O Μάνος Βουλαρίνος εξηγεί ποιους και γιατί θα ψηφίσει στις εκλογές, ευχόμενος να μην το μετανιώσει.
Αρκετά συχνά (τουλάχιστον συχνότερα από όσο θα έπρεπε) έρχομαι αντιμέτωπος με τη φράση «φτάνει με την κριτική, έχεις να κάνεις καμιά πρόταση;» και νιώθω σαν τον τυρέμπορα που του ζητούν μισό κιλό κιμά. Γιατί η δουλειά μου δεν είναι ούτε προτάσεις να κάνω, ούτε λύσεις να βρίσκω. Αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών. Η δικιά μου η δουλειά είναι η περιγραφή και η ερμηνεία της πραγματικότητας και όχι η επινόηση των τρόπων με τους οποίους θα αλλάξει. Αλλά αυτό είναι από τη μια.
Γιατί από την άλλη η Ελλάδα είναι σε τόσο κακή κατάσταση και τα προβλήματα τόσο προφανή που καθιστούν προφανείς και τις λύσεις τους. Δεν χρειάζεται, ας πούμε, να είσαι πολιτικός για να καταλάβεις ότι σε μια κοινωνία η οποία αδιαφορεί για νόμους και κανόνες κανείς, εκτός από τους πολύ ισχυρούς, δεν μπορεί να έχει μέλλον. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβεις ότι όταν αυτοί που πληρώνουν είναι λιγότεροι από αυτούς που πληρώνονται η καταστροφή έρχεται με φόρα. Δεν χρειάζονται ειδικές νομικές γνώσεις για να είσαι σίγουρος πως το μόνο αποτέλεσμα της ανοχής στην μικροπαραβατικότητα είναι να την μετατρέψει, αργά ή γρήγορα, σε βαριά εγκληματικότητα.
Κι έτσι σκέφτομαι ότι έχω να κάνω προτάσεις. Προτάσεις ψήφου. Λέω να απαντήσω στο «τι προτείνεις» με το να σας πω τι σκέφτομαι να ψηφίσω. Και γιατί στις δημοκρατίες αυτός είναι ο τρόπος που κάτι γίνεται από σκέψη πράξη, αλλά και επειδή ζούμε σε μια τόσο κακή εποχή που δεν αντέχω να βγάλω την ουρίτσα μου απ΄έξω και να παραστήσω τον επικριτικό Πόντιο Πιλάτο. Ζούμε σε μια τόσο κακή εποχή που δεν δικαιολογεί την αφ’ υψηλού κριτική και φοβάμαι ότι επιβάλει τη θέση. Τουλάχιστον για όσους μιλούν δημόσια.
Για αρχή να πω πως το μεγαλύτερο λάθος σε μια εκλογική διαδικασία είναι η στάση «εγώ δεν ψηφίζω, γιατί κανείς δεν με εκφράζει». Είναι στάση αντίστοιχης ανωριμότητας με το να είσαι αντιμέτωπος με ένα μενού στο οποίο δεν σου αρέσει τίποτα και να αντί να διαλέξεις το φαγητό που σου φαίνεται λιγότερο δυσάρεστο να προτιμήσεις την ασιτία.
Ακόμα κι αν δεν ψηφίσεις κανέναν, οι Δήμαρχοι, οι Περιφερειάρχες και οι Ευρωβουλευτές θα εκλεγούν. Το ίδιο θα συμβεί και με τις βουλευτικές εκλογές αργότερα. Θα αναδείξουν κυβέρνηση με ή χωρίς την ψήφο σου. Και ο μόνος τρόπος να έρθει μια στιγμή που θα μπορείς την ψήφο αυτή να τη ρίχνεις με επιθυμία και όχι με βαριά καρδιά δεν είναι να περιμένεις με κάποιο μαγικό τρόπο να εμφανιστεί η καλή επιλογή, αλλά να τη φέρνεις εσύ πιο κοντά σε κάθε εκλογική αναμέτρηση επιλέγοντας κάθε φορά τη λιγότερο κακή. Και χωρίς ποτέ να ξεχνάς ότι θα ήταν κάπως δύσκολο να συμφωνείς σε όλα με ένα κόμμα όταν είναι σχεδόν αδύνατο να συμφωνείς σε όλα ακόμα και με έναν άνθρωπο.
