Ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής σχολιάζει την επικαιρότητα.
Η ασυνήθιστη ομορφιά του 1940
Εθνοχρονιάρες μέρες, καταναλώσαμε πάλι ψευδαισθήσεις «αδάμαστου φρονήματος». Όμως, διαπιστώνουμε μάλλον ότι η 28η Οκτωβρίου απoτέλεσε ανεπανάληπτη συγκυρία, κατά τούτο υπέρτερη της Παλιγγενεσιακής 25ης Μαρτίου.
Και αυτό γιατί ζήσαμε πρωτόγνωρα ομοθυμαδόν ανακλαστικά υπέρ προάσπισης της πατρίδας. Κράτησε ελάχιστα, βέβαια, μόνο όσο διαρκούσε η εθνική ευφορία των επιτυχιών του ΟΧΙ κατά του Ιταλού εισβολέα, που μας επιδαψίλευσαν και διεθνή τιμητικό θαυμασμό.
Συνδυάσαμε τότε ασυνήθη ορθολογική οργάνωση και αίσθημα εκρηκτικό (και Σχέδιο και «Αέρα!»), δημιουργώντας αυτοτροφοδοτούμενες ανδρικές στρατιωτικές νίκες και γυναικείες εθελοντικές επιτυχίες τύπου «Φανέλα του Στρατιώτη». Όλοι μαζί για τον καθένα. Πρωτοφανώς.
Η Κατοχή μας επανέφερε στην τάξη
Βέβαια, δεν άργησε η καταχνιά της Γερμανικής Κατοχής, οδηγώντας μας ξανά στη συνήθη μιζέρια. Επανήλθαν τότε οι διαχρονικές συνήθειές μας, Θερσιτισμός και ξεκατίνιασμα στο πνεύμα του ομηρικού Θερσίτη (χαμερπής-μοχθηρή διαβολή, υβριστική θρασυδειλία, αυθάδης φιλονικία), σε όλα τα πεδία, μάλιστα: προσωπικό, οικογενειακό, παραταξιακό, αλλά και αρσενικό-θηλυκό.
Έτσι, ξανακατρακυλίσαμε στη συνήθη εμφύλια διχόνοια (τώρα λεγόταν Κομμουνιστοσυμμορίτες - Γερμανοτσολιάδες). Ταυτόχρονα, επειδή σε τέτοιο ανορθολογικό περιβάλλον ήταν αδύνατο να ανθίσουν ιδέες, μοιραία άρχιζε το διαλυτικό πίρι-πίρι της Δικτατορίας του Κατιναριάτου. Αυτή κυριαρχούσε σε κάθε μικροκλίμακα της κοινωνίας, που η Πολιτική Επιστήμη δεν θέλει να ξέρει.
Στο στόχαστρο της ξεκατινιασμένης (αρσενικής και θηλυκής) κουτσομπόλας έπεφταν «δωσίλογοι» ή «συμμορίτες»: γυναίκες (μάλλον επειδή δεν μας καθόντουσαν ή δεν τις «φτάναμε», όπως την Ελένη Παπαδάκη) και άντρες (επειδή απλώς έτυχε να μας τσακώσουν με τη γίδα στην πλάτη). Μίσος αφόρητο, λοιπόν, είτε γιατί η αδερφή σου με παράτησε για τον ανταγωνιστή μου είτε γιατί αγαπούσα κάποιαν από σόι κλεφτοκοτάδων ή καταπατητών, ακόμα και για μια άσχετη οικογενειακή βεντέτα.
Λαϊκισμός-Κατιναριάτο-Τραμπουκαριάτο
Αυτό το ούρμπι-ετ-όρμπι μαζικό ξεκατίνιασμα διαμόρφωνε απίθανες και ασυνάρτητες διαταξικές συμμαχίες ανάμεσα σε ανίδεους θιασώτες μεταφυσικών συμβόλων τύπου Βασιλιάς-Στάλιν κτλ. Έτσι, ο προϊών Εμφύλιος ενσωματώθηκε στην ακούραστη ακολουθία των εναλλασσόμενων διχασμών. Και όλα αυτά, πάντα στην παρανοϊκή «πολιτική» βάση των επιτήδειων καρεκλοθήρων Κλεώνων. Αυτών που κάνουν πρόγραμμα, ξεπουπουλιάζοντας όσες εθνικές επιτυχίες απέδωσαν κάποιοι σπανίως προηγηθέντες Περικλείς. Είναι ο λαϊκισμός, αφού, που επίσης η Πολιτική Επιστήμη δεν θέλει να ξέρει.
