Ποιος είναι τελικά ο Κώστας Μπακογιάννης;

Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι από τους ανθρώπους για τους οποίους νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα, αλλά επί της ουσίας γνωρίζεις μόνο τα τυπικά. Διότι αυτό έχει επιλέξει να κάνει ο ίδιος. Να μιλάει μόνο μέσα από τη δουλειά του. Η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς μόλις τον βλέπει από κοντά, είναι ότι είναι ψηλός. Πολύ ψηλός. 1,94 για την ακρίβεια. Η δεύτερη ότι είναι πολύ χαλαρός, απλός, επικοινωνιακός, με καυστικό χιούμορ και μία μόνιμη τάση αυτοσαρκασμού. Συνήθως κάθεται με τα πόδια μαζεμένα στο στέρνο και δεν θα τον δεις ποτέ να πίνει καφέ. Μόνο τσάι στο κίτρινο φακελάκι! «Τόσο ξενέρωτος» λέει αυτοσαρκαστικά. Γελάει ανυπόκριτα, είναι ευγενής, αλλά με το που σε γνωρίζει προτιμάει να το γυρίσει αμέσως στον ενικό. Είναι εργασιομανής, ξυπνάει καθημερινά από τις 7 το πρωί, δεν του αρέσει να ξενυχτάει ως αργά, αλλά θα βγει με φίλους «για ένα ποτήρι κρασί μιλώντας για τα πάντα εκτός από πολιτική». Ψυχοθεραπεία του η γυμναστική, αλλά και η δουλειά του. Είναι «σπασικλάκι», διαβάζει και μαθαίνει πολύ καλά τα θέματά του. Παίρνει αποφάσεις, ξέροντας ότι «από τις δέκα που θα πάρω, κάποιες μπορεί να είναι λάθος, αλλά το προτιμώ από το να μη γίνεται τίποτα».

Το βλέμμα του γλυκαίνει, όταν μιλάει για το έργο και το όραμά του για την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια σιγουριά που πηγάζει από τα 9 επιτυχημένα χρόνια που έχει διανύσει ως δήμαρχος Καρπενησίου και ως περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, της δεύτερης μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες τον εμπιστεύονται για να κάνει το επόμενο βήμα: Να διοικήσει τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Όλο αυτό το διάστημα εξήγησε το σχέδιο, τις προτεραιότητες και τις λύσεις που προτείνει. Λίγο πριν τα υλοποιήσει, επιχειρήσαμε να γνωρίσουμε όλα όσα δεν ξέρουμε για αυτόν.

Γεννημένος στις 16 Μαρτίου 1978. Η οικογένειά του γνωστή. Όπως γνωστές είναι και οι άδικες επιθέσεις που έχει δεχτεί. «Δεν νομίζω ότι άλλος υποψήφιος δήμαρχος έχει δεχθεί τόσες πολλές επιθέσεις όσες δέχτηκα πριν ακόμα ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου. Η πραγματικότητα, λοιπόν, ποια είναι; Ότι είμαι πάρα πολύ περήφανος για την οικογένειά μου. Είμαι περήφανος και για τον παππού μου, τον Κώστα τον Μητσοτάκη, που ήταν πρωθυπουργός της χώρας, και είμαι υπερήφανος και για τον παππού μου, τον Παπα-Κώστα τον Μπακογιάννη, που ήταν ιερέας στο βουνά της Ευρυτανίας. Είναι τιμή μου και καμάρι μου».

Κακός μαθητής στο δημοτικό, με μεγάλη αγάπη όμως για τα Μαθηματικά και στο Γυμνάσιο για την Ιστορία. Η ανέφελη οικογενειακή ζωή στο νούμερο 5 της Στησιχόρου έληξε με τέσσερις σφαίρες, όταν ο Κώστας είναι μόλις 11 χρόνων. Μαθαίνει την είδηση στο σχολικό μαζί με τη 13χρονη αδελφή του Αλεξία. Πήγαν με τον γυμνασιάρχη στον «Ευαγγελισμό». Έπειτα από λίγο ήρθε η μητέρα τους: «“O μπαμπάς σας δεν κατάφερε να ζήσει” και η ζωή μας άλλαξε». Η εικόνα του τρυφερού 11χρονου αγοριού με τα μεγάλα γυαλιά  που σπαράζει στην κηδεία του Παύλου Μπακογιάννη έχει μείνει καταγεγραμμένη έως σήμερα και ραγίζει καρδιές. Ο ίδιος το αντιμετωπίζει αλλιώς. «Δεν δικαιούμαστε να παραπονούμαστε η Αλεξία και εγώ. Πολλοί άνθρωποι μας στάθηκαν, μας στήριξαν. Δεν πήραμε ποτέ τους ρόλους των “θυμάτων”. Ίσως επειδή ο πατέρας μας ήταν αυτός που ήταν, εμείς νιώσαμε ότι οφείλουμε να δώσουμε κάτι πίσω. Δεν νιώθω ότι μου χρωστάει κανείς, εγώ χρωστάω». Η εικόνα που έχει μείνει χαραγμένη μέσα του από τον παππού του, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, είναι από εκείνη την ημέρα. «Να βάζει το χέρι του στον ώμο μου και να λέει “Πάμε τώρα, Κώστα”», μια ασφάλεια που του δημιουργούσε μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του.

