Η δικαίωση της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να την αντιμετωπίσει
Η επίσημη ανακοίνωση των πετρελαϊκών εταιρειών ΕΝΙ και ΤΟΤΑL πως αναβάλλονται όλες οι προγραμματισμένες γεωτρήσεις στο οικόπεδο 7 της Κυπριακής ΑΟΖ αποτελεί έμπρακτη απόδειξη πως η άσκηση εξωτερικής πολιτικής από την Τουρκία είναι απολύτως αποτελεσματική. Προηγήθηκε η επίσης επιτυχής εξέλιξη για την Άγκυρα με τις συμφωνίες περί κατάπαυσης του πυρός στη Βόρειο Συρία με Ρώσους και Αμερικανούς. Οι συμφωνίες αυτές νομιμοποίησαν πλήρως όχι μόνο την εισβολή της Άγκυρας σε τρίτη χώρα (Συρία) αλλά και τις διεκδικήσεις της επί συριακού εδάφους (ζώνη ασφαλείας κ.λπ.). Με λίγα λόγια, μέσα σε έναν μήνα η Τουρκία πέτυχε να αναγνωριστεί από τους ισχυρούς του κόσμου πως χωρίς τη δική της γνώμη δεν υπάρχει λύση στο συριακό ζήτημα και πως στην Αν. Μεσόγειο και μάλιστα στην Κυπριακή ΑΟΖ υφίσταται απροσδιόριστο καθεστώς που σημαίνει πως νομιμοποιούνται οι οικονομικές διεκδικήσεις της άρα και η στρατιωτική παρουσία της.
Δεν πέρασαν παρά λίγα 24ωρα από την απόφαση των εταιρειών ENI και TOTAL να διακόψουν κάθε δραστηριότητα (προς το παρόν) στο Οικόπεδο 7 και η Άγκυρα ανακοίνωσε διά προεδρικού διατάγματος πως προγραμματίζονται 5 γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο για το 2020. Με αυτόν τον τρόπο αποσαφηνίζεται και η ουσία της διπλωματικής παρέμβασης και στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή που αφορά άμεσα τα ζωτικά συμφέροντα της Κύπρου και εμμέσως πλην σαφώς και της Ελλάδας, αφού οποιαδήποτε περαιτέρω νομιμοποίηση τουρκικών διεκδικήσεων στον ευαίσθητο χώρο μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου - Λιβύης θα προκαλούσε σοβαρά ζητήματα ασφάλειας στην ελληνική πλευρά ενώ θα τίναζε στον αέρα την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ από την Αθήνα. Θα εξέθετε δηλαδή ακόμη και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων τα οποία ενδεχομένως να υπάρχουν νοτίως της Κρήτης.
Όλα τα παραπάνω γράφονται για έναν και μόνο λόγο. Για να καταδείξουν πως η εκθετικά αυξανόμενη επιθετικότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στην Εγγύς Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο είναι αποτελεσματική. Αυτό σημαίνει πως η ίδια πολιτική στο Αιγαίο πιθανότατα να αποβεί επίσης αποτελεσματική, όταν και εφόσον η Άγκυρα κρίνει πως οι συνθήκες επιβολής ενός νέου status quo προς όφελός της έχουν ωριμάσει.
Επίσης η επιτυχής αναγνώριση από τον διεθνή παράγοντα δικαιωμάτων της Τουρκίας επί των εξελίξεων στον τομέα της ασφάλειας στην Εγγύς Ανατολή καταδεικνύει πως η τουρκική στρατιωτική εμπλοκή αρκεί για τη διαμόρφωση νέων συνθηκών. Συνέβη στη Βόρειο Συρία με τη συναίνεση των Αμερικανών και των Ρώσων. Γιατί να μη συμβεί και αλλού με την συναίνεση του νατοϊκού παράγοντα αυτή τη φορά.
Το σπουδαιότερο όμως κεκτημένο είναι η απόκτηση εκ μέρους της Άγκυρας μιας επικίνδυνης αυτοπεποίθησης η οποία εδράζεται στη δικαίωση της επιθετικής πολιτικής της. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε τις στρατηγικές της γειτονικής χώρας ως «επιθετική ρητορική» ή «απρόβλεπτες κινήσεις», δύο όροι που υποδηλώνουν τη συνειδητοποίηση από τον ελληνικό παράγοντα της εγγενούς αδυναμίας του να συγκρατήσει και να ακυρώσει τις τουρκικές αιτιάσεις.
Πρόσφατα στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη καθώς και κατά τις διμερείς ή και τριμερείς επαφές (με Αίγυπτο, Κύπρο, Ισραήλ) η ελληνική διπλωματία φάνηκε απροετοίμαστη και απληροφόρητη ως προς τις πραγματικές διαστάσεις της αποτελεσματικότητας της τουρκικής πολιτικής στην περιοχή.
Συνάμα το κληροδοτηθέν δόγμα από την προηγούμενη διακυβέρνηση της άνευ όρων (ενδεχομένως και αιτίας) υπαγωγής της Ελλάδας στον σχεδιασμό εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς ανταλλάγματα, οδηγεί σε μελλοντικά αδιέξοδα. Για παράδειγμα, η Συμφωνία των Πρεσπών έχει νόημα μόνο με την υπαγωγή των Δυτικών Βαλκανίων σε περιβάλλον ασφαλείας που πλαισιώνεται από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η άρνηση της Γαλλίας ακυρώνει όλη τη διπλωματική προσπάθεια ενσωμάτωσης των Βαλκανίων στα δυτικά οικονομικά δεδομένα και πρότυπα ασφαλείας. Με λίγα λόγια μία τρύπα στο νερό, που μάλιστα αναδεικνύει την ασυνέπεια λόγων και συλλογικών αποφάσεων εντός της Ευρώπης και της Συμμαχίας. Η Ελλάδα μέσω των πρόσφατων συμφωνιών με τις ΗΠΑ, ενώ ικανοποιεί πλήρως τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει μία σειρά από οφέλη που θα θωράκιζαν τουλάχιστον τα αυτονόητα. Την ασφάλεια έναντι επιθετικών διεκδικήσεων της Τουρκίας, καθώς και την αποτελεσματική οριοθέτηση ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
Η πρόσφατη εξέλιξη στη Συρία με το χαρακτηριστικού κυνισμού άδειασμα του κουρδικού παράγοντα από τους Αμερικανούς και μάλιστα σε on line σύνδεση με τα κέντρα αποφάσεων Δύσης και Ανατολής, κατέδειξε πως κάθε χώρα και λαός είναι καταδικασμένος να υπερασπιστεί μόνος του την επιβίωσή του. Το μήνυμα εισέπραξε στο ακέραιο και ο σημαντικότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, το Ισραήλ.
Οι επιλογές της Ελλάδας είναι πολύ συγκεκριμένες. Οφείλει να διασφαλίσει τα κονδύλια που απαιτεί ο επανεξοπλισμός της με σύγχρονα οπλικά συστήματα, τεχνολογίες αιχμής και έξυπνες λύσεις αμυντικού και επιθετικού σχεδιασμού. Μόνο με πολιτική συναίνεση εφ’ όλης της ύλης και σχεδιασμό 20ετίας είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Από τα οικονομικά μεγέθη της χώρας θα εξαρτηθεί και ο βαθμός στρατηγικής αυτοδυναμίας της. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο ούτε για πληθωρικές φρασεολογίες στα σαλόνια της εξουσίας. Η Άγκυρα ποτέ δεν μπλόφαρε στο παρελθόν. Ούτε και σήμερα μπλοφάρει.