Κι αν στην προσωπική μικροκλίμακα ξεκατίνιασμα σημαίνει δεισιδαιμονίες, εμπάθειες, ελαφρότητα, ανορθολογισμούς, εξ ίσου αυτά τα βρίσκεις και στη μείζονα κλίμακα της πολιτικής, παρόμοια, πλην λιγότερο αθώα. Εκεί κι αν είναι κλειδί για την επιτυχία του λαϊκισμού το ανορθολογικό ξεκατίνιασμα (του πολιτικού προς πολιτικό και προς κοινωνία) στην χώρα των απογόνων του Αριστοτέλη.
Έτσι, λοιπόν, παρότι έκτοτε εκδηλώθηκαν αρκετές ομοβροντίες εκσυγχρονιστικών αλλαγών στο επίπεδο του Κράτους (μόνο), που λογικά θα ανέτρεπαν αυτή την συνθήκη, η Δικτατορία του Κατιναριάτου παραμένει ακλόνητη, σφριγηλή και εμμένουσα.
Πρόσφατα, με αφορμή την βάρβαρη πισώπλατη κλωτσιά ενός «καρατέκα» ΠΑΜίτη κατά αστυνομικού, είδαμε πόσο σταθερό καθεστώς είναι στον τόπο μας η βίαιη Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου. Και πριν αλλάξει φεγγάρι, επανεκδηλώθηκε μια ακόμα πρωτεύουσα πτυχή του καθ’-ημάς-εθνικού-ισλάμ (με αφορμή την διαβόητη γελοία φούντωση περί την ταινία Τζόκερ): η ανορθολογική Δικτατορία του Κατιναριάτου, με τ’ όνομα, την οποία μας ξαναθύμισαν τώρα οι προαναφερθείσες εμφυλιακές μνήμες.
Ο Fakeίσας του Fakeίσαντος
Τζάμπα έκπληξη φάγαμε, όταν φούντωσε το απέραντο «Τζόκερ Καρακατσουλιό» στον εθνικό καφενέ με τα fake-news «ΕΚΑΜ-Καλάσνικοφ-και-λοιπαί-ωραιότητες». Γενικότερα, τζάμπα εκπλησσόμαστε που μαθαίνουμε τρομακτικά πράματα για την («παραδόξως νεωτερική») χώρα μας: είμαστε, λέει, δεύτεροι στον κόσμο, σε καταγγελίες για fake-news (ψευδείς ειδήσεις).
Αλλά, γιατί μας κυνηγάνε τα fake-news, ο-έ-ο; Είναι τόσο απλό: σύμφωνα με το Ινστιτούτο Reuters (σελ.82-83), οι Έλληνες ενημερωνόμαστε περισσότερο από το Facebook, παρά από την Τηλεόραση (αφήστε που δεν αγγίζουμε εφημερίδες)… Έτσι αξιολογούμε την εγκυρότητα των πηγών μας, είμαστε ανορθολογικάντζες, τι να κάνουμε.
Ληγμένος Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός
Ήταν μείζων λαθροχειρία Τσίπρα η ταύτιση ενός απλοϊκού καλλιτεχνικού μηνύματος (εξοργισμένος από τα στραβά της ζωής ο Τζόκερ εκτονώνεται μέσω της βίας) με μια ιδεοληψία («αδικία που γεννά ταξικό μίσος και…εξέγερση των από κάτω»). Δεν ήξερε τάχα πόσοι ανωμαλάρες,συχνά λυγίζοντας μπροστά στις δυσκολίες της ζωής, καταφεύγουν εκτονωτικά στην βία…
Είναι αντικοινωνικό/επικίνδυνο, λοιπόν, να αναβαθμίζουμε προσωπικούς ψυχολογικούς μηχανισμούς παραγωγής βίας σε ιδεολογικούς «νόμους». Το ατομικό/υποκειμενικό (Τζόκερ) σε κοινωνικό/αντικειμενικό («ταξικό μίσος» στον εγκληματογόνο Καπιταλιζμό…). Απλώς και μόνο για να ξαναδιεγείρουμε τους συνήθεις πελάτες (που πίστεψαν ότι έρχεται ο KOYLHW να μας βάλει να δουλεύουμε οκτώ μέρες την βδομάδα...).
Ντροπή να αμολάμε τέτοιες μικροπολιτικές κουτσουλιές στην Τέχνη, ενοποιώντας το Κουτάκι της (εντελώς ξένο) με το Κουτάκι της Πολιτικής. Φάουλ. Κάποτε καθιερώθηκε ανοήτως στο Κατιναριάτο ο μπακαλιάρος: «Η ηθική του μέλλοντος είναι η αισθητική». Τολμώντας να αντιστοιχίσουμε Ηθική-Πολιτική και Αισθητική-Τέχνη, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Τέχνη μπορεί να αντέξει συμβολισμούς βίας, όχι όμως και η Πολιτική. Γι’ αυτό ποτέ δεν ταυτίζονται Ηθική-Αισθητική.