Στα 15 του κάνει στροφή 180 μοιρών και στρώνεται στο διάβασμα. Σπουδάζει Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο πανεπιστήμιο Μπράουν των ΗΠΑ, πήρε μεταπτυχιακό στη Δημόσια Διοίκηση και τις Πολιτικές Επιστήμες από το Χάρβαρντ. Κάτι που γνωρίζουν ελάχιστοι είναι ότι πήρε το διδακτορικό του από την Οξφόρδη, παράλληλα με τη θητεία του ως περιφερειάρχης. Το μικρόβιο της πολιτικής είχε μπει μέσα του από νωρίς. Ιδιαίτερα δημοφιλής στο σχολείο, εκλεγόταν πάντα στο Δεκαπενταμελές και έδινε ατελείωτες μάχες για την καθαριότητα... στις τουαλέτες! Οι φιλίες από το σχολείο έχουν κρατήσει μέχρι και σήμερα. Κολλητός του φίλος και κουμπάρος του είναι ο Νίκος, με τον οποίο γνωρίστηκαν στα μαθητικά τους χρόνια.

Στον στρατό, όχι μόνο δεν βάζει βύσμα, ως εγγονός του Μητσοτάκη, αλλά υπηρετεί  στις ειδικές δυνάμεις. Πριν δύο χρόνια μάλιστα γιόρτασε τα γενέθλιά του κάνοντας ελεύθερη πτώση με το αλεξίπτωτο στην Κωπαΐδα και την αφιέρωσε στον φίλο του τον Θοδωρή με τον οποίο ήταν ίδια σειρά στους καταδρομείς - αλεξιπτωτιστές και δυστυχώς έχασε τη ζωή του σε κάποια πτώση.

Μετά τον στρατό ζει 12 χρόνια στο εξωτερικό, όπου εργάζεται ως στέλεχος σε Διεθνείς Οργανισμούς, στο ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, στην Παγκόσμια Τράπεζα στο Κόσσοβο, αλλά και ως σύμβουλος επιχειρήσεων και στέλεχος σε εταιρεία Επενδυτικών Σχέσεων και Εταιρικής Επικοινωνίας στην Αθήνα.

Η ενεργός πολιτική μπαίνει σαν σκέψη, όταν πια είναι 32 ετών, οπότε αποφασίζει να ασχοληθεί με την τοπική αυτοδιοίκηση, πού αλλού, στον τόπο που λατρεύει και μπορεί να σου μιλάει για ώρες, το Καρπενήσι. Εκλέγεται από τον πρώτο γύρο δήμαρχος Καρπενησίου σε ηλικία 33 ετών. Η πρώτη σκέψη που κάνει την πρώτη μέρα που μπαίνει στο γραφείο του δημάρχου; «Παναγία μου Προυσιώτισσά μου!» Στον δήμο αφήνει πίσω του έργο που μνημονεύεται από τους κατοίκους της περιοχής έως σήμερα. Το 2014 εκλέγεται περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδος. Το έργο που αφήνει και εκεί πίσω του μιλάει με αριθμούς. Η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ 2007-2013 κλείνει στο 107% ενώ το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020 προχωράει τόσο μεθοδικά που το 2018 κλείνει με την Περιφέρεια Στερεάς «πρωταθλήτρια» στην απορρόφηση πόρων μεταξύ όλων των υπολοίπων 12 Περιφερειών. Δημιούργησε τη ΓΕΦΥΡΑ, ένα πρότυπο διευρυμένο κέντρο Αλληλεγγύης, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Παγκόσμιας Τράπεζας ως διεθνής καλή πρακτική, η οποία σχεδιάζει και υλοποιεί στοχευμένες δράσεις παρεμβαίνοντας εκεί όπου όλοι οι άλλοι φορείς δεν μπορούν να φτάσουν. Υιοθετώντας μια διαφορετική κουλτούρα η Στερεά μετατράπηκε σε «Έξυπνη Περιφέρεια», αξιοποιώντας τις νέες τεχνολογίες (ψηφιακή υπογραφή, ηλεκτρονική διακίνηση εγγράφων, πλατφόρμα διαβούλευσης, συμμετοχικός προϋπολογισμός κ.ά.). Έβαλε τέλος στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία δεκαετιών, μέσα από τον σχεδιασμό, την χρηματοδότηση και πλέον υλοποίηση της παρέμβασης για την περιβαλλοντική εξυγίανση και τη δημιουργία Επιχειρηματικού Πάρκου στην πολύπαθη περιοχή του Ασωπού (251 εκ. ευρώ). Εξασφάλισε τη χρηματοδότηση για την υλοποίηση περισσότερων από 500 νέων έργων με προϋπολογισμό που ξεπερνά τα 800 εκ. ευρώ.

