Εκλογές 2019: Τι αποκαλύπτουν οι αριθμοί, ο μύθος των Πρεσπών και η αντίδραση Τσίπρα στα αποτελέσματα
Η παρέα των στριμωγμένων στελεχών με κράνη σε ακίνητο βαγόνι ενός μελλοντικού συρμού ήταν κατά τα φαινόμενα η πραγματική απεικόνιση της επερχόμενης ήττας. Το ίδιο κιόλας βράδυ το δανεικό βαγόνι από τη Νάπολι άλλαζε μορφή από ένα πολύχρωμο graffiti, ενέργεια εξαιρετικά διεισδυτική κάποιων νεαρών που αποτύπωσαν την κοινωνική χλεύη πάνω στις καινούργιες λαμαρίνες.
Το εγχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς που άρχισε με τη ΔΗΜΑΡ ως συνισταμένης στο κυβερνητικό σχήμα των Σαμαρά - Βενιζέλου ηττήθηκε για πρώτη φορά εκείνο το καλοκαίρι, όταν η Κωνσταντοπούλου παρέα με τη Ραχήλ Μακρή καβάλησαν τα κάγκελα της ΕΡΤ και φώναζαν βοήθεια. Ο Φώτης Κουβέλης με την αποχώρησή του τότε από την κυβέρνηση σηματοδότησε τα μελλούμενα αλλά και σφράγισε με την υπογραφή του την αριβιστική εκδοχή υπαρκτής Αριστεράς. Τη σκυτάλη πήρε ο Τσίπρας. Είχε προηγηθεί ο εκλογικός σεισμός του 2012 ο οποίος ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Το «παιδί» του Αλαβάνου και του 3,5% σκαρφάλωσε τη σκαλωσιά του πολιτικού σκηνικού και ανήλθε στην κορυφή. Πίσω του ακολουθούσε ένα αριστερό παζλ με πυρήνα την ομάδα του 3,5% και κομματική βάση το αντρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Η πλατεία των αγανακτισμένων και η συγκυρία πρόσθεσαν σε αυτή την ετερόκλητη κομματική παρέα και την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων που επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατήσει στις εκλογές του 2015. Αυτό ήταν και το «ταβάνι». Για να κυβερνήσει αυτό το αριστερό «μόρφωμα», δηλαδή το πάντρεμα του παλαιού ΚΚΕ Εσωτερικού και τους «φυγάδες» από το ΚΚΕ μετά το «Βρώμικο ’89» με το παροπλισμένο κομματικό δυναμικό των παιδιών του Ανδρέα, χρειάστηκε τη στήριξη ενός από τα πλέον «ψεκασμένα» τμήματα του πολιτικού σκηνικού. Τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Το κυβερνητικό κοκτέιλ ήταν εξ αρχής τοξικό. Η εκλογική πελατεία των ΑΝΕΛ ήταν οι παραθρησκευτικές οργανώσεις, το κύκλωμα των ισχυρών Μονών του Αγίου Όρους, οι σκοτεινοί ψηφοφόροι του δικτύου των Παλαιοημερολογιτών, ένα κομμάτι της επίσημης Εκκλησίας και μία μερίδα αποστράτων και στρατιωτικών εν ενεργεία. Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο οι «Επιστολές του Ιησού προς Βελλόπουλον» γνωρίζουν.