Η πάντα αλογόκριτη Τέχνη υποχρεωτικά προσλαμβάνεται όπως βγαίνει από τον καλλιτέχνη, χωρίς κάποιο ηθικό κριτήριο να την αγγίζει. Όθεν και είναι γελοίο να μεταλλάσσεται σε πολιτικό μήνυμα ένας καλλιτεχνικός υπαινιγμός. Έτσι ψόφησε ο στρατευμένος σοσιαλιστικός ρεαλισμός.
Επί Φιλελεύθερης Δημοκρατίας η βία στην Ηθική/Πολιτική αποκλείεται. Όχι όμως και στηνυπερβατική Αισθητική/Τέχνη, που υποδομείται στον κόσμο των ονείρων: εκεί κάποιοι δευτερογενείς μηχανισμοί κουμαντάρουν άψογα την άμυνα της αντι-βίας. Άλλως ειπείν, «η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια», οπότε η βία στην τέχνη ίσως ανακλαστικά μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ρωτήστε όσους πρόκαναν στα νιάτα τους να προσλάβουν βίαιες εικόνες τύπου Ζαν Ζενέ ή Κουρδιστό Πορτοκάλι, αλλά έτσι τελικά απετάξαντο την βία.
Δεν ξεκατινιάζονται μόνο οπαδοί
Η έκπαλαι διαγνωσμένη εξουσιολιγούρα του κ. Τσίπρα πάλι, φαίνεται, τον σπρώχνει στα ανεξυριζαυγιτικά μονοπάτια, για νέο κόλπο-γκρόσσο. Καταγγέλλει «Κυβέρνηση-Τζόκερ», αλλά μάλλον αυτός ως «Αντιπολίτευση-Τζόκερ» θα υποκαταστήσει εφεξής την «Αντιπολίτευση-της-Κατσαρίδας» του Κωστάκη (θυμάστε;). Τώρα η ιδεοπενία του εμβάθυνεστο «ταξικό μίσος» τουΤζόκερ, στηριζόμενη πάλι στο ιδεολογικό νεο-υβρίδιο-Ζίζεκ-Λατούς τύπου (Δίκαιη)-Βία-και-Αραλίκι.
Μετά το 1989 οι νεοκομμουνιστέςβρίσκονται σε απόλυτη σύγχυση: πέρασαν Γένοβες, περπατησές-ανοιχτωσές και αγανάκτησες, τώρα αγιοποιούν άσχετα την τυφλή βία του Τζόκερ, διεγείροντας ληγμένα πάθη.
Ευεπίφορα σε τέτοιους ιδεολογικούς κατιμάδες είναι μόνο φτωχά πνευματικά εδάφη, λιπασμένα από το αραχτό δόγμα «αριστεία-ρετσινιά». Όμως, αποτελούν την προνεωτερική πλειονότητα στην κοινωνία μας, οπότε αξίζει ο κόπος στον λαϊκιστή, να ενοποιήσει Κατιναριάτο-Τραμπουκαριάτο. Αυτό το πύρινο χαρμάνι ανορθολογισμού-βίας ήταν, άλλωστε, που επιτάχυνε μεν το εθνικό καθοδικό σπιράλ με την αγανάκτηση, αλλά ανέβασε τους Τσέουςστον ουρανό της Μεγάλης Καρέκλας, μην ξεχνιόμαστε.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας μονόδρομα ξαναρχίζει έτσι την πορεία προς την Ρώμη της Εξουσίας. Με αισθητικό/ηθικό πρόσχημα το «ταξικό μίσος» του Τζόκερ, εκκινεί τον ίδιο οδικό χάρτη της υφεσιακής δυστυχίας, όπως και επί αγανάκτησης.
Ανορθολογικό εξεγερσιακό κλίμα μέχρις εσχάτων, τετραψήφιες διαδηλώσεις/απεργίες διαλυτικές της οικονομίας, τα κάνουμε μπουγάτσα όλα διεγείροντας στο αμήν το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, ώσπου να ξαναγίνουμε Κυβέρνηση Αγανακτισμένων. Για να αγγίξουμε πάλι το χάος, ώσπου η ζωή να ξαναεπιβάλεινέα κωλοτούμπα, νέα απομίμηση της κανονικότητας και προσαρμογή στις ιστορικές επιταγές του κυρίαρχου Πελατειακού Εθνολαϊκισμού, αλλά και πάλι (λόγω ανικανότητας) νέο Επιδοματισμό της Φτώχειας. Τι λέτε, εσείς θα ξαναπάρετε;
14°
