Ο Φώτης Γεωργελές αναλύει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα τελείωσε το 2015
Μια φωτογραφία από τη Θεσσαλονίκη είναι η αποτύπωση σε εικόνα της πραγματικής κατάστασης. Έχουν φέρει ένα βαγόνι από το εξωτερικό, το έχουν στήσει ακίνητο, χωρίς ράγες, έχουν στριμωχτεί μέσα οι επίσημοι, υπουργοί, πρόεδροι ΔΕΚΟ, υποψήφιοι δήμαρχοι, φοράνε κράνη μέσα στο ακίνητο βαγόνι, γιατί τα κράνη παραπέμπουν σε εργοτάξιο και βγάζουν φωτογραφίες χαρούμενοι. Γιορτάζουν τα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης το 2024. Ακινησία, καθυστέρηση, παραπλάνηση.
Στα ρεπορτάζ τηλεοπτικών καναλιών ρωτάνε περαστικούς στον δρόμο, είσαστε ευχαριστημένοι με τη 13η σύνταξη; «Ό,τι μας δίνουν, θετικό είναι» απαντάνε κι αυτοί οι έρημοι, τι να πουν, πάρτε τα πίσω; Παραπλάνηση, 13η σύνταξη βαφτίζεται το προεκλογικό επίδομα, οικονομικός αναλφαβητισμός. 10 χρόνια σε κρίση, ακόμα δεν μπορούμε να συλλάβουμε απλές οικονομικές λειτουργίες. Αφού δεν μας δανείζουν πια, ό,τι «παίρνουμε» αφαιρείται από κάπου αλλού. Η κυβέρνηση δεν «δίνει» επίδομα, «παίρνει» μέτρα. Απλώς υποθέτει ότι του χρόνου τα μέτρα θα τα πάρει ο επόμενος για να πληρώσει τα επιδόματα που «δίνει» τώρα αυτή. Μέχρι το 2014, παίρναμε μέτρα λιτότητας γιατί είχαμε έλλειμμα. Τώρα περάσαμε στην υπερφορολόγηση και τα υπερπλεονάσματα χωρίς να έχουμε έλλειμμα, αλλά για να συντηρήσουμε το πελατειακό κράτος. Από το 2015 βρισκόμαστε σε καθεστώς μόνιμης φτώχειας, γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε.
Μια αφίσα τις τελευταίες βδομάδες, με τους ομιλητές στις κυβερνητικές συγκεντρώσεις, βρίσκεται κολλημένη στους τοίχους της πόλης: Κουντουρά, Κόκκαλης, Λάμπρου. Ο εμπνευστής της σύνθεσης του πάνελ είχε σίγουρα την αίσθηση του μαύρου χιούμορ. Αν σκεφτείς λίγο τι σηματοδοτούν τα ονόματα, μπορείς να καταλάβεις την ταυτότητα της εξουσίας καλύτερα από το να διαβάσεις 100 άρθρα του Νίκου Μαραντζίδη. Αν σου έχει μείνει καμιά αμφιβολία, μπορείς να απολαύσεις την εκδίκηση της ιστορίας που υπό μορφήν θείας δίκης στέλνει τον «φίλο Θύμιο» αγκαλιά με τον Ραγκούση στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Φυσικά της κεντροαριστεράς και της στροφής στη σοσιαλδημοκρατία.
Κάπως έτσι τελειώνει οριστικά η μεταπολίτευση και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά, ο Νίκος Μπίστης με την Κουντουρά, ο Βαλντέν με την Παπακώστα αγκαλιά, ο Πάνος Λάμπρου με τον Κόκκαλη, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, ο Μουζέλης παρέα με τον Τέρενς Κουίκ, ο Παπαγγελόπουλος με τον Νίκο Φίλη, θα βρεθούν όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα είναι όλη η παλιά μας συντροφιά, ο Αντώναρος μαζί με τη Μυρσίνη και θα πιουν από το ίδιο το ποτήρι, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά.
