- CITY GUIDE
- PODCAST
-
28°
Παρά την εγκληματικότητα γύρω από την πλατεία Ομονοίας, η ζωή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνεχίζεται
Η βροχή έχει μόλις σταματήσει και οι δρόμοι γύρω από την Ομόνοια γυαλίζουν λες και τους έχεις περάσει με καθαριστικό. Στο πεζοδρόμιο δίπλα στον ΕΦΚΑ στην Πειραιώς, κάτι τύποι με ύποπτες φάτσες συνομιλούν με τα ενήλικα μέλη μιας οικογένειας. Τα παιδιά, φορτωμένα με σακίδια και σακούλια, στέκονται παραδίπλα. Το κορίτσι έχει στο πρόσωπό του ένα ύφος παραίτησης και απάθειας, για το οποίο πιθανότατα δεν ευθύνεται η εφηβεία. Το αγόρι δείχνει απλά εξαντλημένο. Είναι δεν είναι εννιά χρονών.
Δεν καταλαβαίνω σε τι γλώσσα μιλούν. Όμως από τις κινήσεις και τις στάσεις των σωμάτων φαίνεται πως οι γονείς παρακαλούν για κάτι. Ο δε επικεφαλής της παρέας τούς αντιμετωπίζει με απαξίωση και εξάρσεις αγριάδας. Κάτι παζαρεύουν. Τη διαμονή της οικογένειας σε κάποιο χώρο; Τη μεταφορά τους κάπου; Την εύρεση μιας εργασίας; Ένας από την παρέα των αντρών με βλέπει που τους κοιτάζω και μου κάνει νόημα να φύγω. Προτιμώ να ακολουθήσω τη συμβουλή του. Ανεβαίνω στο μηχανάκι, βάζω μπρος και απομακρύνομαι.
Λίγο νωρίτερα, στα (ας τα πούμε) γραφεία του ΕΦΚΑ είχα γίνει μάρτυρας μιας άλλου τύπου ενοχλητικής σκηνής. Μια παχύσαρκη γυναίκα έφτασε κουτσαίνοντας στον γκισέ έπειτα από μιάμιση ώρα αναμονής, για να αποδειχτεί πως δεν είχε μαζί της μια απαραίτητη φωτοτυπία. Τα παρακάλια της δεν έπιασαν τόπο. Ο υπάλληλος την αντιμετώπιζε με κοφτές υπηρεσιακές φράσεις και επιδεικτικά ξεφυσήματα, ενώ οι πολίτες την κατσάδιασαν επειδή καθυστερούσε την ουρά. Μισή ώρα αργότερα, ήταν καθισμένη στα σκαλοπάτια του ορόφου με το κεφάλι να ακουμπάει στον θεοβρόμικο τοίχο.
Η αιώνια ανημποριά του αδύναμου. Η αδιαφορία. Η αίσθηση της σύνθλιψης. Οι δουλειές, ύποπτες και μη, που προχωρούν – στην ανάγκη ισοπεδώνοντας όποιον κουτσαίνει. Η συνθήκη αυτή υπήρχε πάντα στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια. Ψάχνοντας για παλιές φωτογραφίες, έπεσα πάνω σε μία από την Κατοχή: Κάποιοι εξαθλιωμένοι –μάλλον επαρχιώτες στρατιώτες που έχουν ξεμείνει στην Αθήνα– ξαπλώνουν στις σχάρες της πλατείας, ενώ από δίπλα τους περνούν, κομψοί και αεράτοι, δύο δανδήδες.
Στην οδό Σωκράτους, απέναντι από το Εφετείο, βρισκόταν κάποτε το γραφείο όπου δούλευε ο πατέρας μου. Θυμάμαι σαν παιδί τα εσωτερικά των κτιρίων με το επιτηδευμένο λούστρο, τα λεφούσια των κουστουμαρισμένων που σε παράσερναν στα πεζοδρόμια, τους δικηγόρους με τις χαλαρωμένες γραβάτες που γελούσαν αυτάρεσκα στα μικρά ουζερί των στοών... Και λίγα μέτρα πιο εκεί, παπατζήδες, επαίτες με κολοβά πόδια και μικροπωλητές που σκέπαζαν το καρότσι τους με ένα σεντόνι και έτρεχαν μακριά μόλις εμφανιζόταν αστυφύλακας.
