Γιατί δεν υπάρχει «άλλος Τσίπρας» και γιατί δεν μπορεί να γίνει ένας μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης.
Με συγκίνηση (που διακόπτεται μόνο για το νευρικό γέλιο που έρχεται και φεύγει) διαβάζω και ακούω τους συμπολίτες οι οποίοι, με αφορμή τις δηλώσεις του συντρόφου Αλέκση το βράδυ των εκλογών, διαπιστώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με «έναν άλλο Τσίπρα». Ακόμα πιο συγκινητικός είναι ο τρόπος με την οποία αιτιολογούν τη διαπίστωση και ο οποίος μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση «το λέει ο ίδιος».
Αν εξαιρέσω τους συνανθρώπους οι οποίοι πιθανόν να έλειπαν πολλά χρόνια στο εξωτερικό, ίσως να μην είχαν είχαν πρόσβαση στην ενημέρωση και επέστρεψαν στη χώρα το βράδυ της Κυριακής, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογία να πιστεύουν σε οποιαδήποτε αλλαγή του Αλέκση, εκτός αν είναι από τους ανθρωπους που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι είναι πιθανόν ο Άκης ο Τσοχατζόπουλος να είναι πολιτικός κρατούμενος βασιζόμενοι στις διαβεβαιώσεις και τις καταγγελίες του ίδιου. Ή εκτός αν τους αρέσει να λένε παραμύθια.
Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος ο σύντροφος Αλέκσης το βράδυ που αποπειράθηκε να παραστήσει τον στέιτσμαν (το γράφω με ελληνικούς χαρακτήρες γιατί μπορεί να διαβάζει και δεν θέλω να χάσει χρόνο προσπαθώντας να καταλάβει τι είναι «αυτή η λέξη στα ξένα») δεν κατάφερε να κρατηθεί μέχρι τέλους και είπε πως «η αντιπολίτευσή μας θα είναι υπεύθυνη αλλά και δυναμική», τοποθετώντας πολύ σωστά το «αλλά» στη φράση του, καθώς ακόμα και ο ίδιος ξέρει καλά ότι στις δημοκρατίες η υπευθυνότητα και ο δυναμισμός σπανίως κάνουν παρέα.
Αλλά ασχέτως του τι λέει ο σύντροφος Τσίπρας, είμαστε μεγάλα παιδιά και καταλαβαίνουμε πως κάποιος που πολιτεύτηκε ποτίζοντας μίσος και διχασμό την κοινωνία, ένας άνθρωπος που έχει πει τόσα ψέματα που πολλοί αμφισβητούν ακόμα και ότι το πραγματικό του όνομα είναι Αλέκσης, ένας άνθρωπος που θαυμάζει δικτάτορες και υπερασπίζεται δικατορίες, δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει υπεύθυνα και πολύ περισσότερο δημοκρατικά.
Ακόμα κι αν παριστάνει τον αλλαγμένο, εμείς δεν πρέπει να τον πιστέψουμε όπως, δικαίως όπως αποδείχτηκε, δεν πιστέψαμε τίποτα από όλα όσα έχει παραστήσει στο παρελθόν. O Τσίπρας μπορεί να γίνει ένας μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης, ένας υπεύθυνος κεντροαριστερός πολιτικός, όσο μπορεί να γίνει και ολυμπιονίκης στο άλμα σε ύψος.
Προφανώς το ότι, έστω και στα ψέματα έστω και για να ξεγελάσει κάποιους αφελείς ή να δώσει υλικό για παραμύθι σε κάποιους πονηρούς, αναγκάζεται να παραστήσει τον θεσμικό και τον δημοκράτη, είναι νίκη για τη δημοκρατία. Μπορεί όμως να μετατραπεί σε ήττα αν τον πιστέψουμε κι αν δεν καταλάβουμε πως ο άνθρωπος που, για το προσωπικό του όφελος χώρισε τους Έλληνες σε προδότες και πατριώτες, ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε τη δικαιοσύνη σαν δικό του μαγαζί, ο άνθρωπος που ηγείται μιας μεγάλης στρατιάς συκοφαντών που μπορεί να έφυγε από τα υπόγεια του Μαξίμου αλλά δεν έμεινε άστεγη, δεν θα αλλάξει ποτέ. Αν δεν καταλάβουμε πως δεν υπάρχει «άλλος Τσίπρας», ο Τσίπρας είναι ένας, είναι αυτός που μάθαμε και το μόνο που κάθε φορά αλλάζει είναι η παράσταση που δίνει. Μπορούμε κάποιες φορές να τη χειροκροτήσουμε, αλλά ποτέ δεν πρέπει να μπερδέψουμε αυτό που βλέπουμε στη σκηνή με την πραγματικότητα. Και μπράβο μας.