Αυτή είναι ίσως η τελευταία συνεισφορά του Αλέξη Τσίπρα. Στη Λέσχη της Απάτης που έχει στήσει διαχρονικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πετάει τις μάσκες, αποκαλύπτει πόσο ψεύτικες ήταν όλες οι ταμπέλες, δείχνει την πραγματική αντίθεση. Κόμμα Σύριζα δεν υπάρχει, τελείωσε το καλοκαίρι του 2015. Υπάρχει ένας σκληρός κομματικός μηχανισμός-ομπρέλα που συνενώνει και συντηρεί όλα τα ρεύματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, τη δεξιά που ελέγχει το βαθύ κράτος, τα πελατειακά δίκτυα του Πασόκ και την τριτοκοσμική κρατικιστική αριστερά, δημιουργώντας το κόμμα της Παλιάς Ελλάδας. Τρία σε ένα. Μπορεί να καταθέτει στεφάνι στη Καισαριανή, να αγοράζει όπλα από τον Τραμπ, να δημιουργεί νέα κόμματα όπως οι Ανέλ, να τα απορροφά όταν δεν τα χρειάζεται, είναι ριζοσπαστικό, είναι αριστερό, είναι σοσιαλδημοκρατικό, είναι χριστιανικό, ακροδεξιό, βαφτίζοντας «ανθέλληνες» τους αντιπάλους, είναι καραμανλικό, είναι παπανδρεϊκό, είναι οικολόγο πράσινο, με τον Μαδούρο, τον Ιγκλέσιας, τον Σάνσες, τον Ιερώνυμο, τον Μακρόν, τη Ραχήλ, την Παπακώστα, τον Κουφοντίνα, τον Άρη Βελουχιώτη και τον Άρη Σπηλιωτόπουλο. Είναι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης που κατέρρευσε, είναι ο χρεοκοπημένος κρατισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η κομματοκρατία και οι προμηθευτές του δημοσίου. Είναι τα προοδευτικά μέτωπα, οι στροφές στη σοσιαλδημοκρατία, το πνεύμα του «καραμανλισμού», ο «μινώταυρος του φιλελευθερισμού», η «προτεραιότητα στον άνθρωπο», η «δίκαιη ανάπτυξη». Και με «σεβασμό στο περιβάλλον».
Στη χώρα των πάμπλουτων ακτιβιστών εναντίον του «νεοφιλελευθερισμού», των κατ’ επάγγελμα «αλληλέγγυων», των «δικαιωματιστών» που συγκυβερνούν με τον Καμμένο, της καθεστωτικής τρομοκρατίας και της κυβερνητικής αναρχίας που ρίχνει μολότωφ στην αντιπολίτευση, η συνύπαρξη ακροδεξιών και μετακομμουνιστικών ρευμάτων βαφτίζεται σοσιαλδημοκρατία με την ίδια ευκολία που ένας δεξιός συνδικαλιστής θα μετατρέψει τα ταξί σε εκλογικά κέντρα του Σύριζα, όπως στις προηγούμενες εκλογές είχε κάνει το ίδιο με τα φαρμακεία ένας άλλος, επίσης δεξιός συνδικαλιστής. Ταμπέλες εναλλάσσονται στη μαρκίζα διαρκώς, πρόσημα αλλάζουν, πρόθυμοι μεταβάλλουν κατεύθυνση χωρίς κανένα δισταγμό, με χαρούμενο κυνισμό διανύουν όλο το μήκος της τροχιάς αλλάζοντας στην πορεία σημαίες ευκαιρίας. Το παιχνίδι έχει ένα μόνο στόχο, τη διατήρηση ανέπαφου του συστήματος εξουσίας. Μετά τη χρεοκοπία του 2009, το πολιτικό σύστημα υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπάθησε εκών άκων να προχωρήσει στις απαραίτητες για την επιβίωση της χώρας αλλαγές. Η «μεταρρυθμιστική κόπωση» ήρθε πολύ νωρίς, πριν καν δούμε τις μεταρρυθμίσεις. Μόλις το σύστημα εξουσίας θεώρησε ότι πέρασε ο μεγάλος κίνδυνος, ανέτρεψε την πορεία και προχώρησε στην παλινόρθωση του παλιού καθεστώτος. Έτσι κέρδισε άλλα 5 χρόνια καθυστέρησης. Τώρα αυτό το μπλοκ εξουσίας ανασυντάσσεται και συνενώνεται σε ένα κόμμα, μπροστά στο νέο κίνδυνο μιας αλλαγής που δεν μπορεί ακόμα να αξιολογήσει αν θα είναι επικίνδυνη ή θα αφομοιωθεί με τη σειρά της.
Είναι πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας που προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία ότι αυτό που ζούμε, λέγεται κανονικότητα. Ότι η κρίση τελείωσε και επιστρέψαμε στη ρουτίνα. Η κανονικότητα αυτή, όμως, είναι η κανονικότητα της χρεοκοπίας. Είναι η κανονικότητα των χρεωμένων νοικοκυριών, της νεανικής μετανάστευσης, είναι οι δουλειές των 380 ευρώ, είναι η κανονικότητα της στασιμότητας εν αναμονή της επόμενης χρεοκοπίας. Η χώρα μας δεν χρειάζεται απλώς πολιτική αλλαγή. Χρειάζεται πολιτική κάθαρση. Καθώς οι μεγάλοι μύθοι της μεταπολίτευσης μέσα σε λίγα χρόνια κατέρρευσαν με πάταγο και αποκάλυψαν την απάτη, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αμήχανη σε σταυροδρόμι χωρίς να ξέρει ακριβώς ποιο δρόμο να πάρει.
Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλη Αθήνα. Τι είναι αυτή η αλλαγή που βιώνει η πόλη; Αλλάζει κάτι σημαντικό. Αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος της ζωής των κατοίκων
14°