Και ενώ κανείς νομίζει ότι δεν μπορεί να τον δει πιο παθιασμένο από τη στιγμή που μιλάει για τη δουλειά του στην τοπική αυτοδιοίκηση, όλα στο βλέμμα του αλλάζουν όταν η συζήτηση πάει στα τέσσερα παιδιά του. Τον 12χρονο Παύλο, τη 10χρονη Δανάη, την 6χρονη Ολυμπία και τον 1μισι έτους Δήμο. Σε προηγούμενη συνέντευξή μας μου είχε πει για την αντίδραση του μεγάλου του γιου όταν του ανακοίνωσε την απόφασή του να κατέβει υποψήφιος για τον δήμο της Αθήνας «Του λέω: Παύλο, σκέφτομαι να κάνω αυτό, τι λες; Και μου απάντησε: μπαμπά όχι, μην το κάνεις! Του απαντάω: γιατί το λες; Τώρα λείπω στην Περιφέρεια τόσες μέρες. Πλέον θα είμαι εδώ. Θα βλεπόμαστε περισσότερο. Όχι, όχι, μου λέει, μην το κάνεις. Στην Περιφέρεια, σε αγαπάνε, δεν σε βρίζουν. Στην Αθήνα θα σε βρίζουν όλοι. Γιατί εδώ δεν γίνεται τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα. Ο Παύλος ζει στο κέντρο της πόλης. Εκεί, έγινε μέσα μου το κλικ και είπα “θα το κάνω”. Κατάλαβα ότι ο γιος μου είναι ένα παιδί 12 χρονών που μεγαλώνει με όλες τις αντικειμενικές ευκολίες και έχει παραδοθεί στην πόλη την οποία ζει. Δεν έχει απλά συμβιβαστεί, έχει παραδοθεί. Είπα: ε όχι, λοιπόν, θα σου δείξω και θα δείξω και σε κάθε συνομήλικό σου ότι μπορεί να γίνει και λίγο διαφορετικά». Λίγο πριν από αυτόν τον διάλογο είχε ανακοινώσει την απόφασή του στη σύζυγό του, Σία Κοσιώνη, η οποία του απάντησε με 6 λέξεις: «Ό,τι αποφασίσεις θα είμαι δίπλα σου».

Προτεραιότητά του για τον δήμο είναι «ο πολιτισμός της καθημερινότητας», όπως τον αποκαλεί. Ασφάλεια, λειτουργία της πόλης και ανάκτηση δημόσιων χώρων. «Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσά μας, αλλά και η πόλη των πόλεων. Τα τελευταία χρόνια όμως, δυστυχώς, βίωσε την κρίση πάρα πολύ έντονα. Από τις συζητήσεις που έχω κάνει με κατοίκους, εργαζόμενους και επισκέπτες, παίρνω ένα μήνυμα: όλοι έχουμε ανάγκη μια ανάσα, να σηκωθούμε ψηλότερα και να σηκώσουμε την πόλη ψηλά. Είναι θέμα περηφάνιας, αυτοπεποίθησης και σιγουριάς. Και για έναν κατεξοχήν αυτοδιοικητικό όπως είμαι εγώ, το να μετρήσω τις δυνάμεις και την εμπειρία μου σε τούτη την πόλη, αποτελεί ύψιστη τιμή. Γιατί έχουμε την ευκαιρία πρακτικά και χειροπιαστά να βελτιώσουμε, όσο περισσότερο γίνεται, τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων».

Του κάνω μία τελευταία ερώτηση κοιτώντας τον στα μάτια.

Γιατί στις 26 Μαΐου ο Αθηναίος να ψηφίσει τον Κώστα Μπακογιάννη;
«Γιατί βαθιά πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από το να υπηρετείς αυτή την πόλη. Και γιατί έχω τρομερή όρεξη να κάνω λάντζα. Και γιατί ξέρω πώς γίνεται. Και γιατί δεν αντέχω να μην κυκλοφορώ με το κεφάλι την άλλη μέρα ψηλά».