τζεντάι και για την περίπτωσή τους να πρέπει να μιλήσουν μόνο οι ειδικοί.