Στις αρχές των 90s, όταν το πρώτο κύμα των μεταναστών λίμνασε στην Ομόνοια, οι εργολάβοι φρέναραν με το ημιφορτηγό και έδειχναν με το δάχτυλο τους τυχερούς που θα έκαναν μεροκάματο. Στην οδό Αθηνάς, οι αργυραμοιβοί έστηναν κάθε πρωί τις βιτρινούλες τους και στα στενά τα πρεζάκια εκδίδονταν για τη δόση τους. Σταδιακά, νέες μαφίες μπήκαν στο παιχνίδι. Τα στέκια άλλαζαν διαρκώς θέση, μα ήταν πάντα εκεί. Κατά διαστήματα, στα 00s, έτρεμε το φυλλοκάρδι σου όταν περνούσες από τη Γερανίου, τη Ζήνωνος, τη Μενάνδρου, την πλατεία Θεάτρου...
Η σημερινή κατάσταση μοιάζει λιγότερο επικίνδυνη. Ίσως επειδή την έχουμε πια συνηθίσει και με ένα τρόπο αποδεχτεί. Σύμφωνα με τα περσινά στοιχεία της αστυνομίας, ο δείκτης της εγκληματικότητας είναι πολύ υψηλός, με τη μικρο-εγκληματικότητα (βασικά τις μικροκλοπές) να αφορά το 70% των περιπτώσεων. Το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας –αυτή η «μαύρη τρύπα της Αθήνας», όπως αναγράφεται σε έναν τοίχο στην Πειραιώς– έχει πάντα πολλή δουλειά.
Έστω και έτσι, η ζωή δεν παύει να σε εκπλήσσει. Αργά το μεσημέρι, ας πούμε, πετυχαίνεις καλοντυμένες μητέρες από την Αφρική και την Ασία μαζί με παιδάκια που κουβαλούν σχολικές τσάντες. Και το απόγευμα, στα πολυώροφα καταστήματα ρούχων στη Σταδίου, οι μισοί σχεδόν πελάτες μιλούν μεταξύ τους σε άγνωστες γλώσσες. Υπάρχουν δηλαδή κανονικοί άνθρωποι, οι οποίοι κατοικούν και βγαίνουν βόλτα και πηγαίνουν σχολείο στην περιοχή – πράγμα από μόνο του εντυπωσιακό. Το πνεύμα της Ομόνοιας, λοιπόν, είναι ακόμα εκεί. Και η ζωή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συνεχίζεται.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Ο καλύτερος πρωθυπουργός θα ήταν ο κύριος Δημήτρης που έχει το Mini Market απέναντι από το σπίτι μου»
Θα δημιουργηθεί πολυλειτουργικό συγκρότημα - Εικόνες του έργου
Αθηναίες διηγούνται στην Βικτωρία Γιαννάκη προσωπικές ιστορίες με σκοπό την γυναικεία ενδυνάμωση. Σκέψεις και θέσεις που ίσως αφορούν όλες-ους μας
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγαπούσαν, που αγαπούν, που θα αγαπούν, και το δείχνουν με ένα διήγημα τριών λέξεων γραμμένο σε μια σελίδα από ασβέστη
Πόσο αυξήθηκε η θερμοκρασία της Αθήνας τα τελευταία χρόνια; Ποιες είναι οι πιο θερμές περιοχές της πόλης; Πώς θα αντιμετωπιστεί ο καύσωνας;
Λατέρνες, παγκάκια, γλάστρες και κολώνες φωτισμού σε μικρογραφία, στήνονται σε διάφορα σημεία
Χάρης Δούκας: «Δημιουργούμε σύγχρονους, ασφαλείς και ελεύθερους χώρους για τα παιδιά»
Το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος μετατρέπεται σε μοναδικό σημείο συνάντησης
Ποιος δε θα ’θελε να ξεκινήσει από εδώ να κατακτήσει τον κόσμο;
20 ερωτήσεις για να πάρεις «πράσινη κάρτα» για τα ΝουΠου
Η επένδυση των 53 εκ. ευρώ σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την Αθηναϊκή Ριβιέρα και τον ελληνικό τουρισμό
Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος μου είναι να μην κολλήσω στην κίνηση και πεινάω
Αθηναίες διηγούνται στην Βικτωρία Γιαννάκη προσωπικές ιστορίες με σκοπό την γυναικεία ενδυνάμωση. Σκέψεις και θέσεις που ίσως αφορούν όλες-ους μας
Ξενάγηση σε ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας
Αναλυτικά η διαδικασία αιτήσεων και εγγραφών - Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων
«Ένα πραγματικά συγκινητικό μουσείο το οποίο αγγίζει πολλές πτυχές της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας στην αρχαιότητα»
Σε όλη την Κυψέλη τα τραπεζοκαθίσματα, σαν έρπης, εξαπλώνονται σε κάθε πεζοδρόμιο
Τι να κάνεις για να νιώσεις περισσότερο το καλοκαίρι στην πόλη ακόμα κι αν σε κυκλώνουν οι πολυκατοικίες
Εικόνες, ήχοι και δροσερά spots χωρίς εισιτήριο στην πόλη που βράζει
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.