Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τον «κομψό» Γιάνη Βαρουφάκη στο κόκκινο χαλί της Βενετίας.
Ομολογώ ότι γέλασα με χαιρεκακία καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες του Σώρρα των αστών στο κόκκινο χαλί του φεστιβάλ της Βενετίας. Δεν ήταν τόσο ο γυαλιστερός αρχαιοελληνικός μαίανδρος που έλαμπε στο φόρεμα της Δανάης, όσο η πλήρης υποταγή του δήθεν αντικομφορμιστή σελέμπριτι στις στυλιστικές επιταγές των γιορτών της κινηματογραφικής βιομηχανίας, το σοβαρό μαύρο κοστούμι, αλλά και η ίδια η συμμετοχή σε έναν θεσμό ευλογημένο από τις μεγάλες εταιρείες του θεάματος, ήταν άλλη μια αποκάλυψη της αντισυστημικής παπάτζας που πουλάει στους αφελείς ακολούθους του. Το γέλιο μου ξεθύμανε γρήγορα όταν κατάλαβα πως ακριβώς επειδή οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται είναι αφελείς, ακριβώς επειδή, όπως όλοι οι παπατζήδες, αυτό που ικανοποιεί δεν είναι η λογική αλλά η ψυχολογική ανάγκη, η αποκάλυψη της παπάτζας δεν θα κλονίσει την πίστη όσων τον πιστεύουν ούτε τόσο δα.
Κανένας από το κοινό του δεν θέλει να καταλάβει πως εκεί που διακυβεύονται τα δικά του χρήματα (ως συνδημιουργός της ταινίας η εμπορική της επιτυχία προφανώς δεν του είναι αδιάφορη) η συμμόρφωση του Γιάνη είναι άμεση και απόλυτη. Εκεί που το διακύβευμα ήταν τα χρήματα 10.000.000 ιθαγενών, ο Γιάνης παρίστανε τον αντισυμβατικό γνωρίζοντας πως πάντα υπάρχει κοινό που διψά για τέτοιου είδους παραστάσεις και που ψάχνει παραμύθια, όχι για να ξεχνιέται από τις δυσκολίες της πραγματικότητας αλλά για να την αντικαταστήσει εντελώς. Και η πώληση αυτών των παραμυθιών, το παπατζηλίκι δηλαδή, είναι μια καλή μπίζνα.
Το ότι η ταινία που σκηνοθέτησε ο Κώστας ο Γαβράς είναι ένα ακόμα παπατζηλίκι, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαιτέρως ευφυής για να το καταλάβει. Και δεν μιλάω για την κωμικά ηρωοποιημένη εικόνα του Σώρρα των αστών, ούτε για την παιδική αντίληψη περί καλών Ελλήνων και κακών ξένων ή καλών μαρξιστών και κακών φιλελεύθερων. Μιλάω για κάτι πολύ χειρότερο. Κάτι που όχι απλώς υποψιάζει αλλά αποδεικνύει πως η ταινία Adults in the Room δεν είναι πολλά περισσότερα από μια προσπάθεια αλλοίωσης της πραγματικότητας. Προσπάθεια την οποία εύκολα θα μπορούσα (αν ήθελα να κάνω ένα κακό χωρατό) να περιγράψω ως χοντροκομμένη καθώς από αυτήν έχει κοπεί ο βασικός συνέταιρος του Αλέκση και του Γιάνη κατά τη διάρκεια των γεγονότων που εξιστορεί: ο Πάνος ο Καμμένος.
Τι θα λέγατε για μια ταινία που διαφημίζει ότι αποκαλύπτει την αλήθεια για τα τελευταία χρόνια του Ανδρέα του Παπανδρέου και από την οποία απουσιάζει εντελώς η Μιμή; Τι θα λέγατε για μια ταινία για την κυβέρνηση του Κώστα του Σημίτη από την οποία θα απουσίαζε ο Άκης ο Τσοχατζόπουλος; Τί θα λέγατε για μια ταινία για τη ζωή του Άδωνι από την οποία θα απουσίαζε ο Καρατζαφέρης;
Νομίζω πως θα λέγατε πως πρόκειται για παπατζηλίκι ή αν ήσασταν πιο κομψοί, μπορεί να χρησιμοποιούσατε τη λέξη «εξαπάτηση». Και ειλικρινά δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην χρησιμοποιήσετε κάποια από τις δύο λέξεις για το δημιούργημα του Γιάνη και του Κώστα.
Αντιλαμβάνομαι ότι το παραμύθι που θέλουν να φτιάξουν οι δύο δημιουργοί δεν χωράει τον Καμμένο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς ο καιρός που έχει περάσει είναι πολύ λίγος και όλοι θυμόμαστε πως ο Αλέκσης και ο Γιάνης είχαν έναν συνέταιρο, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχε ούτε εξουσία, ούτε περήφανη διαπραγμάτευση, ούτε ταινίες, ούτε τίποτα.
Κατα τα λοιπά, πρόκειται για ένα δημιούργημα που σίγουρα θα δω καθώς με ενδιαφέρει πάρα πολύ η άποψη των αριστερών του χαβιαριού που δεν συγχωρούν το ότι δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να απολαύσουν το θέαμα της Ελλάδας να τινάζεται στον αέρα καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες των παρισινών τους σαλονιών. Όπως με ενδιαφέρει και η άποψη εκείνων που οργίζονται όταν σκέφτονται πόσα ακίνητα θα μπορούσαν να αποκτήσουν με τις, ασφαλείς στις τράπεζες του εξωτερικού, καταθέσεις τους αν η Ελλάδα εγκατέλειπε το Ευρώ.
Αλλά φυσικά θα την δω πειρατικά και δεν θα την πληρώσω ούτε σεντ. Αν επρόκειτο για άλλη ταινία και άλλους δημιουργούς, προφανώς δεν θα το έκανα, αλλά πιστεύω πως ούτε ο Κώστας ο Γαβράς, ούτε ο Γιάνης ο Βαρουφάκης θα ήθελαν να γίνει η ταινία τους ένα προϊόν που υποκύπτει στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Και είμαι σίγουρος πως ως ασυμβίβαστα αντισυστημικοί δεν θέλουν ένα κοινό υποταγμένο στους κανόνες και τις απαγορεύεσεις που υπαγορεύει ο καπιταλισμός. Στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτα παπατζήδες. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Η όποια κινηματογραφική αξία της ταινίας μου είναι εντελώς αδιάφορη. Όπως αδιάφορη θα μου ήταν και η κινηματογραφική αξία μιας ταινιας που θα παρουσίαζε την χούντα από την πλευρά των συνταγματαρχών ή μιας ταινίας που θα διαφήμιζε την εντιμότητα του συντρόφου Τσοχατζόπουλου.
Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλη Αθήνα. Τι είναι αυτή η αλλαγή που βιώνει η πόλη; Αλλάζει κάτι σημαντικό. Αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος της ζωής των κατοίκων
10°