Η τάση αποδρομής, δηλαδή, κυοφορείτο στο κυβερνητικό σχήμα εξ αρχής. Υπήρχε στο DNA του συστήματος Τσίπρα. Το επιφαινόμενο Βαρουφάκη ήταν απλώς το σύμπτωμα της λογικής που ενέτασσε το εγχείρημα Τσίπρα στους κανόνες συμπεριφοράς της Κοινωνίας του Θεάματος. Ήταν η επιτομή (εξ αρχής) της Ψευδούς Συνείδησης, ως μηχανισμού εξαπάτησης. Τη λογική αυτή εφάρμοσε με ζήλο και αυταπάρνηση η ηγετική ομάδα στο Μαξίμου με σχολαστική κατανομή εργασίας. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης ως διαχειριστής της διαπλοκής (νέας ή παλαιάς), το δίδυμο Τζανακόπουλων ως διαχειριστές των εσωτερικών και διεθνών σχέσεων επικοινωνίας, ο Νίκος Παππάς ως γκαουλάιτερ των πολιτικών συμμαχιών, ανοιγμάτων και επαφών σε ρόλο πολλαπλό, ο Παπαγγελόπουλος ως χειριστής της Δικαιοσύνης (καραμανλικός βραχίων) και το οικονομικό επιτελείο ως πραγματική διαχείριση της σχέσης με τους δανειστές. Ο Κοτζιάς, ως προσωπική επιλογή, που ανέλαβε το ΥΠΕΞ (εν είδει φέουδου όμως) και ο Πάνος Καμμένος (με τοποτηρητές) την Άμυνα, συμπλήρωναν τον μηχανισμό. Το κύκλωμα ήταν κλειστό, αδιαπέραστο και μακριά από τις λογικές που «συνωστίζονταν» στον κομματικό μηχανισμό της Κουμουνδούρου. Αυτή η... απόσταση μεταξύ κυβερνητικού και κομματικού μηχανισμού επελέγη εξ αρχής ως μοντέλο άσκησης εξουσίας. Ο Τσίπρας από την πρώτη ημέρα υιοθέτησε το μοντέλο ηγεμονικής επικυριαρχίας. Αυτό το μοντέλο για να λειτουργήσει έχει ανάγκη από διαρκή αναπαραγωγή της ίντριγκας και ομαδοποιήσεων των χώρων όπου ασκείται επιρροή. ΜΜΕ, διαπλοκή, επιχειρείν, πρεσβείες, χειραγώγηση μαζικών χώρων, ενεργοί πυρήνες στη Δημόσια Διοίκηση κ.λπ. Ακολουθώντας το αποτελεσματικό μοντέλο των «Πρασινοφρουρών» του αντρεϊσμού των δεκαετιών του ’80 και ’90, το Μαξίμου επιχείρησε σε μία μόνο τετραετία να «καθεστωποιήσει» τη δημόσια ζωή. Δεν πρόλαβε. Τόσο απλά.
Τι αποκαλύπτουν οι αριθμοί
Τελικά στο παιχνίδι με τις δημοσκοπήσεις, τις μετρήσεις και τα exit polls, ο μηχανισμός του Μαξίμου διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο. Για μήνες πολλούς προσπαθούσε να επιβάλει την εικόνα των «δοτών μετρήσεων». Στη συνέχεια στήθηκαν «φίλια» μαγαζιά. Αργότερα επιστρατεύτηκε η «νέα διαπλοκή» με την εμπλοκή συγκεκριμένων ΜΜΕ. Η εικόνα τελικά διαστρεβλώθηκε. Ο περίφημος «αλγόριθμος» αναγορεύτηκε σε βασικό εργαλείο εξαπάτησης. Αποκορύφωμα το τι συνέβη το απόγευμα της Κυριακής που μας πέρασε. Γύρω στις 16.00, την ώρα προσέλευσης του τελευταίου αλλά δυναμικού «τέταρτου ρεύματος» ψηφοφόρων. Ο σκληρός μηχανισμός του Μαξίμου με διάφορα «εργαλεία» τηλεφωνούσε δαιμονισμένα σε ιστοσελίδες και δημοσιογράφους προκειμένου να αναρτηθούν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτω από 2% και μάλιστα συρρικνούμενη. Ήταν το αποκορύφωμα της τακτικής εξαπάτησης ενός παραπαίοντος (πλέον) μηχανισμού με βασική πηγή εκπομπής το υπόγειο του Μαξίμου. Αργότερα έγινε γνωστό πως έως και την τελευταία στιγμή ο φορέας «ψευδών ποσοστών» ήταν ο υπεύθυνος του μηχανισμού μελέτης και ερμηνείας των δημοσκοπήσεων κ. Βερναρδάκης.
Προηγουμένως είχαν δημοσιευθεί τα exit polls με το γνωστό εύρος αποτελέσματος. Όμως ήδη στις 17.00 της Κυριακής οι ερευνητές των εταιρειών δημοσκοπήσεων που είχαν αναλάβει την ανάλυση των αποτελεσμάτων γνώριζαν με ακρίβεια πως η τελική διαφορά ξεπερνούσε το 7,5% με προοπτική να αυξηθεί μετά το κλείσιμο της κάλπης. Την ώρα που «σπαρταρούσε» το σύστημα εξουσίας, το Μαξίμου επιστράτευσε έναν σκληρό μηχανισμό για να δημιουργήσει εντυπώσεις με στόχο εκείνους τους ψηφοφόρους που θα ψήφιζαν μετά τις 4 το απόγευμα.
Τελικά, όπως ήταν φυσικό, επήλθε η καταστροφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε την κρίσιμη μάζα των νέων ψηφοφόρων από 17 έως 24 ετών. Αυτοί είναι που ψηφίζουν τελευταίοι.
