Οι μοναχικές στιγμές της κυβέρνησης στη Βουλή είναι τέλειες για να περνάνε νέους νόμους και να τακτοποιεί «δικούς τους»
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, είμαι σίγουρος πως, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει, αυτές είναι πιο όμορφες μέρες του Αλέκση στην εξουσία. Είναι οι μέρες που κυβερνά με τον μοναδικό τρόπο που αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση: χωρίς αντιπολίτευση στη Βουλή. Προφανώς για να ήταν ολοκληρωμένη η ευτυχία του θα έπρεπε να μην υπήρχε αντιπολίτευση γενικότερα και η οποιαδήποτε διαφωνία με τις κυβερνητικές αποφάσεις να ήταν ποινικώς κολάσιμη, αλλά δυστυχώς στην Ευρώπη πια κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα σοσιαλιστικά και δικά του. Οπότε θα πρέπει να αρκεστεί στις ελάχιστες αυτές ημέρες που όλοι οι υπόλοιποι έφυγαν από το κοινοβούλιο, ίσα-ίσα για να μπορέσουν τα μέλη της κυβέρνησης και οι βουλευτές της να νιώσουν όπως ένιωθαν τα είδωλά τους τις μέρες τις δικτατορικής κυριαρχίας τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι κακώς έφυγαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και άφησαν τον Αλέκση και τους παρατρεχάμενους του να παίζουν τη «λαϊκή δημοκρατία» ψηφίζοντας νόμους και τροπολογίες, προκειμένου να τακτοποιήσουν, να τακτοποιηθούν και να καταστρέψουν ό,τι μπορούν για να εκδικηθούν τους ψηφοφόρους που δεν ήταν όσο κορόιδα θα τους ήθελαν και δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν την απάτη τους και για δεύτερη τετραετία. Πολύ καλά έκαναν και έφυγαν. Δεν έχουν λόγο να παρίστανται και να νομιμοποιούν την κυβερνητική αφόδευση σε πολίτευμα, θεσμούς, οικονομία και λογική. Εννοείται πως η αποχή αυτή δεν μπορεί να ενοχλήσει στ' αλήθεια αυτούς που έτσι κι αλλιώς δεν γουστάρουν τη Δημοκρατία και τη λογική της, αλλά καλό είναι η αντιδημοκρατικές πρακτικές να επισημαίνονται σε κάθε ευκαιρία.
Και στο κάτω-κάτω οι νόμοι και οι τροπολογίες των τελευταίων ημερών αφορούν μόνο τον Αλέκση, τους υπουργούς του, τους βουλευτές του και τους φίλους τους που προσπαθούν να γλιτώσουν από πιθανούς μπελάδες. Δεν μπορώ να ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι, αλλά τους μπελάδες εύκολα μπροούμε να τους καταλάβουμε. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ή στα εγκλήματα τα οποία, σύμφωνα με τον νέο ποινικό κώδικα, θα αντιμετωπίζονται με μια κάποια επιείκεια ή δεν θα είναι καν εγκλήματα. Η στρατολόγηση σε τρομοκρατική οργάνωση, η ενεργητική δωροδοκία υπαλλήλου, ο βιασμός κατόπιν απειλής που δεν είναι σωματική*, η ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, η κατοχή εκρηκτικών υλών και άλλες πολύ βαριές (για οποιονδήποτε δεν θεωρεί κανονικό το αντικοινωνικό) πράξεις αντιμετωπίζονται πλέον με επιείκεια και πολύ λογικά, αν θυμηθούμε όλες τις παροιμίες και τα γνωμικά που μιλούν για τη φιλία και το πώς αυτή φαίνεται στις δυσκολίες ή για το σπίτι σου που μπορεί αν δεν προσέξεις να σε πλακώσει ή για των φρονίμων τα παιδιά.
Είναι λάθος να αντιλαμβανόμαστε το νομοθετικό όργιο των τελευταίων ημερών της Πρώτης Φοράς Αριστεράς ως κυρίως ψηφοθηρικό (η βαριά ήττα είναι μάλλον δεδομένη ακόμα και γι αυτούς). Πρόκειται μάλλον για μια προσπάθεια να κλείσουν εκκρεμότητες, να φυλαχθούν τα νώτα και να γίνουν οι απαραίτητες, για τις δύσκολες και κρύες μέρες της αντιπολίτευσης, διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις. Υπό αυτήν την έννοια, η σωστή ερώτηση δεν είναι «τι ελπίζουν ότι θα κερδίσουν;» αλλά «από τι προσπαθούν να γλιτώσουν και ποιούς προσπαθούν να βολέψουν».
Ακόμα και τις προσλήψεις και τις ανανεώσεις συμβάσεων δεν πρέπει να τις αντιμετωπίζετε ως πράξεις ψηφοθηρικές, αλλά ως πράξεις καταστροφής και εκδίκησης. Γιατί στην κυβέρνηση ξέρουν ότι αυτοί θα κάνουν τις προσλήψεις σε μια δυο μέρες, αλλά τους μισθούς θα τους καταβάλετε εσείς κάθε μήνα.
Σε κάθε περίπτωση, ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα, ας σκεφτούμε ότι η επόμενη βουλή θα έχει κι εκείνη τη δυνατότητα να νομοθετήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση (το μόνο που χρειάζεται είναι να το θέλει) και ας ευχηθούμε στον Αλέκση να απολαύσει αυτές τις ημέρες της σοβιετικής του ονείρωξης ελπίζοντας το ξήλωμα των συριζαϊκών εκτρωμάτων να ξεκινήσει στις 8 Ιουλίου. Και μπράβο μας.
*Είναι καλό να διευκρινήσουμε ότι ο βιασμός ΔΕΝ μετατρέπεται σε πλημμέλημα γενικώς και αορίστως. Παραμένει κακούργημα στις περιπτώσεις απειλής σωματικής βίας ή ζωής και γίνεται πλημμέλημα όταν οι απειλές δεν είναι σωματικές. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η σκέψη δεν είναι εντελώς παράλογη και ότι η απειλή ζωής είναι πολύ χειρότερη από μια απειλή συκοφαντίας. Μόνο που τότε θα πρέπει να του εξηγήσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ότι μια απειλή απόλυσης (πλημμέλημα) μπορεί να είναι το ίδιο τρομακτική (και σε πολλές περιπτώσεις τρομακτικότερη) απειλή με την απειλή χειροδικίας (κακούργημα).
10°