Το δεύτερο μεγαλύτερο λάθος, είναι να μην τιμωρηθεί το κόμμα που ο αρχηγός του βρίσκει ανατριχιαστικά επίκαιρα τα εμφυλιοπολεμικά παραληρήματα, το κόμμα που δίχασε, κατέστρεψε, κορόιδεψε και συκοφάντησε, όπως δεν το είχε κάνει κανένα κόμμα στο παρελθόν. Το δεύτερο (μπορεί και πρώτο) μεγαλύτερο λάθος είναι το να μην τιμωρήσεις τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχοντας αυτά κατά νου, οι ψήφοι που θα δώσω με βαριά καρδιά και φόβο, γνωρίζοντας πως η πιθανότητα της τρύπας στο νερό είναι τεράστια (και με αυτή την επιφύλαξη σας ζητώ να τις αντιμετωπίσετε) είναι οι εξής:
ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ
Θα μιλήσω για τον δήμο που ζω και ξέρω, τον Δήμο της Αθήνας. Με τεράστιο φόβο που έχω εκφράσει αναλυτικά εδώ, θα πω ότι η ψήφος στον Μπακογιάννη μου φαίνεται μονόδρομος. Προφανώς θα φροντίσω να μην επιλέξω από τον συνδυασμό του τους ανθρώπους που συνδέονται με την καταστροφική δημαρχία Καμίνη, ακόμα κι αν φοβάμαι πως υπάρχει η πιθανότητα έτσι απλώς να δώσω στον Μπακογιάνη την δυνατότητα να φτιάξει μια ολόδικιά του καταστροφή. Ομολογώ ότι η συναίνεση, την οποία διαρκώς επικαλείται, με τρομάζει. Η συναίνεση απαιτεί συμβιβασμούς και οι συμβιβασμοί είναι ο καλύτερος τρόπος να μην αλλάξει τίποτα. Η πρόοδος, δυστυχώς, απαιτεί συγκρούσεις και ελπίζω τελικά ο Μπακογιάννης (αν είναι πραγματικά φιλόδοξος και έχει πάρει το μάθημα από τους προηγούμενους Δημάρχους της Αθήνας που κανένας από αυτούς δεν ικανοποίησε τις πρωθυπουργικές φιλοδοξίες του) να συγκρουστεί.
Όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω, ακούτε αυτά που λέω και παρακολουθείτε αυτά που ποστάρω στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης θα έχετε καταλάβει ότι απέναντι στο δίπολο Δούρου – Πατούλης νίωθω όπως ο Οδυσσέας απέναντι στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη (προφανώς η παρομοίωση είναι αρκετά άδικη για τον Πατούλη καθώς τίποτα και κανείς δεν μπορεί να γίνει τόσο απάνθρωπος όσο η συντρόφισσα Δούρου, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω). Με δεδομένο ότι δεν είμαι τόσο ευφυής όσο ο Ομηρικός ήρωας θα κάνω κάτι που μπορεί να είναι και βλακεία και θα ψηφίσω Σγουρό. Η προσδοκία μου είναι να μείνει η Δούρου έξω από τον δεύτερο γύρο. Δεν είμαι καθόλου χαρούμενος με την επιλογή μου και δεν ξεχνάω ότι ο Σγουρός ήταν και παλιά περιφερειάρχης, αλλά είπαμε: όταν δεν υπάρχει κάτι που να μας φαίνεται καλό, ψηφίζουμε αυτό που μας φαίνεται λιγότερο κακό.
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
Εδώ τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα. Αν δεν ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία (που είναι το κόμμα που βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτά που μου φαίνονται σωστά και λογικά, αλλά πολύ μακριά από την έδρα), θα ψηφίσω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, Νέα Δημοκρατία. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θα ψηφίσω Μητσοτάκη. Και – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – το ίδιο θα κάνω και στις βουλευτικές εκλογές. Κι αν το κάνω, θα το κάνω κρατώντας πολύ μικρό καλάθι, αλλά χωρίς να δίνω στη ΝΔ δικαίωμα στο λάθος (η κατάσταση είναι πολύ άσχημη για τέτοιες πολυτέλειες) κι ελπίζοντας να μην καταλήξω στο τέλος να βάλω το καλάθι στον πωπό μου. Και μπράβο μου.
Υ.Γ. Ελπίζω οι άνθρωποι που θα ψηφίσω και οι φανατικοί υποστηρικτές τους να καταλαβαίνουν ότι δεν απέκτησαν έναν καλό φίλο, αλλά μάλλον το αντίθετο. Όπως με δυσαρέσκεια έχουν διαπιστώσει και άλλοι υποψήφιοι ή κόμματα στο παρελθόν, η επιθυμία μου να μην κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου και να εκθέσω την ψήφο μου με υποχρεώνει να είμαι πολύ αυστηρός μαζί τους. Τόσο που μπορεί να τους φανώ άδικος. Ας πρόσεχαν κι ας μην με έπειθαν να τους ψηφίσω.