Ο μύθος των Πρεσπών
Πολλά ειπώθηκαν ως προς την αρνητική επιρροή της Συμφωνίας των Πρεσπών στο εκλογικό σώμα. Τελικά τα ίδια τα αποτελέσματα καταδεικνύουν πως οι «Μακεδονομάχοι» στην Ελλάδα είναι πολύ λιγότεροι από όσους ανέμεναν οι ειδήμονες. Στη Βόρειο Ελλάδα και ανά νομό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απώλεσε ψήφους σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2014. Αντίθετα αύξησε τις ψήφους του στο Νομό Καστοριάς. Το Μαξίμου δεν είναι σε θέση να επικαλείται τις Πρέσπες προκειμένου να δικαιολογήσει απώλειες.
Η απώλεια του ΣΥΡΙΖΑ κατά 10 ποσοστιαίες (περίπου) μονάδες έναντι των εκλογών του 2015, που πέρασαν στη Νέα Δημοκρατία, οφείλεται στη μεταστροφή της κρίσιμης μάζας των ψηφοφόρων που του είχαν δώσει δύο απανωτές νίκες. Πρόκειται για τους ψηφοφόρους του Κέντρου (λεηλατήθηκαν από τη ΝΔ, το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων), τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που επανήλθαν στη Νέα Δημοκρατία και σχεδόν στο σύνολό τους (εκτός από ένα 15%) οι ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ οι οποίοι επέστρεψαν φυσιολογικά στην πολιτική τους κοιτίδα. Το σύνολο αυτών των ψηφοφόρων αθροιστικά αγγίζει το κρίσιμο 10%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκε όχι για τις Πρέσπες αλλά για τις πολιτικές επιλογές της ηγετικής του ομάδας και την πολιτική συμπεριφορά των στελεχών του. Κάποιοι άλλοι αριστεροί αποφάσισαν να ψηφίσουν Βαρουφάκη, για να έχουμε να λέμε. Τέλος, το «κόμμα των ψεκασμένων» ανεδύθη. Το παιδί του Καρατζαφέρη επιπλέει πάνω στα «λύματα» του αρρωστημένου και θρησκόληπτου εθνικισμού. Η Δημοκρατία έχει τεράστια αποθέματα ανοχής. Το 15% των ΑΝΕΛ και το 12% της Χρυσής Αυγής ψήφισε Βελλόπουλο. Καλώς τον.
Ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του το βράδυ της Κυριακής χρησιμοποίησε 20 φορές τη λέξη «Εγώ» και μόνο δύο φορές τη λέξη «Εμείς». Κοιτούσε ψηλά, δεξιά και αριστερά μέσα στην απόλυτη αμηχανία του. Ούτε μία λέξη αυτοκριτικής. Ούτε μία αποδοχή σφάλματος.
Την επομένη στην Κεντρική Επιτροπή κάλεσε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε πανστρατιά. Ούτε μία αναφορά σε συγκροτημένη και συνολική αυτοκριτική. Ούτε μία αναφορά σε μία πολιτική ταυτότητα - σύνθημα που θα μπορούσε ενδεχομένως να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους. Από τον Ιανουάριο του 2015 έως σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσιζε για όλους και για όλα. Φέρει την ευθύνη για τη στρατηγική (ή μη) που ακολούθησε. Φέρει ακέραια την ευθύνη για τα «πολιτικά ανοίγματα» που επιχείρησε και απέτυχαν. Ευθύνεται καθ’ ολοκληρίαν για τις επιλογές προσώπων και τους εκλογικούς συνδυασμούς. Φέρει απόλυτη ευθύνη για την τακτική της παροχολογίας της ύστατης στιγμής με το επίδομα και το πενηντάρικο που πρόσβαλε κάθε πολίτη. Κάλυψε πρόσωπα, πράγματα και πρακτικές που δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Έβαλε τα θεμέλια της νέας διαπλοκής υιοθετώντας και τα παιδιά της προηγούμενης διαπλοκής. Πήγε στις εκλογές χωρίς πολιτική ταυτότητα. Ακούμπησε πάνω σε ένα σύστημα εξουσίας που αποδείχτηκε πολύ λίγο για τη μακροχρόνια διαχείριση. Στην Κουμουνδούρου δεν υπάρχουν ούτε βαρόνοι ούτε δελφίνοι. Στην κοινωνία, όμως, υπάρχουν πολίτες. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν και τα στελέχη, καθώς και οι εναλλακτικές.
10°
